Κάθε Αύγουστος φημίζεται για τα λεγόμενα «μπάνια του λαού», ατάκα που έχει μείνει και αναφέρεται στο ενδεχόμενο πολιτικών εξελίξεων μέσα στον Αύγουστο, οπότε και η μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου έχει τις άδειες της και εξορμεί ο καθένας όπου και όπως μπορεί για να ξεφύγει από τον κάματο του χειμώνα.
Φυσικά αυτό ακριβώς το «όπου και όπως μπορεί ο καθένας» είναι που τα τελευταία ειδικά χρόνια στην Ελλάδα των μνημονίων, εμποδίζει αρκετούς που δεν μπορούν να κάνουν διακοπές.
Βλέπετε στην Ελλάδα που σύμφωνα με τα λεγόμενα κάποιων έχει γίνει «Σοβιετία», τα δικαιώματα που υπήρχαν κατοχυρωμένα και μάλιστα με συνταγματική περιωπή στην ΕΣΣΔ φαντάζουν πάρα πολύ μακρινά! Συγκεκριμένα στην «κακιά» και «απάνθρωπη» Σοβιετική Ένωση όλοι οι εργαζόμενοι βάσει του άρθρου 119 του Σοβιετικού Συντάγματος είχαν κατοχυρωμένες διακοπές δωρεάν, μετ’ αποδοχών και με δώρο αδείας!
Αυτά βέβαια στην Ελλάδα και την Ευρώπη του 2018 με τα μνημόνια και τον καπιταλισμό να οργιάζουν, στην καλύτερη περίπτωση φαντάζουν απλώς «ουτοπικά», καθώς οι διακοπές είναι ένα προνόμιο για λίγους έχοντες, ενώ η μεγάλη πλειοψηφία ή ας μείνει να βράσει στην πρωτεύουσα ή συμπρωτεύουσα αντίστοιχα, ή σε άλλη περίπτωση ας καταλήξει σε κανένα αυτόφωρο λόγω παράνομης κατασκήνωσης (με τις διατάξεις των Ν. 396/76, 4055/12 και 2160/93).
Θυμόμαστε όλοι πέρυσι, τη θυμηδία που προκλήθηκε στους λεγόμενους «φιλελεύθερους» κύκλους της επί της ουσίας δεξιάς συντήρησης, με το αίτημα 39 βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ για αποποινικοποίηση της ελεύθερης κατασκήνωσης (ελεύθερο κάμπινγκ). Είναι πράγματι «αστείο» για όποιον δεν μπορεί να αντιληφθεί την αδυναμία ορισμένων ανθρώπων να πληρώσουν ένα ξενοδοχείο, δωμάτιο ή ακόμα και χώρο σε οργανωμένο κάμπινγκ, αλλά και την ανάγκη πολλών περισσότερων για μια βιωματική επαφή με την μητέρα φύση και την αίσθηση της πραγματικής ελευθερίας. Τόσο «φιλελεύθεροι» είναι βλέπετε αυτοί οι κύκλοι. Αλλά όχι αυτοί είναι «φιλελεύθεροι» μόνο στην οικονομία, σωστά;
Φυσικά το όλο ζήτημα δεν έχει να κάνει μόνο με τα στερεότυπα και τις συντηρητικές παρωπίδες του λεγόμενου «αστικού κόσμου», αλλά με κάτι πολύ περισσότερο. Με το γνωστό τους και πολυαγαπημένο τους «κέρδος»!
Πράγματι ως νομικός κάποιος θα πρέπει να δυσκολεύεται να καταλάβει γιατί να περιορίζεται τόσο πολύ η ενάσκηση του συνταγματικώς κατοχυρωμένου δικαιώματος της ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητας και να περιβάλει ο νομοθέτης με ποινική απαξία κάτι τόσο μη βλαπτικό, την ελεύθερη κατασκήνωση δηλαδή, η οποία όταν γίνεται με ορισμένο τρόπο (χωρίς να αφήνουμε τα σκουπίδια και τις ακαθαρσίες μας φεύγοντας και χωρίς να ανάβουμε φωτιές κοντά σε δέντρα) είναι μια πολύ φυσική, υγιής, όμορφη και ξέγνοιαστη περιπέτεια.
