Η Ευρώπη ακόμα «αναρωτιέται» τι ακριβώς άλλαξε και μέχρι που μπορούν να φτάσουν οι συνέπειες της «ήττας» Μακρόν στις γαλλικές βουλευτικές εκλογές. Η «ήττα» Μακρόν ή αλλιώς το «σκαμπίλι στον Μακρόν», όπως παρουσιάστηκε το εκλογικό αποτέλεσμα στον γαλλικό Τύπο, ακόμα και από φιλικές σ' αυτόν εφημερίδες, έχει ως άμεση συνέπεια, την αδυναμία του Γάλλου προέδρου να κυβερνήσει με δεδομένη τη συμφωνία της Βουλής για τις αποφάσεις του.
Και αυτό συμβαίνει για πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες, αφού πάντα το πλειοψηφικό σύστημα εκλογών στη Γαλλία επέτρεπε, λιγότερο ή περισσότερο εύκολα, ο πρόεδρος να διαθέτει με το κόμμα του την απαραίτητη πλειοψηφία για την έγκριση των πολιτικών του, των «πολιτικών του προέδρου».
Και τώρα μπορεί βέβαια ο Μακρόν να το πετύχει αυτό, αλλά μόνο εφόσον «βρεθεί» το κόμμα της αντιπολίτευσης που θα δεχθεί να του δώσει χωρίς δεσμευτικά ανταλλάγματα τους 44 ψήφους που του λείπουν...
Αυτό στη Γαλλία δεν είναι μέσα στην κοινοβουλευτική κουλτούρα του γ«κωλικού» συστήματος εξουσίας μέσα από το οποίο ο εκάστοτε Γάλλος πρόεδρος, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο παραμένει ο κύριος και κυρίαρχος εκφραστής της πολιτικής εξουσίας. Πολύ δε περισσότερο δεν είναι στοιχείο της «κουλτούρας» διακυβέρνησης του κ. Μακρόν.
Η ρήξη και οι συνέπειες στην Ε.Ε.
Η «ρήξη» αυτή δεν αντανακλά όμως μόνο τη Γαλλία και την εσωτερική οικονομική και πολιτική σκηνή. Η ισχυρή μέσω του προεδρικού συστήματος εξουσίας, παρουσία του εκάστοτε Γάλλου προέδρου, ήταν και παραμένει το ένα από τα κυρίαρχα στοιχεία σταθερότητας στο πολιτικό και οικονομικό σύστημα της Ε.Ε.
Η «ήττα» Μακρόν στις βουλευτικές εκλογές προκαλεί ένα αναπόφευκτο «ρήγμα» στην σταθερότητα του ευρωσυστήματος και ειδικά στη ραχοκοκαλιά του τον γαλλογερμανικό άξονα. Του άξονα, ο οποίος μετά την αποχώρηση της «κυρίαρχης» Μέρκελ και της αντικατάστασής της από το τρικομματικό ασύμμετρο σύστημα συνεργασίας της κυβέρνησης Σόλτς, στηριζόταν σε πολλαπλάσιο βαθμό στην ισχυρή θέση του Γάλλου προέδρου. Η οποία μετά τις εκλογές της Κυριακής δεν υπάρχει πλέον με το τρέχον πολιτικό σχήμα στο γαλλικό κοινοβούλιο.
Η «αστάθεια» αναδεικνύεται πλέον σαν σοβαρό στοιχείο στο ευρωπαϊκό πολιτικό σύστημα, εξαιτίας αυτής της αλλαγής, η οποία για να ξεπερασθεί θα πρέπει ο κ. Μακρόν, είτε να καταφύγει σε νέες εκλογές με στόχο την – αμφίβολη - κατάκτηση της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, είτε να κερδίσει την άμεση και χωρίς σκληρούς όρους στήριξη του κόμματος των Ρεπουμπλικάνων. Πράγμα που μέχρι στιγμής δεν φαίνεται πιθανό.
