Αυτές τις ημέρες παρακολουθήσαμε ένα «θέατρο παραλόγου» με πρωταγωνιστή τη δημόσια εκπαίδευση. Αφορμή στάθηκε άρθρο του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξανδρου Τριανταφυλλίδη, στην εφημερίδα «Αυγή» όπου υποστήριζε ότι «μέσω μιας αναλογικής επιβάρυνσης με βάση τη φορολογική τους δήλωση» οι γονείς θα καταβάλουν ένα ποσόν της τάξεως των 600 ευρώ κατά μέσον όρο προκειμένου να αναβαθμιστεί η παρεχόμενη δημόσια εκπαίδευση.
Η άποψη αυτή πυροδότησε σειρά αντιδράσεων από πολιτικούς. Άλλοι πήραν απλώς αποστάσεις υποστηρίζοντας ότι η τοποθέτηση αυτή δεν αντικατοπτρίζει τις προθέσεις της κυβέρνησης και άλλοι έκαναν λόγο για «ανοησία» η οποία προκαλεί ¨«χλεύη». Φυσικά, ήταν αναμενόμενο μια τέτοια πρόταση να αγχώσει τον πολιτικό κόσμο καθώς θίγεται το ευαίσθητο θέμα της δημόσιας εκπαίδευσης. Ήταν όμως μια προσωπική άποψη και θα έπρεπε να γίνει σεβαστή, αντί να προκαλεί πανικό.
Και θα πρέπει να γίνει σεβαστή γιατί «κοιτάμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος». Αν το υπουργείο Παιδείας δεν έχει σκοπό να επιβάλει κάποια τέτοια επιβάρυνση στους γονείς, δεν καταλαβαίνω γιατί το θέμα αποκτά τέτοια έκταση. Και είναι δεδομένο ότι δεν σκέφτεται να το κάνει καθώς ο ίδιος ο υπουργός Παιδείας, κ. Φίλης, αμέσως μετά έσπευσε να διασκεδάσεις τις εντυπώσεις τονίζοντας ότι η δημόσια εκπαίδευση θα εξακολουθήσει να παρέχεται δωρεάν. Άλλωστε, θεωρώ ότι όλοι πληρώνουμε φόρους (και εισφορές) για παροχές όπως είναι η «δωρεάν εκπαίδευση» και η «δωρεάν υγειονομική περίθαλψη», επομένως θα ήταν τουλάχιστον «πλεονασμός» να ξαναπληρώσουμε έστω και 600 ευρώ για κάτι το οποίο ήδη το έχουμε πληρώσει μέσα από τις εισφορές μας.
Το θέμα όμως δεν είναι αυτό. Το θέμα είναι η δυσανάλογα μεγάλη έκρηξη που προκάλεσε το θέμα σε σχέση με την ουσία του ζητήματος. Και ενώ όλοι επιτέθηκαν προσωπικά στο βουλευτή ή επανέλαβαν την πρόθεση για δωρεάν παιδεία, κανείς δεν έκανε ένα βήμα παραπάνω να δει τα πραγματικά τρωτά του συστήματος, τα οποία πληρώνουν πολύ ακριβά οι ελληνικές οικογένειες.
Ποιά είναι αυτά; Το γεγονός ότι κατά τη νέα σχολική χρονιά, μέχρι το Νοέμβριο, σε πολλά σχολεία δεν υπήρχαν καθηγητές (ούτε σε μαθήματα κατεύθυνσης). Ότι το σύστημα ευνοεί όπως είναι γνωστό, την παραπαιδεία και τελικά όχι μόνο 600 ευρώ το χρόνο αλλά τουλάχιστον 600 ευρώ το μήνα είναι τα επιπλέον χρήματα που δίνουν οι γονείς για τα παιδιά που βρίσκονται στις τελευταίες τάξεις του λυκείου. Το ότι δεν υλοποιείται ένα ουσιαστικό πρόγραμμα επαγγελματικού προσανατολισμού ώστε τα παιδιά να μην χάνουν πολύτιμο χρόνο από τη ζωή τους σε σπουδές που δεν τους ταιριάζουν. το γεγονός ότι οι καθηγητές δεν επιμορφώνονται καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας τους και απομακρύνονται από την επιστήμη τους. Το ότι το διδακτικό προσωπικό εξετάζεται από ψυχολόγο μόνο μία φορά, κατά το διορισμό του. Το ότι στα σχολεία γίνονται δεύτερες αναθέσεις με αποτέλεσμα οι καθηγητές ξένων γλωσσών να διδάσκουν ιστορία.
Και για τελευταίο (αν και υπάρχουν πολλά ακόμη που θα μπορούσα να πω και τα οποία αφορούν όλες ανεξαρτήτως τις κυβερνήσεις), κράτησα το καλύτερο. Σε ένα ήδη κουρασμένο εκπαιδευτικό σύστημα, όπου κάθε υπουργός τις τελευταίες δεκαετίες «πειραματίζεται» αλλάζοντας τα προγράμματα σπουδών, από την φετινή σχολική χρονιά ( από Σεπτέμβριο του 2015) αποφασίστηκε να μειωθούν οι ώρες στα μαθήματα κατεύθυνσης (φιλολογικά, μαθηματική φυσική κλπ) και να αυξηθούν σε άλλα, τα λεγόμενα δευτερεύοντα. Οι εμπνευστές της ιδέας υποστήριξαν ότι με τον τρόπο αυτό δεν επιβαρύνονται υπερβολικά οι μαθητές και αποκτούν ταυτόχρονα την ευκαιρία για μια καθολική εκπαίδευση.
Ωστόσο, πίσω από τις λέξεις διαβάζω κάτι άλλο: προφανώς λόγω της έλλειψης διδακτικού προσωπικού σε βασικές ειδικότητες (φιλολογικά, μαθηματικά, φυσική κλπ) βρέθηκε αυτός ο εύσχημος τρόπος για να καλυφθεί το κενό. Γιατί δεν μπορεί όσοι σχεδίασαν αυτό το πρόγραμμα να μην γνώριζαν ότι τα μαθήματα των οποίων οι ώρες μειώθηκαν είναι ακριβώς εκείνα για τα οποία τα παιδιά πηγαίνουν σε φροντιστήρια. Ούτε ότι με βάση την εξέτασή τους σε αυτά εξασφαλίζουν μια θέση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Το αναμενόμενο λοιπόν, αν υπήρχε πραγματική πρόθεση για κοινωνική παιδεία θα ήταν να αυξηθούν οι ώρες αυτές ώστε να μην καθίσταται απαραίτητη η συνδρομή του φροντιστηρίου ή του ιδιαίερου μαθήματος.
Όμως τελικά, αντί να προσαρμοστεί το σχολικό πρόγραμμα στις ανάγκες των μαθητών και της εποχής, προσαρμόστηκε στο εκπαιδευτικό προσωπικό που είχε διαθέσιμο το υπουργείο Παιδείας.
