Οι βελτιωμένες δομές χρηματοδότησης θα μπορούσαν να συμβάλουν στη μείωση του κόστους της μετάβασης στο καθαρό μηδέν στις αναπτυσσόμενες οικονομίες κατά σχεδόν 40%. Οι κυβερνήσεις, οι επενδυτές και τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα θα πρέπει να συνεργαστούν για να αναπτύξουν μηχανισμούς και μέσα που μπορούν να μειώσουν τους κινδύνους και να ξεκλειδώσουν την ιδιωτική χρηματοδότηση με ελκυστικό κόστος, υποστηρίζει η έκθεση Financing the Green Energy Transition της Deloitte, που κυκλοφόρησε πριν από λίγες ημέρες.
Η επίτευξη καθαρών μηδενικών εκπομπών έως το 2050 θα απαιτήσει επενδύσεις στον ενεργειακό τομέα που θα κυμαίνεται από 5 έως 7 τρισεκατομμύρια δολάρια ετησίως. Ωστόσο, ο κόσμος επενδύει αυτήν τη στιγμή λιγότερα από 2 τρισεκατομμύρια δολάρια κάθε χρόνο στην μετάβαση, ποσόν που είναι πολύ μικρότερο από την χρηματοδότηση που απαιτείται ώστε η παγκόσμια κοινότητα να φέρει εις πέρας τους συλλογικούς στόχους για το κλίμα.
Η έκθεση που κυκλοφόρησε πριν από τη Διάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών για την Κλιματική Αλλαγή του 2023 (COP28) διαπίστωσε ότι τα πράσινα έργα υποφέρουν επί του παρόντος από υποεπενδύσεις και υψηλά απαιτούμενα ποσοστά απόδοσης, επειδή οι ιδιώτες επενδυτές τείνουν να βλέπουν τις πράσινες τεχνολογίες ως πιο επικίνδυνες από τις εναλλακτικές επενδύσεις. Η έκθεση υπογραμμίζει την ανάγκη οι κυβερνήσεις, τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα και τους επενδυτές να αναπτύξουν από κοινού μηχανισμούς που θα βοηθήσουν στον μετριασμό του κινδύνου από πράσινα έργα αναπτύσσοντας μικτές, χαμηλού κόστους χρηματοδοτικές λύσεις για την κινητοποίηση των ιδιωτικών επενδύσεων και την επίτευξη οικονομικής ανάπτυξης και κλιματικής ουδετερότητα, ειδικά στις αναδυόμενες οικονομίες.
Η προβλεπόμενη εξοικονόμηση 50 τρισεκατομμυρίων δολαρίων έως το 2050 θα μπορούσε να μειώσει την ετήσια επένδυση που απαιτείται κατά περισσότερο από 25%. Η έκθεση προχωρά πέρα από τη χρηματοδότηση και παρέχει μια ολιστική επισκόπηση, χρησιμοποιώντας ανάλυση και μοντελοποίηση για να εξετάσει το τεχνολογικό τοπίο και τις πολιτικές που υιοθετούνται.
Ωστόσο, η αποτυχία να κλείσει το χρηματοδοτικό κενό θα μπορούσε να είναι δαπανηρή για την παγκόσμια οικονομία -ειδικά τον Παγκόσμιο Νότο- και να καταστήσει αναποτελεσματική τη μετάβαση στο καθαρό μηδέν.
Για να κερδίσει την κούρσα προς το καθαρό μηδέν, ο κόσμος πρέπει να επενδύσει με σύνεση και να εντοπίσει τομείς για μείωση του κόστους. Για παράδειγμα, λιγότερες από τις μισές πράσινες επενδύσεις πραγματοποιούνται επί του παρόντος σε αναπτυσσόμενες οικονομίες, κυρίως λόγω των μεγαλύτερων κινδύνων και των αυστηρότερων δημοσιονομικών περιορισμών για έργα ενεργειακής μετάβασης. Ωστόσο, για να φτάσουμε το καθαρό μηδέν, σχεδόν τα τρία τέταρτα των πράσινων επενδύσεων (70%) θα πρέπει να γίνουν στις αναπτυσσόμενες οικονομίες έως το 2030, καθώς αυτά τα κράτη προσβλέπουν σε νέες, βιώσιμες υποδομές και τεχνολογίες.
