Ροή
Παρά το σχεδόν καθημερινό μπαράζ απειλητικών κινήσεων και πολεμικής ρητορικής, Ρώσος Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν δεν σκοπεύει να εισβάλει και να καταλάβει την Ουκρανία. Όπως αναφέρει το think tank American Enterprise Institute, στους Ρώσους αρέσει όταν ο Πούτιν κερδίζει γρήγορα και με λίγα θύματα. «Στο έδαφος του εχθρού και με λίγο αίμα», όπως έλεγε ο πρώην Σοβιετικός ηγέτης Ιωσήφ Στάλιν. Ως νικητής του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ο Στάλιν γιορτάζεται σήμερα στη Ρωσία όπως δεν εορταζόταν ποτέ στη Σοβιετική Ένωση μετά τον θάνατό του, και μόνος μεταξύ των μετασταλινικών Σοβιετικών και Ρώσων ηγετών, ο Πούτιν έχει οικειοποιηθεί τον βαθμό του Στάλιν — «verkhovnyi glavnokomanduyushchiy», δηλαδή ανώτατος διοικητής.
Σύμφωνα με μια πρόσφατη δημοσκόπηση , ένας στους τρεις Ουκρανούς είναι έτοιμος να σηκώσει τα όπλα ενάντια στους εισβολείς και οι συμπατριώτες του Πούτιν θα «ξινίσουν» γρήγορα από την επανάληψη του τέλματος του Σοβιετικού Αφγανιστάν, που σίγουρα θα ακολουθούσε με από μια αρχική ρωσική νίκη. Καθώς προετοιμάζεται για αυτό που θα μπορούσε να είναι- επί της ουσίας πραγματικότητα- ισόβια προεδρία μετά τις εκλογές της Ρωσίας το 2024, αυτή θα ήταν η τελευταία επιπλοκή που χρειάζεται ο Πούτιν.
Γιατί, λοιπόν, αυτό το στρατιωτικοποιημένο δράμα που κάνει ο Πούτιν στα σύνορα με την Ουκρανία; Ως τζούντοκα ο ίδιος και λάτρης του τζούντο που κάποτε ήταν πρωταθλητής του Λένινγκραντ, σίγουρα θυμάται ότι σπάνια κερδίζει κανείς με αποφασιστική μια αποφασιστική κίνηση- το ίππον που κερδίζει 100 πόντους. Πολύ πιο συνηθισμένη είναι μια νίκη με τη σταδιακή συγκέντρωση πόντων: waza-ari (10 βαθμοί) και yuko (1). Σε αυτόν τον εικονικό αγώνα τζούντο με τη Δύση, ο Πούτιν είναι πολύ μπροστά σε πόντους - και πιθανότατα θα σκοράρει περισσότερους.
Ο μεγαλύτερος αριθμός πόντων έχει συγκεντρωθεί από τις δύο κινήσεις και ευχαριστούν το κοινό του, είναι αυτός που έχει μεγαλύτερη σημασία για αυτόν: Οι πόντοι που κερδίζει στον ρωσικό λαό. Οι Ρώσοι έχουν πειστεί από την αδιάκοπη τηλεοπτική προπαγάνδα ότι οπλισμένη και με ώθηση από την Αμερική, η Ουκρανία σχεδίαζε να επιτεθεί στη Ρωσία ή στην Κριμαία ή στα ρωσικά de facto προτεκτοράτα στο Λουχάνσκ και το Ντόνετσκ. Σε αυτό το παραμύθι, ο Πούτιν στάθηκε απέναντί στους συμπατριώτες του, τους τρόμαξε με μια επίδειξη της στρατιωτικής δύναμης της Ρωσίας και τους έκανε να ανασκουμπωθούν. Με τη δημοτικότητά του - και τη βασική αξίωση του καθεστώτος του για νομιμότητα - που βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στον ρόλο του ως υπερασπιστή της πατρίδας, αυτή η αφήγηση είναι βέβαιο ότι θα παίξει καλά στο εσωτερικό.
