Ροή
Τα τελευταία χρόνια συνηθίζουμε πολύ εύκολα, πολλές και μεγάλες αλλαγές, έστω και αν αυτές έχουν καταστροφικές συνέπειες για εμάς. Για παράδειγμα είδαμε μεγάλες αυξήσεις στα τρόφιμα, οι οποίες και παραμένουν. Αυξήσεις οι οποίες ως ένα βαθμό είναι δικαιολογημένες, αλλά όχι σε τέτοια επίπεδα.
Αυξήσεις στα τρόφιμα 20% και 30% σε σχέση με το 2022 και πολύ περισσότερο σε σχέση με το 2021. Και να σκεφτεί κανείς ότι οι δαπάνες για τα τρόφιμα, απορροφούν μεγάλο ποσοστό του εισοδήματος των Ελλήνων, πολύ μεγαλύτερο σε σχέση με ότι συμβαίνει σε άλλες ανεπτυγμένες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στην Ελλάδα, το 2021, το ποσοστό του εισοδήματος των ελληνικών νοικοκυριών που κατέληγε στην αγορά τροφίμων κυμαινόταν από 12% (στα πιο πλούσια νοικοκυριά) έως και 22% στα λιγότερο πλούσια. Σκεφτείτε τι γίνεται σήμερα με όλες αυτές τις ανατιμήσεις. Σε πολλές περιπτώσεις δε θα είναι υπερβολικό να πούμε πως σήμερα 2023, το 30% περίπου του μισθού που παίρνει ένας υπάλληλος που αμείβεται με το βασικό μισθό, καταλήγει στην αγορά τροφίμων!
Αυξήσεις τιμών στα καύσιμα, στο αέριο, στο ρεύμα και σε πόσους άλλους τομείς στην αγορά. Από την άλλη είχαμε φυσικές καταστροφές, φωτιές, πλημμύρες (και κάποιοι συμπολίτες μας παραμένουν πλημμυρισμένοι).
Στην αρχή υπήρξαν αντιδράσεις για όλα τα παραπάνω. Είτε αυτό λέγεται ακρίβεια, είτε αυτό λέγεται φυσικές καταστροφές. Που και που, βλέπουμε και κάποιο κανάλι εθνικής εμβέλειας να ασχολείται με την ακρίβεια, για τίς φυσικές καταστροφές ούτε λόγος, δεν «πουλάνε» πλέον…
Για όλα τα παραπάνω, το χειρότερο όλων είναι η «συνήθεια»... Η πράξη έχει δείξει πως συνηθίζουμε τα πάντα και εύκολα... Σε μια παλιά μελέτη δε, κάπου στο 2003, είχα διαβάσει πως καταστροφικά γεγονότα ξεχνιούνται εντός τετραμήνου. Δεν μπορώ να φανταστώ σε πόσο καιρό ξεχνιούνται σήμερα και θεωρούνται ως δεδομένα από τους πολίτες όταν υπάρχουν τόσα μέσα (ΜΜΕ, μέσα κοινωνικής δικτύωσης, κλπ).
Αγοράζουμε ακριβά πλέον, «πονάνε» οι τσέπες των καταναλωτών κυριολεκτικά και κανείς δε μιλάει. Τα πάντα «συνηθίζονται», έστω και αν οι καταναλωτές πρέπει να ζήσουν πλέον με τα απολύτως απαραίτητα.
Κάηκε ο Έβρος, πνίγηκε το 30% του Θεσσαλικού κάμπου και λέμε πλέον, κρίμα… τι να κάνουμε… «συνηθίζουμε» τις εικόνες της πλημμύρας και συνεχίζουμε, έστω και αν κάποιοι δεν μπορούν ακόμα να βρουν το δρόμο τους και καταστρέφονται μέρα με τη μέρα. Βλέπετε περίπου 170-200.000 στρέμματα γης παραμένουν κάτω από το νερό.
Το κακό με τη «συνήθεια» δεν είναι μόνο ότι ΔΕΝ υπάρχει αντίδραση… αλλά κυρίως ότι δεν αναζητούνται ΛΥΣΕΙΣ. Μένουμε σε κάποιες επιφανειακές, βραχυπρόθεσμες λύσεις που ίσως ανακουφίσουν κάποιους, για να περάσει λίγος καιρός ακόμα… να χωνέψουν την καταστροφή και να συνειδητοποιήσουν τελικά πως είναι μόνοι απέναντι σε κάθε φυσική ή και οικονομική καταστροφή, χωρίς να έχουν τη δυνατότητα να διεκδικήσουν οτιδήποτε περισσότερο από το κράτος ή τους εκάστοτε αρμόδιους, γιατί πολύ απλά όλοι οι γύρω τους έχουν πλέον «συνηθίσει» την κατάσταση αυτή και δε δίνουν σημασία στις όποιες αντιδράσεις, οι οποίες και θα χαρακτηριστούν και ως μεμονωμένες ή υπερβολικές.
Και να σκεφτεί κανείς πως μόλις βγαίνουμε από μια καυτή προεκλογική περίοδο, ιδιαίτερα στις περιοχές που επλήγησαν και μια εκλογική διαδικασία που οι κάλπες έφεραν εκπλήξεις...
