Ροή
Ο Κιρ Στάρμερ, αναδείχθηκε 58ος πρωθυπουργός της Βρετανίας με το Εργατικό Κόμμα να πετυχαίνει σαρωτική νίκη στις βουλευτικές εκλογές, βάζοντας τέλος στα 14 χρόνια κυριαρχίας των Συντηρητικών. Πρόκειται για ένα πρόσωπο, χωρίς ιδιαίτερη προβολή ή αναγνωρισιμότητα, Εργατικός από τα γεννοφάσκια του που κατάφερε στα 61 του και μέσα σε μία 5ετία να μετατρέψει τους Εργατικούς σε κόμμα εξουσίας.
Ο νέος ένοικος της Ντάουνιγκ Στριτ έπεισε τους Βρετανούς, πήγε κόντρα στην ευρωπαϊκή τάση που στρίβει προς τα ακροδεξιά και θέτει την Βρετανία σε μια κεντροαριστερά πορεία. Ο σοβαρός δικηγόρος και πολιτικός που μετά βίας χαμογελά δημόσια, αναλαμβάνει πλέον την τύχη της Βρετανίας. Γεννημένος σε οικογένεια Εργατικών, βαφτίζεται Κιρ, επειδή οι γονείς του θαύμαζαν τον ιδρυτή του εργατικού κινήματος, Κιρ Χάρντι.
Εργατικός και «κανονιέρης» από τη «γέννα»
Ο πατέρας του ήταν κατασκευαστής εργαλείων και η μητέρα του εργαζόταν σαν νοσοκόμα στο NHS, με αποτέλεσμα να ασχολείται ενεργά με τα προβλήματα που έχει το «καμάρι της χώρας», δηλαδή το βρετανικό ΕΣΥ. Από μικρός έπαιζε φλάουτο, ποδόσφαιρο και αγαπόύσε την Άρσεναλ, με τα αδέρφια του να τον αποκαλούσαν «Σουπερμπόι». Τη δεκαετία του 1980 έγινε μέλος στη νεολαία των Εργατικών ενώ υπήρξε ο πρώτος στην οικογένειά του που πάει στο Πανεπιστήμιο. Συνέχισε με μεταπτυχιακές σπουδές στην Οξφόρδη με ειδίκευση στα ανθρώπινα δικαιώματα και ανέλαβε πολύκροτες υποθέσεις με πελάτες που άσκησαν μηνύσεις στην αλυσίδα ταχυφαγείων ΜcDonald's και υπερασπίστηκε θανατοποινίτες κατάδικους.
Από νεαρή ηλιακή υποστήριζε τους «Κανονιέρηδες», αν και δεν πήγαινε σε αγώνες γιατί δεν είχε χρήματα, αλλά σαν ενήλικας επισκέπτονταν το παλιό στάδιο (Χάιμπουρι) και έβλεπε τα ματς. Επανειλημμένα, έχει εκδηλώσει δημόσια την υποστήριξή του για την ομάδα και δεν έχει κρύψει την αγάπη του για την «στρογγυλή θέα» και τον «βασιλιά των σπορ» καθώς παίζει μπάλα με τους φίλους του, όπως κάνει κάθε Σαββατοκύριακο επί πολλά χρόνια!
Το 2004 γνώρισε την Εβραία δικηγόρο Βικτόρια Αλεξάντερ και τον επόμενο χρόνο παντρεύτηκαν. Μετά από 4 έτη ορίστηκε επικεφαλής στην Υπηρεσία Ποινικών Διώξεων του Στέμματος και διηύθυνε τις επιχειρήσεις κατά υπόπτων τρομοκρατίας, φέρνοντας ρηξικέλευθη νομοθεσία προστασίας των θυμάτων βιασμού.
Εκλέχθηκε βουλευτής μόλις το 2015 και ακολούθησε η ραγδαία άνοδός του στην ιεραρχία του Κόμματος και ο ηγέτης του, Τζέρεμι Κόρμπιν του αναθέτει το «σκιώδες» υπουργείo Brexit, το 2018. Μετά τη συντριπτική ήττα του Κόρμπιν στις τελευταίες εκλογές, ο Στάρμερ κατέβηκε υποψήφιος και μπήκε μπροστά στο πηδάλιο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, κάνοντας λόγο για «τιμή και προνόμιο».
