Ήταν 2006, όταν ο τότε επικεφαλής της Εθνικής, Τάκης Αράπογλου, έριξε στο τραπέζι την ιδέα για την απόκτησή της τουρκικής τράπεζας Finansbank. Ενώ οι υπόλοιπες ελληνικές τράπεζες «έκαναν παιχνίδι» στη Βουλγαρία και τη Ρουμανία, εκμεταλλευόμενες τις προοπτικές από την επικείμενη είσοδό τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση, εκείνος κοίταξε προς Ανατολάς.
Η αγορά της Τουρκίας είχε πολλά μειονεκτήματα. Δεν άνηκε ούτε επρόκειτο άμεσα να μπει στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Πολλοί θεωρούσαν παράτολμο από μια ελληνική τράπεζα να τοποθετηθεί στην Τουρκία για γεωπολιτικούς λόγους. Και βέβαια, υπήρχε ο κίνδυνος της συναλλαγματικής ισοτιμίας.
Ο ίδιος ο ισχυρός άνδρας της Εθνικής Τράπεζας, υποστήριζε με πάθος –αλλά και τρεμάμενη φωνή- το όραμά του, στη Γενική Συνέλευση των μετόχων, προκειμένου να εξασφαλίσει τα απαραίτητα κεφάλαια. Και απέναντί του είχε ένα τείχος δυσπιστίας, αλλά και τις σφοδρότατες αντιδράσεις της τότε αντιπολίτευσης, που είχε προσδώσει στην εξαγορά πολιτικό χαρακτήρα.
Εν τέλει, η εξαγορά εγκρίθηκε και η ιστορία δικαίωσε την επιλογή της Εθνικής Τράπεζας. Η Finansbank στήριξε την κερδοφορία του Ομίλου στα χρόνια της κρίσης, βελτιώνοντας αισθητά τα αποτελέσματα, ενώ η Εθνική χειμαζόταν από την πενταετία της κρίσης στην Ελλάδα. Και η Finansbank, έγινε η ναυαρχίδα και σημαία της ελληνικής επέκτασης στα Βαλκάνια.
Το τέλος μιας εποχής
Εννιά χρόνια αργότερα και μετά από τρεις αλλεπάλληλες ανακεφαλαιοποιήσεις, η Εθνική έβαλε πωλητήριο στο μεγαλύτερό της ασημικό. Ήταν ουσιαστικά υποχρέωσή της, προκειμένου να «περάσει» από τις Βρυξέλλες το σχέδιο αναδιάρθρωσης της τράπεζας.
Και για ακόμη μια φορά, η Finansbank έβγαλε την Εθνική ασπροπρόσωπη. Το τίμημα της εξαγοράς έφτασε τα 3,5 δισ. ευρώ, επιτρέποντας ουσιαστικά στην τράπεζα να αποπληρώσει τα χρήματα που συνεισέφερε το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. Έτσι, η τράπεζα αποπληρώνει με ίδια μέσα το υπόλοιπο των κεφαλαιακών της αναγκών.
Εντούτοις, όπως τονίζουν τραπεζικά στελέχη, πρόκειται για «Πύρρειο νίκη», όχι μόνο για την Εθνική, αλλά και ευρύτερα για το εγχώριο τραπεζικό σύστημα. Για να σώσει την παρτίδα, η διοίκηση της Εθνικής χρειάστηκε να θυσιάσει ένα από τα πιο δυνατά της περιουσιακά στοιχεία.
Πλέον, μετατρέπεται από έναν περιφερειακό παίκτη σε μια εγχώρια τράπεζα, η οποία καλείται να ανακάμψει μέσα από μια διαρκώς χειμαζόμενη αγορά. Ουσιαστικά, πρόκειται για «υποστολή σημαίας» στη διεθνή της πορεία, η οποία την στήριξε την τελευταία δεκαετία.
Η εικόνα της Εθνικής αντικατοπτρίζει το σύνολο του εγχώριου τραπεζικού συστήματος. Έχοντας πουλήσει ή συγχωνεύσει τις θυγατρικές τους στα Βαλκάνια, οι ελληνικές τράπεζες περιορίζονται στα στενά σύνορα του ελληνικού επιχειρείν. Από πρωταγωνιστές της περιοχής, έχουν πάρει θέση κομπάρσου, δίνοντας έδαφος στους μέχρι πρότινος ανταγωνιστές τους, δηλαδή τις αυστριακές, τις ιταλικές και τις γερμανικές τράπεζες.
Πλέον, και οι ίδιοι οι τραπεζίτες παραδέχονται ότι έφτασε το τέλος μιας εποχής, με τη διαφορά ότι ούτε οι ίδιοι γνωρίζουν πότε και αν θα έρθει η αντίστοιχη επόμενη.
