Στην προστασία των καταναλωτών απέναντι σε περιπτώσεις «phishing», δηλαδή πρακτικών εξαπάτησης (με πλαστές ιστοσελίδες, ηλεκτρονικά μηνύματα ή ειδοποιήσεις), με τις οποίες οι δράστες πληροφορούνται ή υφαρπάζουν τους μυστικούς κωδικούς («ΡΙΝ», «ΤΑΝ») για διαδικτυακές συναλλαγές και μεταφορές χρημάτων, στοχεύει διάταξη νομοσχεδίου του υπουργείου Ανάπτυξης και Επενδύσεων.
Πρόκειται για το σχέδιο νόμου με τίτλο «Δημόσια ηλεκτρονική διαβούλευση επί της νομοθετικής πρωτοβουλίας του Υπουργείου Ανάπτυξης και Επενδύσεων με τίτλο: «Ενσωμάτωση της Οδηγίας (ΕΕ) 2020/1828 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της 25ης Νοεμβρίου 2020 «σχετικά με τις αντιπροσωπευτικές αγωγές για την προστασία των συλλογικών συμφερόντων των καταναλωτών και για την κατάργηση της οδηγίας 2009/22/ΕΚ», ενίσχυση της προστασίας των καταναλωτών, ρυθμιστικό πλαίσιο για την παλαίωση οίνων και άλλες επείγουσες διατάξεις για την ενίσχυση της ανάπτυξης» (http://www.opengov.gr/ypoian/?p=13680), το οποίο θα βρίσκεται σε δημόσια ηλεκτρονική διαβούλευση έως σήμερα το απόγευμα (13 Ιανουαρίου) και ώρα 17:00.
Λόγω της έκτασης του φαινομένου «phishing», το άρθρο 22 του νομοσχεδίου προβλέπει, μάλιστα, τη δυνατότητα χορήγησης αποζημίωσης του καταναλωτή από τα πιστωτικά ιδρύματα, σε περίπτωση που διαπιστωθεί ότι έχει πέσει θύμα ηλεκτρονικής απάτης. Οι τράπεζες θα χορηγούν αποζημιώσεις για ποσά άνω των 1.000 ευρώ, καθώς μέχρι τα 1.000 ευρώ η ευθύνη βαραίνει τον κάτοχο. Οι αποζημιώσεις θα χορηγούνται υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις.
Αναλυτικότερα, όπως προβλέπει το άρθρο 22, «ο πληρωτής ευθύνεται μέχρι του ανώτατου ποσού των πενήντα (50) ευρώ για τις ζημίες από τη διενέργεια μη εγκεκριμένων πράξεων πληρωμής, οι οποίες προκύπτουν είτε από τη χρήση απολεσθέντος ή κλαπέντος μέσου πληρωμών είτε από υπεξαίρεσή του. Η εν λόγω υποχρέωση δεν ισχύει, εφόσον:
α) η απώλεια, κλοπή ή υπεξαίρεση του μέσου πληρωμών δεν ήταν δυνατό να εντοπιστεί από τον πληρωτή πριν από τη διενέργεια πράξης πληρωμής, εκτός αν ο πληρωτής είχε ενεργήσει με δόλο ή
β) η ζημία είχε προκληθεί από πράξεις ή παραλείψεις υπαλλήλου, αντιπροσώπου ή υποκαταστήματος ενός παρόχου υπηρεσιών πληρωμών ή οντότητας στην οποία ο πάροχος υπηρεσιών πληρωμών είχε αναθέσει τις δραστηριότητές του.
Ο πληρωτής ευθύνεται για όλες τις ζημίες που σχετίζονται με κάθε μη εγκεκριμένη πράξη πληρωμής, που προξένησε από δόλο, καθώς για τη με δόλο αθέτηση των υποχρεώσεών του. Στις περιπτώσεις αυτές, δεν ισχύει το ανώτατο ποσό που αναφέρεται στο πρώτο εδάφιο της παρούσας παραγράφου.
Αν ο πληρωτής είναι καταναλωτής και εφόσον οι ζημιές οφείλονται σε βαριά αμέλεια, ευθύνεται μέχρι του ανώτατου ποσού των 1.000 ευρώ, λαμβάνοντας υπόψη ιδίως τη φύση των εξατομικευμένων διαπιστευτηρίων ασφαλείας και τις ειδικότερες περιστάσεις υπό τις οποίες το μέσο πληρωμής απωλέσθη, εκλάπη ή υπεξαιρέθηκε».
