«Η Γαλλία είναι απίθανο να έχει μια κυβέρνηση με εντολή να αυστηροποιήσει τη δημοσιονομική πολιτική σύντομα, επομένως οι κίνδυνοι για την αγορά ομολόγων της θα συνεχίσουν να αυξάνονται», όπως υποστηρίζει ο Andrew Kenningham, επικεφαλής οικονομολόγης της Capital Economics, για την Ευρώπη.
Σύμφωνα με τον ίδιο, η δυναμική του χρέους της δεν είναι τόσο κακή όσο εκείνη της Ελλάδας στη δεκαετία του 2010, αλλά μια γαλλική κρίση χρέους θα αποτελούσε πρόβλημα για το σύνολο της Ευρωζώνης. Ορισμένοι πελάτες του οίκου έχουν ασκήσει σειρά ερωτημάτων σχετικά με πώς συγκρίνεται η τρέχουσα δημοσιονομική κρίση της Γαλλίας με εκείνη της Ελλάδας τη δεκαετία του 2010. Και με το κόστος δανεισμού των δύο χωρών να είναι πλέον σχεδόν ίδιο, ο Γάλλος υπουργός Οικονομικών ένιωσε την ανάγκη να αρνηθεί την περασμένη εβδομάδα ότι η Γαλλία αποτελεί μια Ελλάδα του '10.
Σε ερώτημα αναφορικά με το αν η Γαλλία αντιμετωπίζει μια κρίση δημοσίου χρέους τύπου Ελλάδας του '10, η Oxford Economics επίσης απαντά αρνητικά. Όπως σημειώνει «στο αποκορύφωμα της κρίσης χρέους, η ελληνική κυβέρνηση δαπανούσε σχεδόν το 20% του συνόλου των εσόδων της σε πληρωμές τόκων. Η Γαλλία ξοδεύει λιγότερο από 4%».
Σύμφωνα με την Capital Economics, από πολλές απόψεις, η κατάσταση της Γαλλίας είναι πολύ λιγότερο ανησυχητική από εκείνη της Ελλάδας πριν από 15 περίπου χρόνια. Ομολογουμένως, το βάρος του δημόσιου χρέους της Ελλάδας το 2009 δεν ήταν πολύ υψηλότερο από αυτό της Γαλλίας σήμερα, αλλά το έλλειμμά της ήταν πολύ υψηλότερο, γύρω στο 15% αντί στο 6% του ΑΕΠ. Επιπλέον, οι προοπτικές ανάπτυξης της Ελλάδας ήταν πολύ χειρότερες. Τελικά, η Ελλάδα χρειάστηκε να σφίξει το πρωτογενές της ισοζύγιο κατά το τεράστιο ποσοστό του 14% του ΑΕΠ μέσα σε τέσσερα χρόνια (2013-2016), ενώ η CE εκτιμά ότι η Γαλλία χρειάζεται μια προσαρμογή «μόνο» 3% για να σταθεροποιήσει το δείκτη χρέους της.
Παράλληλα, η ΕΚΤ έχει πλέον την εντολή και τα εργαλεία για να στηρίξει τη Γαλλία σε περίπτωση που αντιμετωπίσει προβλήματα και να περιορίσει τη μετάδοση μιας κρίσης. Το QE, το Transmission Protection Instrument (TPI) και το OMT είναι όλα, στην ουσία, μέσα - εργαλεία για την αγορά κρατικών ομολόγων, ώστε να υπάρξει συγκράτηση των αποδόσεων των ομολόγων.
