Ροή
Η νέα μείωση της ανεργίας τον Σεπτέμβριο στο 11,8% του εργατικού δυναμικού είναι αναμφισβήτητα, ένα ακόμη, πάρα πολύ ευχάριστο νέο. Είναι μία καλή εξέλιξη και για την οικονομία και για την κοινωνία το γεγονός πως τα τελευταία χρόνια, παρά την πανδημία και την ενεργειακή κρίση, το ποσοστό ανεργίας μειώνεται σταθερά. Ειδικά τους τελευταίους μήνες.
Αυτό που καταφέραμε λοιπόν ως χώρα είναι πάρα πολύ σημαντικό. Επιστρέψαμε στα επίπεδα του 2010. Να γίνει όμως και σαφές πως το πρόβλημα παραμένει μεγάλο, είναι ένα από τα πιο επώδυνα ανοικτά μέτωπα του παρελθόντος. Όχι μόνο του παρελθόντος των μνημονίων, όταν γιγαντώθηκε έως το 28%, αλλά και των προηγούμενων δεκαετιών. Γιατί, κακά τα ψέματα, και πιο παλιά η ανεργία ήταν μόνιμα και επίμονα υψηλή. Η Ελλάδα ήταν πάντα ανάμεσα στα χειρότερα κράτη της Ε.Ε. σε αυτό το πεδίο.
Μιλάμε για μία δεξαμενή που αριθμεί σήμερα πάνω από 550 χιλιάδες ανέργους και η οποία μεγαλώνει περισσότερο αν, κοιτάζοντας τα «ψιλά γράμματα» των επίσημων στατιστικών, προσθέσουμε και αυτούς που έχουν πάψει να αναζητούν εργασία ή αυτούς που καταρτίζονται ή όσους ασχολούνται με μία οικογενειακή επιχείρηση. Δηλαδή όσους δεν «καταγράφονται» επισήμως ως άνεργοι.
Είναι σημαντικό λοιπόν τώρα που η κυβέρνηση προβλέπει ανάπτυξη μεν, αλλά της τάξης του 2% για το 2023 λόγω της νέας παγκόσμιας κρίσης που θα φέρει ύφεση στο ένα τρίτο των οικονομιών του πλανήτη, τώρα που τελειώνει η πολύ καλή τουριστική σεζόν και έρχεται ο χειμώνας, να γίνει ότι είναι δυνατό ώστε αυτή η αποκλιμάκωση να συνεχισθεί.
Τα έργα του Ταμείου Ανάκαμψης για τη θωράκιση της αγοράς εργασίας, αλλά και οι ανάλογες δράσεις του νέου ΕΣΠΑ, όπως και οι πολιτικές και τα κίνητρα προσλήψεων προσωπικού πλήρους απασχόλησης είναι πάρα πολύ σημαντικά και πρέπει να αξιοποιηθούν μέχρι… κεραίας. Παράλληλα με την προσπάθεια να συνεχιστεί η αύξηση των μισθών.
Βεβαίως το να δημιουργούνται μόνιμες και καλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας σε μία χώρα δεν είναι κάτι απλό. Συνδέεται με όλη τη δομή του επιχειρηματικού περιβάλλοντος, με τη στροφή σε προϊόντα και υπηρεσίες υψηλότερης προστιθέμενης αξίας, με παρεμβάσεις που θα ενισχύουν την εξαγωγική ικανότητα της χώρας και την προσέλκυση όλο και πιο πολλών άμεσων ξένων επενδύσεων.
Προφανώς ήδη αυτή η δυναμική υπάρχει. Υπάρχουν απτά αποτελέσματα στο πεδίο της ενίσχυσης του ιδιωτικού τομέα, της επιχειρηματικότητας και της απόδοσης του κράτος. Αλλά, παραμένουν και ανοικτές πληγές από το εμπορικό έλλειμμα και το μικρό απόθεμα ξένων επενδύσεων έως την χαμηλή κατάταξη στις παγκόσμιες λίστες ανταγωνιστικότητας. Η πρόοδος υπάρχει, είναι ταχεία και εμφανής, αλλά η βάση εκκίνησης είναι πολύ χαμηλή. Και καθώς όταν η παγκόσμια «πίτα» μειώνεται πρέπει η κάθε χώρα να διεκδικεί πολύ μεγαλύτερο «κομμάτι» για να προχωρήσει μπροστά, απαιτείται συντονισμένη διαρκής και εντατική προσπάθεια. Για να φτάσουμε σε λίγα χρόνια στο σημείο να μην χαιρόμαστε απλά επειδή είμαστε σε λίγο καλύτερη θέση ανάμεσα στους τελευταίους - όπως συμβαίνει στην ανεργία στην οποία μας ξεπερνά σε οξύτητα προβλήματος μόνο η Ισπανία - αλλά να μπορούμε να ενταχθούμε στην ομάδα των «καλύτερων» σε όρους απασχόλησης και ευημερίας.