Έλα που όμως τα συμφέροντα των οργανωμένων κάμπινγκ κυρίως, αλλά και των ξενοδοχείων-δωματίων, δεν μπορούν να αφήσουν αυτή τη ριμάδα την ελεύθερη αγορά να αυτορυθμιστεί και χρειάζονται το κακό -σε άλλες περιπτώσεις-, ορατό χέρι του κράτους να παρέμβει. Άρα τελικά ούτε οικονομικά φιλελεύθεροι είναι!
Αυτή είναι βλέπετε όλη η ratio που υποκρύπτεται πίσω από την νομοθετική διάταξη που ποινικοποιεί κάτι το τελείως κοινωνικά ουδέτερο. Διότι καμία κοινωνία δεν κινδυνεύει αντικειμενικά (πέρα από τα μάτια των προαναφερθεισών κύκλων που μπορεί να αισθάνονται ότι απειλούνται από «άπλυτους» «χίπηδες» που αράζουν μέσα σε σκηνές στις παραλίες) από κανέναν ελεύθερο κατασκηνωτή που αγαπά και σέβεται πραγματικά τη φύση με την οποία θέλει να έρθει πιο κοντά. Κανένα έννομο αγαθό δεν πλήττεται και η αποποινικοποίηση του ελεύθερου κάμπινγκ είναι πολιτικά, περιβαλλοντικά, κοινωνικά και νομικά ορθή και σύμφωνη με τις συνταγματικές επιταγές των δικαιωμάτων μας. Φυσικά κατανοούμε ότι το ζήτημα δεν είναι ταξικά ουδέτερο!
Πέραν όμως αυτού του «ακανθώδους» ζητήματος στα μπάνια του λαού, υπάρχει άλλη μία απαγόρευση, αυτή τη φορά πιο χριστιανικής, αλλά πάντα κοινωνικό-στερεοτυπικής προέλευσης. Αναφέρομαι στο άλλο ανελεύθερο σκέλος αυτό της ποινικοποίησης του γυμνισμού στις παραλίες μέσω των διατάξεων περί «πρόκλησης σκανδάλου με ακόλαστες πράξεις» (άρθρο 353 ποινικού κώδικα) ή άλλως όπως είναι γνωστές στο ευρύ κοινό «προσβολή της δημοσίας αιδούς», όπου και σε αυτή την περίπτωση και νομικά ευχερώς, αλλά και κοινωνικοπολιτικά θα μπορούσε να υποστηριχθεί η αποποινικοποίηση του γυμνισμού στις παραλίες.
Θα μπορούσε απλώς να μην επιτρέπεται ο γυμνισμός σε όλες τις παραλίες, παρά μονάχα σε παραλίες γυμνιστών. Πρακτικά πολλές φορές αυτό γίνεται, όμως τυπικά η ποινικοποίηση ισχύει κανονικότατα –εκτός από κάποια «κέντρα γυμνισμού» ποτέ δεν έγιναν σαφή πώς τα εννοεί ο έλληνας νομοθέτης- και είναι στη διακριτική ευχέρεια απλά του καθενός που θα περάσει από μια παραλία γυμνιστών να κάνει έγκληση σε βάρος τους για να τρέξει η ποινική διαδικασία.
Αυτές οι διατάξεις όπως προείπαμε, απηχούν κυρίως έναν κοινωνικό – χριστιανικό – συντηρητικό πουριτανισμό, που ενοχοποιούν τους ανθρώπους για το πιο φυσικό πράγμα, το σώμα τους, πάλι και πάντα φυσικά σε «συμπαιγνία» με ένα σύστημα που στηρίζεται στην κατανάλωση υλικών από όλους μας και καλλωπιστικών προϊόντων, με ορισμένο πρότυπο εμφάνισης, που αν δεν πληροί τα standards της κοινωνίας είναι αποκρουστικό και πρέπει να παραμένει κρυπτόν υπό τον ήλιο! Πεδίον δόξης λαμπρό λοιπόν «φιλελεύθεροι», για μία ακόμα πράξη ελευθερίας.