Βρήκε ένα κόμμα σε αποσύνθεση και μόλις σε 5 χρόνια το κατέστησε ξανά εκλέξιμο, απομακρύνοντας τον παλιό επικεφαλής του, Τζέρεμι Κόρμπιν. Με τη σύζυγό του, πέρασαν την πανδημία, σεβόμενοι τα πρωτόκολλα ασφαλείας, σε αντίθεση με τον αντίπαλό του, Μπόρις Τζόνσον. Στην Βουλή κατακεραύνωσε τις πολιτικές ακροβασίες της κυβέρνησης Τρας, που μετέτρεψαν τη χώρα σε θύμα των χρηματαγορών. «Η οικονομική μας αξιοπιστία εξαφανίστηκε. Όλοι έφυγαν, γιατί εσείς είστε ακόμη εδώ;» διερωτήθηκε απευθυνόμενος στην κυρία... Λιζ.
Στον προεκλογικό αγώνα, οδήγησε την αντιπολίτευση με το σύνθημα «Αλλαγή» που κέρδισε ψήφους, προσφέροντας ελπίδες ακόμα και στους απογοητευμένους οπαδούς των Τόρρις. Στην εξουσία πλέον, θα προσπαθήσει να εμπνεύσει σιγουριά στους Βρετανούς και σταθερότητα σε αγορές και διεθνείς εταίρους, με έναν από τους πρώτους που τον συνεχάρησαν για τον εκλογικό του θρίαμβο να είναι ο Έλληνας πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης.
Γιατί τον λένε «βαρετό»
Συχνά θεωρείται από κάποιους ως «βαρετός» για διάφορους λόγους. Εφάρμοσε ένα σχέδιο για να φέρει το κόμμα γύρω από τις προτεραιότητές του, με ένα άτομο που συνεργάστηκε με τον Στάρμερ να λέει: «Σκέφτεται τον καλύτερο τρόπο να πάρει κόσμο μαζί του». Αυτή η προσέγγιση οδήγησε στο χαρακτηρισμό του ως βαρετός.
Προφανώς, αν και η αντίληψη του «βαρετού» είναι υποκειμενική, η επιδίωξή του είναι να παρουσιάζεται ως σταθερός και αξιόπιστος πολιτικός, ως μέρος μιας στρατηγικής επιλογής για να επαναφέρει την εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων στο Εργατικό Κόμμα. Ειδικότερα, μεταξύ άλλων του... «καταλογίζουν» τα ακόλουθα:
- Στυλ ηγεσίας: Είναι πιο συγκρατημένο και λιγότερο χαρισματικό σε σύγκριση με άλλους πολιτικούς ηγέτες. Προτιμά να επικεντρώνεται σε συγκεκριμένα ζητήματα και να προσφέρει καλά τεκμηριωμένες απαντήσεις αντί να χρησιμοποιεί έντονη ρητορική ή ΅να επιδίδεται σε συναισθηματικά φορτισμένες ομιλίες.
- Προσωπικότητα: Παρουσιάζεται ως σοβαρός και μεθοδικός, κάτι που μπορεί να φαίνεται «βαρετό» σε σύγκριση με πολιτικούς που έχουν πιο εξωστρεφή και χαρισματική προσωπικότητα.
- Στρατηγική: Στη διάρκεια της πολιτικής του καριέρας, έχει υιοθετήσει μια πιο κεντρώα και μετριοπαθή προσέγγιση, η οποία μπορεί να φαίνεται λιγότερο συναρπαστική σε όσους προτιμούν πιο ριζοσπαστικές ή έντονες πολιτικές προτάσεις.
- Σύγκριση με προκάτοχους: Ο προκάτοχός, Τζέρεμι Κόρμπιν είχε μια πιο έντονη και πολωτική παρουσία, με ξεκάθαρες θέσεις και έντονη υποστήριξη από την αριστερή πτέρυγα του κόμματος. Η μετάβαση σε έναν πιο μετριοπαθή ηγέτη μπορεί να φαίνεται ως υποχώρηση για κάποιους υποστηρικτές.
