Ανάμεσα στο 2012 και το 2014 έγινε η μεγαλύτερη μείωση στον αριθμό των τραπεζοϋπαλλήλων στην Ελλάδα από καταβολής του κλάδου. Το προσωπικό των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων μειώθηκε κατά περισσότερα από 10.000 άτομα ενώ αντίστοιχο «ψαλίδι» έπεσε και στα υποκαταστήματά τους.
Και όμως, παρά το μεγάλο «μαχαίρι», ουσιαστικά δεν υπήρξε καμία αντίδραση. Ο λόγος; Όσοι έφευγαν από τις τράπεζες έπαιρναν ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσό ως αποζημίωση, μια και τα προγράμματα εθελουσίων εξόδων ήταν ιδιαίτερα γενναιόδωρα. Το μέσο κόστος ανά εργαζόμενο κυμάνθηκε κοντά στα 80.000 ευρώ ενώ ουκ ολίγοι έλαβαν «πακέτα» άνω των 150.000 ευρώ και μάλιστα μεσούσης της κρίσης.
Τώρα, η ιστορία επαναλαμβάνεται, όμως με αρκετά διαφορετικούς όρους. Στα προγράμματα αναδιάρθρωσης των τραπεζών για την επόμενη τριετία προβλέπονται επίσης σημαντικές μειώσεις προσωπικού. Τραπεζικές πηγές αναφέρουν ότι μόνο μέσα στο 2016, ο αριθμός των τραπεζοϋπαλλήλων θα μειωθεί κατά τουλάχιστον 5.000 άτομα. Όμως τα οικονομικά κίνητρα που προβλέπονται για όσους αποχωρήσουν θα είναι σαφώς πιο φειδωλά.
Από τη μία, μετά και την ανάγκη για νέα ανακεφαλαιοποίηση, οι τράπεζες είναι πολύ πιο πιεσμένες οικονομικά και δεν μπορούν να κινηθούν γενναιόδωρα. Και από την άλλη, η εποπτεία από το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας αλλά και από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έχει σφίξει για τα καλά τα λουριά.
Έτσι, στα νέα προγράμματα εθελούσιας που θα «βγουν» μέσα στο 2016, τα κίνητρα για πρόωρη αποχώρηση θα είναι μάλλον συμβολικά παρά ουσιαστικά. Και, στην περίπτωση που δεν καλυφθεί ο απαραίτητος αριθμός ατόμων, δεν αποκλείεται να υπάρξουν ακόμη και απολύσεις.
Με την πρακτική τους αυτή μάλιστα οι τράπεζες δίνουν τον τόνο και για τις υπόλοιπες μεγάλες εταιρείες ή και πρώην ΔΕΚΟ που ενδέχεται να κάνουν νέο γύρο εθελουσίων για να μειώσουν τα λειτουργικά τους έξοδα.
Γεγονός που αποδυκνείει για ακόμη μια φορά, ότι σε αυτές τις περιπτώσεις, το ρητό «κάλιο πέντε και στο χέρι» είναι πάντα σοφό.
