Οι χρηματοδοτικοί οργανισμοί του ναυτιλιακού τομέα βρίσκονται μπροστά σε μια μεγάλη πρόκληση σχετικά με το πως θα κερδηθεί το μεγάλο στοίχημα της ενίσχυσης των επενδύσεων σε νέες πιο φιλικές προς το περιβάλλον τεχνολογίες και πιο αποδοτικά πλοία.
Στο επίκεντρο βρίσκονται οι τράπεζες που συμμετέχουν στην πρωτοβουλία «Poseidon Principles» και οι οποίες διαχειρίζονται το 70% της παγκόσμιας χρηματοδότησης πλοίων. Σε συνέχεια των νέων στόχων που έθεσαν τον περασμένο Ιούλιο τα κράτη μέλη του Διεθνούς Ναυτιλιακού Οργανισμού (ΙΜΟ), τα μέλη του Poseidon Principles αύξησαν και αυτά τον στόχο σε μείωση 70% των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα έως το 2040 και πλήρη ουδετερότητα άνθρακα έως το 2050.
Για τους πλοιοκτήτες, αυτό συνεπάγεται μια σημαντική πρόκληση που περιλαμβάνει σημαντικές δεσμεύσεις, μείωση της κατανάλωσης καυσίμων, αλλαγές νοοτροπίας και βέβαια επενδύσεις σε νέες πιο αποδοτικές τεχνολογίες και εναλλακτικά καύσιμα.
Το στο πως όμως θα επιτευχθούν αυτοί οι στόχοι, σύμφωνα με ανάλυση της πλατφόρμας χρηματοδοτήσεων για την ναυτιλία, oceanis, έχουν προκύψει δύο διαφορετικές σχολές σκέψης: Από την μία, μια ομάδα που θέλει την κατάργηση των επενδύσεων που επιβαρύνουν το περιβάλλον (σ.σ. την ονομάζει «cancel culture) και από την άλλη μια ομάδα που θέλει να ενισχύσει τις πράσινες επενδύσεις με κίνητρα (την οποία ονομάζει «engage to change»).
Την ίδια στιγμή, πολλές άλλες τράπεζες και funds απομακρύνονται από τα «καφέ» περιουσιακά στοιχεία. Αρκετοί οργανισμοί δεν προτίθενται να χρηματοδοτήσουν πλοία που μεταφέρουν πετρέλαιο, άλλοι αποφεύγουν την χρηματοδότηση εταιρειών πετρελαίου ή προϊόντων πετρελαίου. Οι πιο αυστηροί δεν χρηματοδοτούν πλοία που μεταφέρουν οποιοδήποτε ορυκτό καύσιμο, συμπεριλαμβανομένων και των πλοίων που μεταφέρουν για παράδειγμα λιγνίτη. Μάλιστα ο αριθμός των τραπεζών και funds που ακολουθούν αυτή την πολιτική αναμένεται να αυξηθεί το επόμενο διάστημα,
Αυτή πρακτική μπορεί να δουλεύει όταν ακολουθείται σε επίπεδο χαρτοφυλακίου μιας τράπεζας ή ενός οργανισμού, αλλά δεν μπορεί να λειτουργήσει γενικά, αναφέρουν οι αναλυτές της oceanis. «Όταν μια τράπεζα απορρίπτει την χρηματοδότηση ενός επενδυτικού σχεδίου, μια άλλη λιγότερη αυστηρή πηγή θα καλύψει αυτό το κενό. Επίσης αν και οι τράπεζες μπορούν να επηρεάσουν μια επένδυση, η τελική επιλογή ανήκει πάντα στο κεφάλαιο. Η άρνηση χρηματοδότησης δεν θα αποτρέψει την κατασκευή ενός τάνκερ, ή την μεταφορά κάρβουνου από ένα πλοίο, ειδικά όταν ακόμη ο κόσμος εξαρτάται τόσο πολύ από το θαλάσσιο εμπόριο», αναφέρεται χαρακτηριστικά στην έκθεση.
Εδώ μπαίνει η δεύτερη ομάδα που αποτελείται από χρηματοδοτικούς οργανισμούς που πιστεύουν ότι η συνεργασία με τους πλοιοκτήτες και η παροχή κινήτρων για περαιτέρω «πρασίνισμα» του παγκόσμιου στόλου είναι ο καλύτερος τρόπος για τη μείωση των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα μακροπρόθεσμα. Αυτοί οι χρηματοδότες μπορεί να προσφέρουν περιθώρια δανείων που συνδέονται με τις εκπομπές. Τι σημαίνει αυτό για τους πλοιοκτήτες; Ακόμη και εκείνοι που έχουν ισχυρά πιστωτικά προφίλ αν επιθυμούν να αγοράσουν λιγότερο αποδοτικά πλοία και παλιά πλοία αναγκάζονται να λαμβάνουν ακριβότερα δάνεια.
