Στο Eurogroup "αποφασίσθηκε" η Ελλάδα να παρουσιάζει πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% μέχρι το 2022 και (αμέσως) μετά κοντά στο 2% για περίπου... 40 έτη! Αυτό φυσικά δεν "επιβάλλεται" σε καμμία άλλη χώρα παγκοσμίως αλλά το επέβαλλαν σε εμάς γιατί (φυσικά) δεν μας εμπιστεύονται! "Χρύσωσαν μάλιστα το χάπι" οι της Τρόικα με μία γενικόλογη (Γαλλική) πρόταση σύνδεσης του χρέους με την... ανάπτυξη η οποία κατά την γνώμη μου δεν πρόκειται να προχωρήσει ως έχει.
Εξηγώ πάραυτα το λόγο:
Σύμφωνα με την πρόταση αυτή, τα μέτρα ελάφρυνσης του χρέους θα ενισχύονται όταν ο ρυθμός ανάπτυξης είναι χαμηλός και το αντίστροφο.
Δύσκολα οι Γερμανοί (αλλά και η λοιπή Τρόικα) θα αποδεχθούν την παραπάνω πρόταση. Και τούτο επειδή η συγκεκριμένη πρόταση δεν ασκεί καμμία απολύτως πίεση στην ελληνική πλευρά έτσι ώστε να προχωρήσουμε επιτέλους στο γνωστό θέμα των διαρθρωτικών αλλαγών. Ενδεικτικά αναφέρω ότι, μεταξύ 215 κρατών, η βάση δεδομένων της World Bank (http://info.worldbank.org/governance/WGI/#home) μας κατατάσσει πολύ χαμηλότερα από τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης ως προς την επίδοσή μας στον δείκτη κυβερνητικής αποτελεσματικότητας. Ο συγκεκριμένος δείκτης, τον οποίον σίγουρα οι της Τρόικα παρακολουθούν, καταγράφει την ποιότητα των παρεχόμενων δημοσίων υπηρεσιών και τον βαθμό ανεξαρτησίας του κρατικού μηχανισμού από πολιτικές πιέσεις.
Η πρόταση απομείωσης του χρέους θα μπορούσε όμως να «προχωρήσει» κάπως διαφορετικά: Το κόστος εξυπηρέτησης του χρέους μας θα μπορούσε να συνδεθεί άμεσα τόσο με τον ρυθμό ανάπτυξης του ελληνικού ΑΕΠ όσο και με τον προαναφερθέντα δείκτη κυβερνητικής αποτελεσματικότητας. Τι σημαίνει αυτό;
Αυξάνεται το ΑΕΠ αλλά βραδυπορούμε στη βελτίωση της κυβερνητικής αποτελεσματικότητας; Σε αυτήν την περίπτωση, θα αυξάνεται το κόστος εξυπηρέτησης του χρέους περισσότερο σε σχέση με την περίπτωση κατά την οποία ενισχύεται η ανάπτυξη και ταυτόχρονα βελτιώνεται η κυβερνητική αποτελεσματικότητα!
Εάν μία τέτοια πρόταση γίνει αποδεκτή, τόσο ο κ. Τσίπρας, όσο και ο κάθε μελλοντικός πρωθυπουργός μας, θα πίεζαν (αντί να πιέζονται από την Τρόικα!) οι ίδιοι τους υπουργούς της κυβέρνησής τους στην εφαρμογή των διαρθρωτικών αλλαγών!
Εκτιμώ επιπλέον ότι η παραπάνω πρόταση, εάν βέβαια προχωρήσει, θα αποκαταστήσει σε μεγάλο βαθμό την αξιοπιστία του ελληνικού πολιτικού συστήματος ανοίγοντας, επιτέλους, τον δρόμο μείωσης του στόχου των μελλοντικών πρωτογενών πλεονασμάτων 3,5% ή και 2% τα οποία και παράλογα αλλά και ανέφικτα είναι!
