Όταν ακούω τη λέξη εφορία, σκέφτομαι αφενός έξοδα, αφετέρου ταλαιπωρία. Για το πρώτο δεν μπορώ να κάνω και πολλά, αυτό είναι το σύστημα και με αυτό πορευόμαστε. Για το δεύτερο, έχω τη χειρότερη άποψη και αποφεύγω τις επισκέψεις τις ΔΟΥ όπως ο διάβολος το λιβάνι. Αφενός τις θεωρώ χαμένο χρόνο, αφετέρου εννιά φορές στις 10 φεύγω στα πρόθυρα εγκεφαλικού από τα νεύρα.
Όταν λοιπόν πριν από λίγες μέρες χρειάστηκε να επισκεφθώ την εφορία μου για να βγάλω φορολογική ενημερότητα, οπλίστηκα με πολλά αποθέματα υπομονής. Την οποία και χρειάστηκα, μια και τελείωσα τη δουλειά μου 4,5 ώρες αργότερα! Σε αντίθεση όμως με τις προηγούμενες επισκέψεις, τα συναισθήματα κατά την αποχώρηση δεν ήταν οργή και μίσος. Αντίθετα, ένιωσα ότι τα χρήματα που πληρώνω ως φορολογούμενος πολίτης έπιασαν (σε κάποιο βαθμό) τόπο. Όχι γιατί το σύστημα δούλεψε, αλλά γιατί βρέθηκα απέναντι σε έναν καταρτισμένο, ήρεμο και εξυπηρετικό υπάλληλο που με βοήθησε να βγάλω άκρη σε μια αντικειμενικά πολύ δύσκολη υπόθεση. Χωρίς να χρησιμοποιήσω την επαγγελματική μου ιδιότητα, ο άνθρωπος αυτός ασχολήθηκε με την περίπτωσή μου, συνεννοήθηκε με τους προϊσταμένους του και στο τέλος μου πρότεινε την ιδανική λύση. Ονόματα και διευθύνσεις δεν χρειάζεται να πω, αρκεί που τα ξέρουν αυτοί που πρέπει.
Η αξιολόγηση
Όμως, για να ξεφύγουμε από την προσωπική μου ιστορία η περίπτωσή του με έβαλε σε σκέψεις. Τι κάνουμε προκειμένου να επιβραβεύσουμε αυτούς τους ανθρώπους, ώστε να συνεχίζουν να κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Και αντίστοιχα, τι μέτρα λαμβάνουμε ώστε τα φωτεινά αυτά παραδείγματα να μην χαθούν μέσα στο καφκικό κράτος και να χάσουν κάθε όρεξη για δουλειά;
Πριν λίγους μήνες, στα πλαίσια του Thessaloniki Summit, είχα κάνει μια κουβέντα με τον επικεφαλής της ΑΑΔΕ, τον κ. Γιώργο Πιτσιλή. Και μια από τις προκλήσεις που μου έλεγε ότι αντιμετωπίζει είναι οι αντιδράσεις στην προσπάθεια αξιολόγησης των εργαζομένων στις εφορίες.
Και κάπου εδώ το παζλ συμπληρώνεται. Ο επικεφαλής θέλει να αξιολογήσει το προσωπικό του, προκειμένου να επιβραβεύσει περιπτώσεις όπως αυτή που συνάντησα. Γιατί ναι, με τέτοια γνώση και συμπεριφορά, ο συγκεκριμένος υπάλληλος αξίζει και οικονομικά να ανταμειφθεί αλλά και να ανέβει πιο γρήγορα τα σκαλιά της ιεραρχίας. Όμως το ίδιο το σύστημα αντιδρά, θεωρώντας πως η αξιολόγηση είναι κάτι κακό και διαβολικά.
Έτσι όμως δεν πρόκειται να πάμε μπροστά. Αν δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε την ήρα από το στάρι, αν δεν αφήσουμε χώρο στα λουλούδια να ανθίσουν και τα πνίγουμε με τα ζιζάνια του ωχαδελφισμού, δεν θα δούμε ουσιαστική βελτίωση.
Και έτσι, οι καλοί εφοριακοί, που όντως υπάρχουν, θα παραμείνουν εξαιρέσεις και όχι κανόνας.
