Ορκίστηκε την Κυριακή το βράδυ, με ψήφους εμπιστοσύνης 60 υπέρ και 59 κατά η νέα κυβέρνηση συνεργασίας του Ισραήλ, αποτελούμενη από 8 διαφορετικά κόμματα και δύο πρωθυπουργούς που θα εναλλάξουν τη θητεία τους. Είναι προφανές από όλες τις κινήσεις που έχουν γίνει ως τώρα ότι η μοναδική συγκολλητική ουσία της συγκεκριμένης κυβέρνησης είναι η ανάγκη για να αποπεμφθεί από την εξουσία ο «Μπίμπι», ο Μπένγιαμιν Νετανιάχου, όπως και έγινε.
Στο συμβολικό -και συνάμα ουσιαστικό επίπεδο- ενώ όλη την προεκλογική δουλειά για τη «συγκόλληση» τόσων αντίθετων μεταξύ τους κομμάτων την έφερε εις πέρας το ισχυρό κόμμα της αντιπολίτευσης, το Γιες Ατίντ του Γάιρ Λαπίντ, αυτός δεν θα είναι πρωθυπουργός τα πρώτα δύο χρόνια. Τη θέση του πρωθυπουργού θα λάβει το νέο, ανερχόμενο αστέρι της λαϊκής δεξιάς, ο Ναφτάλι Μπέννετ. Ο Λαπίντ, θεώρησε ότι αναλαμβάνοντας τον ρόλο του Υπουργού Εξωτερικών θα μπορέσει να ξαναφέρει το Ισραήλ σε θέση ισορροπίας με τους συμμάχους του -κυρίως στις ΗΠΑ- αλλά και στην ευρύτερη Μ. Ανατολή.
Ο Μπέννετ πάλι προτίμησε έναν αντίρροπο δρόμο. Για αρχή θα αναλάβει πρωθυπουργός σε μια εντελώς «καυτή» περίοδο που οι συγκρούσεις στο εσωτερικό του Ισραήλ μεταξύ Παλαιστινίων και Ισραηλινών πολιτών δεν έχουν κοπάσει πλήρως. Στη συνέχεια, αφού παραδώσει τον πρωθυπουργικό θώκο στον Λαπίντ, θα αναλάβει το Υπουργείο Εσωτερικών.
Ο Νετανιάχου περνά στην αντιπολίτευση
Ο Νετανιάχου από την αρχή έχει ταχθεί κατά της παρούσας κυβέρνησης, θεωρώντας την απάτη, αριστερίστικη παρέκκλιση και επικίνδυνη και έχοντας εξαπολύσει πολλούς άλλους χαρακτηρισμούς. Η πολεμική του έχει ξεκινήσει εδώ και μέρες και συνεχίστηκε και σήμερα, όπου αντί να προσέλθει σε μια κανονική τελετή ορκωμοσίας κυβέρνησης, σύμφωνα με το ισραηλινό κοινοβουλευτικό πρωτόκολλο, αποφάσισε να κάνει με τον Μπέννετ μια ιδιωτική «τελετή» παράδοσης-παραλαβής του πρωθυπουργικού γραφείου.
Πρώτο δείγμα η διαφοροποίηση των «Συμφωνιών του Αβραάμ»
Ο Λαπίντ θεωρεί ότι το Ισραήλ πρέπει να συνεχίσει στο δρόμο της ισορροπημένης εξωτερικής πολιτικής με τα κράτη της Μ. Ανατολής, ειδικά με την Ιορδανία, την οποία η προηγούμενη κυβέρνηση του Ισραήλ, πάλευε να αποδυναμώσει προς όφελος της Σ. Αραβίας, σε αγαστή συνεργασία με τον Ντ. Τραμπ. Ο Λαπίντ από την άλλη, θεωρεί ότι ο Βασιλιάς Αμπτάλλα είναι καλύτερος σύμμαχος απέναντι στο Ιράν, για το οποίο δήλωσε ότι «θα κάνουν κάθε δυνατή προσπάθεια για να μη φτάσει στην ατομική βόμβα».
Σε αυτό το πεδίο, των σχέσεων με το Ιράν, ο Λαπίντ θα δοκιμαστεί σφοδρά καθώς ο ίδιος θα κληθεί να υποστηρίξει την τακτική του Μπάιντεν για επιστροφή των ΗΠΑ-Ιράν στη Συμφωνία για τα πυρηνικά του 2015. Μόνο που τότε ο Λαπίντ διαφωνούσε με τη συμφωνία, ενώ ακόμα δεν έχει αλλάξει άποψη, σύμφωνα με τον ίδιο, οπότε αναμένουμε να δούμε τι ακριβώς τακτική θα ακολουθήσει. Πάντως το μόνο σίγουρο, είναι ότι θα επιχειρήσει μια επαναπροσέγγιση της ισραηλινής κυβέρνησης με το Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ.
Τέλος, όσον αφορά τη σχέση του Ισραήλ με την Ε.Ε., αναμένουμε σίγουρα μια προσέγγιση κοντινή στη «γραμμή Μακρόν», τον οποίο ο Λαπίντ στηρίζει για επόμενο Ευρωπαϊο ηγέτη στη μετα-Μέρκελ εποχή. Με την ίδια ζεστή διάθεση συνεργασία αναμένεται να προσεγγίσει και τον Ζοζέπ Μπορέλ.
Τι θα γίνει στο εσωτερικό;
Η σύνθεση της κυβέρνησης δεν προμηνύει ευχάριστη αλλαγή στο παλαιστινιακό και σε όσα ταλανίζουν το Ισραήλ. Δεν έχει δοθεί ακόμα στη δημοσιότητα η συμφωνία του Ρα’αμ για στήριξη στην κυβέρνηση, οπότε δεν γνωρίζουμε με τι ρυθμό θα συνεχιστούν οι εποικισμοί στα παλαιστινιακά εδάφη και στην Ιερουσαλήμ. Πάντως, για την ώρα το θέμα της περιοχής Σεΐχ Τζαρράχ έχει παγώσει καθώς ο Μπέννετ θα προσπαθήσει να πέσουν οι τόνοι και να διαπραγματευτεί τη συνέχιση του «νόμου Κάμινετζ» για τους εποικισμούς με διαφορετικά εργαλεία από την απευθείας κατάληψη εδαφών ή κατοικιών.
Η τοποθέτηση προσώπων που υπήρξαν στην προηγούμενη κυβέρνηση (π.χ. Άβιγκντορ Λίμπερμαν από Υπουργός Άμυνας και Εξωτερικών θα αναλάβει το Υπουργείο Οικονομικών) καθώς και η μη αλλαγή του Μπένι Γκάντζ από το Υπουργείο Άμυνας, δείχνουν ότι αυτό που θα επιδιώξει ο Μπέννετ είναι η όσο πιο δυνατόν ανεπαίσθητη αλλαγή στο μείγμα εσωτερικής πολιτικής του Ισραήλ. Ο Λίμπερμαν πάντως, θεωρείται άνθρωπος-κλειδί για δύο βιομηχανίες: άμυνα και real estate. Συνεπώς, αναμένεται να γίνει το «δεξί χέρι» του Μπέννετ στη νέα τακτική εποικισμών μέσω real estate συμφωνιών.