Το άλλο ευχάριστο για το εγχώριο κοινό, ήταν το θέαμα του προέδρου των ΗΠΑ — τελικά του μοναδικού ανθρώπου στον κόσμο, εκτός από τον πρόεδρο στο Κρεμλίνο, που μετράει για τους Ρώσους — να «προσέχει τα λεγόμενα» της Μόσχας και να την «ακούει», για να χρησιμοποιήσουμε έναν από τους αγαπημένους όρους του Πούτιν.
Ο πρόεδρος Μπάιντεν πραγματοποίησε τουλάχιστον οκτώ συνόδους κορυφής με τον Πούτιν — αυτοπροσώπως ή εικονικά — κατά τους πρώτους 12 μήνες της θητείας του. Αυτή είναι μια συχνότητα ρεκόρ στην ιστορία των σχέσεων ΗΠΑ-Σοβιετικής Ένωσης ή ΗΠΑ-Ρωσίας. Και όπως συνέβαινε πάντα, σε κάθε τέτοια συνάντηση, σε κάθε περίπτωση στην οποία ο Ρώσος ηγέτης φαίνεται να αντιμετωπίζεται ως ίσος από τον ηγέτη της Δύσης, έχει ως αποτέλεσμα μια υψηλή εσωτερική πολιτική «αναπήδηση» για τον ένοικο του Κρεμλίνου.
Περισσότεροι πόντοι θα έρθουν μόλις ο Πούτιν αρχίσει να διαπραγματεύεται το τίμημα της απόσυρσης των ρωσικών στρατευμάτων. Πιθανότατα θα επιτύχει συμφωνία για τους αμοιβαίους περιορισμούς των πυραύλων μεσαίου βεληνεκούς στην Ευρώπη, ίσως συμπεριλαμβανομένων των συστημάτων πυραυλικής άμυνας στη Ρουμανία και την Πολωνία, τα οποία η Ρωσία επιμένει ότι θα μπορούσαν να επαναπρογραμματιστούν σχεδόν αμέσως για να στοχεύουν τη Ρωσία. Μια άλλη πιθανή συμφωνία θα μπορούσε να κατευνάσει την ανησυχία της Ρωσίας για την κλίμακα και τη συχνότητα των ασκήσεων του ΝΑΤΟ στην Ανατολική Ευρώπη.
Μια πιο μακρινή, αλλά όχι απίθανη, παραχώρηση στη Μόσχα θα μπορούσε να είναι μια ώθηση από τη Γαλλία, τη Γερμανία και τις Ηνωμένες Πολιτείες για να αναγκάσουν την Ουκρανία να εφαρμόσει τις Συμφωνίες Μινσκ-2 που περιορίζουν ουσιαστικά την κυριαρχία της Ουκρανίας, νομιμοποιώντας τους φιλορωσικούς θύλακες του Ντόνετσκ και του Λουχάνσκ ως μέρος της Ουκρανίας, καθιστώντας το έτσι ένα αιωνίως διαμελισμένο, αν όχι αποτυχημένο, κράτος.
Τέλος, ένα από τα πιο επικίνδυνα αποτελέσματα της άσκησης του Πούτιν στον εκβιασμό, είναι μια in vivo δοκιμή του ΝΑΤΟ: Της συνοχής του, της ικανότητάς του να σφυρηλατεί έγκαιρη και αποτελεσματική απόκριση και της αλληλεγγύης του με τις μαχόμενες δημοκρατίες στη σκιά της Ρωσίας. Προς μεγάλη του χαρά, ο Πούτιν ανακάλυψε ότι η συμμαχία είναι αδύναμη να υλοποιήσει αυτές τις αποστολές. Οπότε, στην επόμενη κρίση, που σίγουρα θα την σχεδιάσει πριν από τις εκλογές του 2024 για ένα κάνει τους Ρώσους να συνταχτούν γύρο του, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα προχωρήσει παραπέρα.
Επιμέλεια Τέρρυ Μαυρίδης
