Ο τραυματισμός του πρώην πρωθυπουργού κ. Παπαδήμου κατέδειξε πανηγυρικά τις περιορισμένες αντοχές της πολιτικής λογικής. Καθώς κατακάθεται ο κουρνιαχτός που σήκωσε η έκρηξη, ας αποπειραθούμε μερικές ψύχραιμες σκέψεις.
Η ένοπλη βία δεν έχει θέση στη δημοκρατία. Οι αυτόκλητοι προστάτες των λαϊκών συμφερόντων και τιμωροί των «εχθρών του λαού» έρχονται απ’ το σκοτάδι και εκεί επιστρέφουν. Πράξεις ατομικής αυτοδικίας δεν αποτελούν απόδοση δικαιοσύνης. Τέτοιες εγκληματικές ενέργειες καμιά θετική επίδραση δεν έχουν για τον λαό και τη χώρα. Η εντατικοποίηση των μέτρων αστυνόμευσης, άμεση συνέπειά τους, τις καθιστά πράξεις βαθύτατα αντιλαϊκές.
Η επίθεση στον κ. Παπαδήμο δεν απειλεί τη δημοκρατία αλλά δεν είναι διόλου ασήμαντη. Το μόνο που λείπει αυτή τη στιγμή είναι μια έξαρση ένοπλης πολιτικής βίας.
Απωθητική η έκφραση ικανοποίησης για μια τέτοια επίθεση. Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης θάλλουν τα άνθη ανιστόρητων συμψηφισμών που, βαφτίζοντας τρομοκρατία κάθε μορφή αδικίας, εντέλει καταφέρνουν να χάσουν κάθε μέτρο αξιολόγησης των πραγμάτων.
Αποδίδει σημαίνοντα ρόλο στους αποστολείς του παγιδευμένου φακέλου όποιος επιχειρεί να χρεώσει μειωμένα «αντιτρομοκρατικά αντανακλαστικά» στον πολιτικό του αντίπαλο για να αποκομίσει πρόσκαιρα οφέλη. Κουράστηκε η μεταπολιτευτική Ελλάδα να βλέπει πρόσωπα και κόμματα να χρεώνουν την τρομοκρατία στους αντιπάλους τους.
Ακόμα πιο επικίνδυνη η απόπειρα να ταυτιστούν οι κοινωνικές αντιδράσεις με τους βίαιους αυτόκλητους σωτήρες. Ομιλούσες κεφαλές στα ΜΜΕ αυτές τις μέρες υποστήριξαν πως ο παγιδευμένος φάκελος ετοιμάστηκε από όσους διαδήλωναν κατά των μνημονίων και ταχυδρομήθηκε από πολιτικές δυνάμεις που στήριξαν αυτές τις διαμαρτυρίες. Με άλλα λόγια, το τραυματισμένο κοινωνικό σώμα οφείλει να νιώθει διαρκείς τύψεις που βογκάει από τη λιτότητα. Στην αρχή η απάντηση στο θυμό του ήταν «σκάσε, μαζί τα φάγαμε». Τώρα κάποιοι του λένε «ο θυμός σου οπλίζει τρομοκράτες». Διά του παγιδευμένου φακέλου επιχειρείται να ενοχοποιηθεί αναδρομικά η λαϊκή δυσφορία.
Ένας παγιδευμένος φάκελος σκοτεινής προέλευσης δε μπορεί να χρησιμοποιείται ως τεκμήριο ενοχής για όσους εκφράζουν ή εξέφρασαν πολιτική αντίθεση στον αποδέκτη του. Αναζήτησα ένα παλαιότερο κείμενό μου, γραμμένο για τον κ. Στουρνάρα και την επιστράτευση τεχνοκρατών σε θέσεις πολιτικής ηγεσίας (Η νέα αριστοκρατία, Τα Νέα, Δεκέμβριος 2012 https://antiphono.wordpress.com/2012/12/27/).
Ο ήχος της έκρηξης δεν θα με έκανε σήμερα να αλλάξω ούτε λέξη: «Εντέλει, ποιος μπορεί να αγνοεί το πολιτικό κόστος; Μα μόνο όποιος δε λογοδοτεί στο πολιτικό σώμα ως πολίτης και πολιτικός. Μόνο όποιος δε λογοδοτεί ούτε στο κοινωνικό σώμα, ως κομμάτι κι ο ίδιος μιας καθημαγμένης κοινωνίας. Άρα, μόνο όποιος δε χρειάζεται δημοκρατική νομιμοποίηση. Αποτελεσματικός τεχνοκράτης υπουργός στα μάτια της κοινής γνώμης είναι ο μιντιακά παντοδύναμος. Εκείνος που παρακάμπτει τα κόμματα, τους άλλους υπουργούς, ακόμα και τον εντολοδόχο πρωθυπουργό. Από πού όμως αντλεί την εξουσία του; Από την εμπιστοσύνη του λαού; Μα δεν εκτέθηκε στη δοκιμασία της λαϊκής ψήφου. Μήπως από την επιστημοσύνη του; Μα αυτή αποτελεί εχέγγυο λαϊκής εμπιστοσύνης μόνο αν ο φορέας της την έθετε πάντα στην υπηρεσία του δημόσιου συμφέροντος. Μόνο αν υπήρξε σταθερά και αδιάλειπτα πνευματικός άνθρωπος και ταυτόχρονα ενεργός πολίτης. Μόνο αν δεν απέφυγε ποτέ τη λογοδοσία και τα φώτα του δημόσιου στίβου».
Με την αταλάντευτη αντίθεση στην τρομοκρατία και την ένοπλη βία διαφυλάσσουμε το δικαίωμα να διαφωνούμε, να ασκούμε κριτική, να συγκρουόμαστε πολιτικά ακόμα και με ένταση και σφοδρότητα. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε να φαλκιδέψουν αυτό το δικαίωμα ούτε οι σκοτεινοί θιασώτες της ένοπλης βίας ούτε εκείνοι που τη χρησιμοποιούν εργαλειακά για να γίνουν τιμητές της πολιτικής διαφωνίας.
Υγ. Το κείμενο γράφτηκε πριν γίνει γνωστή η αποκρουστική ανάρτηση του κ. Φιλιππάκη και τα όσα φέρονται ότι ακολούθησαν. Ο κατήφορος συνεχίζεται.
Επιμέλεια: Στέλλα Κεμανετζή
