Άσχημα τα μαντάτα για την παγκόσμια οικονομία κατά τον διάσημο Αμερικανό οικονομολόγο Νουριέλ Ρουμπινί, ο οποίος συνομίλησε με δημοσιογράφους σε πρόσφατο podcast του Bloomberg. Ο Ρουμπινί, με αφορμή το νέο του βιβλίου “MegaThreats: Ten Dangerous Trends That Imperil Our Future, And How to Survive Them” προέβλεψε πως διαδοχικά σοκ στην εφοδιαστική αλυσίδα θα οδηγήσουν σε περαιτέρω επιδείνωση του διεθνούς γίγνεσθαι πριν αρχίσει να μετριάζεται ο πληθωρισμός. Σε αντίθεση με τη δεκαετία του 1970, τα υψηλά επίπεδα χρέους του ιδιωτικού τομέα θα καταστήσουν δυσκολότερη την αντιμετώπιση των υψηλότερων τιμών. Στο μεταξύ οι κεντρικές τράπεζες θα αναγκασθούν να αντιστρέψουν πορεία στο ζήτημα των επιτοκίων, καθώς θα αρχίσουν να πλήττονται βαριά οι χρηματοοικονομικές αγορές.
Χαρακτηριστικά δήλωσε πως «είμαι αρκετά μεγάλος σε ηλικία και έχω πλέον γκρίζα μαλλιά και θυμάμαι πως τα δύο πετρελαϊκά σοκ το ’73 και το ’79 οδήγησαν όχι απλά σε πληθωρισμό, αλλά σε στασιμοπληθωρισμό». Επομένως ενώ άλλοι οικονομολόγοι φοβόντουσαν το 2020 πως η οικονομία οδηγείται σε πληθωρισμό, «εγώ άρχισα να ανησυχώ αντ'αυτού όχι μόνο για πληθωρισμό, αλλά και για ύφεση λόγω του αρνητικού σοκ στην προσφορά. Επομένως αυτό ήταν η νέα πτυχή που πρόσφερα» στο δημόσιο διάλογο.
Μιλώντας για την Ευρώπη, ανέφερε πως η δυσχερής οικονομική συγκυρία αποδίδεται περισσότερο στο σοκ στην προσφορά λόγω της έκθεσης στην Ρωσία και της ενεργειακής κρίσης. Όσον αφορά το Ηνωμένο Βασίλειο αποδίδει μεγάλο μέρος της οικονομικής κρίσης στις συνέπειες του Brexit, χαρακτηρίζοντας την απόφαση της Γηραιάς Αλβιώνας «στασιμοπληθωριστική».
Διαπιστώνει την ύπαρξη τριών βραχυπρόθεσμων αρνητικών σοκ συναθροιστικής προσφοράς: την πανδημία, τον ρωσοουκρανικό πόλεμο και την πολιτική της Κίνας. Σε μεσοπρόθεσμο χρονικό ορίζοντα αναγνωρίζει 11 σοκ, τα οποία θα περιορίσουν τις αναπτυξιακές προοπτικές και θα αυξήσουν το κόστος της παραγωγής. Και εάν σε αυτό το τοπίο προστεθεί νομισματική πολιτική χαλάρωσης, καθώς εκτιμά πως οι Κεντρικές Τράπεζες θα αναγκαστούν να υπαναχωρήσουν στην πολιτική τους, τότε θεωρεί πως η παγκόσμια οικονομία θα βρεθεί σε περιβάλλον σαν αυτό των κρίσεων του ’70 με πληθωρισμό και κρίση χρέους. Και ως εκ τούτου θα είναι χειρότερα από τη δεκαετία του ’70. Εξού θεωρεί πως η δύσκολη διεθνής οικονομική συγκυρία δεν θα είναι βραχυπρόθεσμο φαινόμενο.