Όπως αναφέρει ο Kenningham, υπάρχουν επίσης λιγότερες αμφιβολίες σχετικά με την πολιτική υποστήριξη ως προς το ενταξιακό πλαίσιο της Γαλλίας στην Ευρωζώνη έναντι της Ελλάδας, τότε. Στις αρχές της δεκαετίας του 2010 ήταν ασαφές εάν άλλες χώρες της ΕΕ θα βοηθούσαν την Ελλάδα να παραμείνει στο ενιαίο νόμισμα. Η γερμανική κυβέρνηση κόντεψε να την σπρώξει εκτός το 2015. Αντίθετα, δεν θα υπήρχε κανένας δισταγμός στην ΕΕ να κάνει «ό,τι χρειαστεί» για να κρατήσει τη Γαλλία σταθερά εντός του πλαισίου, επειδή είναι ιδρυτικό μέλος και η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία. «Με μια λέξη, η Γαλλία είναι… Γαλλία!» σημειώνει η CE.
Ωστόσο, η Γαλλία θα μπορούσε να βρεθεί στο επίκεντρο μιας άλλης κρίσης χρέους της Ευρωζώνης, επειδή το πολιτικό της σκηνικό φαίνεται να μην είναι σε θέση να δώσει σε καμία κυβέρνηση εντολή για μείωση του ελλείμματος. Η Εθνοσυνέλευση είναι χωρισμένη σε τρία μέτωπα και δεν προκύπτει κάποιος συνδυασμός κομμάτων που μπορούσαν να αποκτήσουν πλειοψηφία και να υποστηρίξουν τη μείωση του ελλείμματος. Προηγούμενες προσπάθειες για τη μείωση του ελλείμματος ήρθαν αντιμέτωπες με μια μαζική αντίδραση της γαλλικής κοινής γνώμης. Και δύο από τις τρεις μεγάλες πολιτικές ομάδες συμμετείχαν στις τελευταίες εκλογές υποστηρίζοντας μια ουσιαστική χαλάρωση της δημοσιονομικής πολιτικής και την ανάκληση των προηγούμενων μεταρρυθμίσεων, συμπεριλαμβανομένης της μικρής αύξησης του ηλικιακού ορίου συνταξιοδότησης που εφαρμόστηκε το 2022.
Οι αναλυτές δε βλέπουν μια βαθιά κρίση δημόσιου χρέους στη Γαλλία σε αυτό το στάδιο, αλλά εκτιμούν ότι το spread των κρατικών ομολόγων της χώρας σε σχέση με τη Γερμανία και άλλες χώρες της ευρωζώνης θα διευρυνθεί περαιτέρω. Και με το δείκτη δημόσιου χρέους σε ανοδική τάση, η εκλογή μιας κυβέρνησης δεσμευμένης σε μη χρηματοδοτούμενες φορολογικές μειώσεις ή αυξήσεις δαπανών θα μπορούσε να προκαλέσει μεγαλύτερη απώλεια εμπιστοσύνης για τα δημοσιονομικά της Γαλλίας.
Μια μεγάλη κρίση δημόσιου χρέους στη Γαλλία, με το spread έναντι του Bund να διευρύνεται πάνω από τις 200 μονάδες βάσης χωρίς σημάδια σταθεροποίησης, θα ήταν απειλή για την Ευρωζώνη, επαναφέροντας ξανά το δραματικό «θα κάνουμε ό,τι χρειαστεί»... Η ΕΚΤ θα πρέπει να μπορεί να περιορίσει τη μετάδοση στις περισσότερες άλλες χώρες με το TPI. Και η ίδια η Γαλλία μπορεί να είναι σε θέση να διαπραγματευτεί την υποστήριξη. Η μορφή που θα είχε αυτό δεν είναι σαφής, αλλά θα μπορούσε να περιλαμβάνει αλλαγές ή εξαιρέσεις στους δημοσιονομικούς κανόνες της ΕΕ ή ακόμη περισσότερο κοινό δανεισμό σε επίπεδο ΕΕ, με αντάλλαγμα τη δημοσιονομική προσαρμογή. Αυτή θα ήταν μια πολύ διαφορετική κατάσταση από την κρίση στην Ελλάδα, αλλά θα μπορούσε να εγείρει και πάλι ερωτήματα σχετικά με το μακροπρόθεσμο μέλλον της Ευρωζώνης, καταλήγει η Capital Economics.