Οι συνθήκες της κρίσης
Όλα αυτά θα μπορούσαν να είναι ένα ενδιαφέρον προς ανάλυση πολιτικό σκηνικό, αν δεν εξελίσσονταν σε ένα περιβάλλον, όπου:
- Η ΕΚΤ αντιμέτωπη με τον ανεξέλεγκτο πληθωρισμό, δρομολογεί τη νομισματική σύσφιξη της ευρωπαϊκής οικονομίας, προκειμένου να στηρίξει το ευρώ, παρά την ευθεία απειλή πρόκλησης ύφεσης, εν μέσω μία διεθνούς νομισματικής αναταραχής.
- Η Ε.Ε. βρίσκεται εν μέσω μίας ενεργειακής κρίσης διπλά παγιδευμένη αφενός στην εξάρτησή της από τις ρωσικές πηγές ενέργειας και αφετέρου στην «υποχρεωτικότητα» των κυρώσεων ενάντια στη Ρωσία και στη συνεχή ενίσχυση της Ουκρανίας στον πόλεμο εναντίον της Ρωσίας.
- Η διεθνής οικονομική κρίση αυξάνει τις φυγόκεντρες δυνάμεις στο εσωτερικό της Ε.Ε. με συνέπειες οι οποίες οδηγούν σε νέες ασύμμετρες εντάσεις οικονομικές και πολιτικές στο εσωτερικό της.
Μέσα σ' αυτό περιβάλλον είναι που οι γαλλικές εκλογές «στερούν» από την Ε.Ε. και τους κεντρικούς μηχανισμούς διαμόρφωσης πολιτικής στις Βρυξέλλες και τη Φρανκφούρτη, το πλέον σταθερό μέχρι πρόσφατα στοιχείο πολιτικής ισχύος, την αυτοτέλεια των αποφάσεων της γαλλικής προεδρίας...
Η εξέλιξη αυτή αυτόματα αντανακλά και επηρεάζει την ύπαρξη και την ισχύ του ενιαίου ευρωπαϊκού νομίσματος, το οποίο ήδη βρισκόταν υπό πίεση από την δυναμική πρακτική της αμερικάνικης ομοσπονδιακής Κεντρικής Τράπεζας απέναντι στον ανεξέλεγκτο πληθωρισμό.
Αστάθεια
Η «αστάθεια» που προκύπτει επηρεάζει όλα τα ευρωπαϊκά συστήματα οικονομικά και πολιτικά.
Είναι χαρακτηριστικό ότι τις ημέρες αυτές φαίνεται να «καταρρέει» ένα από τα υψηλής στάθμης σχέδια ενίσχυσης των ευρωπαϊκών πολιτικών, όπως αυτό της συγκρότησης και ανάπτυξης ενιαίων – δηλαδή γαλλογερμανικών με την συνεργασία και των Ιταλών – εξοπλιστικών συστημάτων τόσο για την αεροπορία όσο και για τον στρατό ξηράς.
Τόσο η συνεργασία για την δημιουργία ενός συστήματος αεροπορικής άμυνας (FCAS) μεταξύ των γαλλικών και των γερμανικών εταιρειών, όσο και η συνεργασία για την δημιουργία ενός νέου ισχυρού άρματος (MGCS) φαίνεται να καταρρέουν. Παράλληλα όμως καταρρέουν και οι πολύχρονες προσπάθειες για την ολοκλήρωση του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος, καθώς η έλλειψη κεντρικής πολιτικής στρατηγικής ενισχύσει ολοένα και περισσότερο τις φυγόκεντρες εθνικού χαρακτήρα δυναμικές...
Μέσα σ' αυτό το περιβάλλον οι επιλογές του κ. Μακρόν που αναμένεται να ανακοινωθούν στις 5 Ιούλη μπορούν να χαρακτηρισθούν εξαιρετικά κρίσιμες για την ΕΕ.
