Ανησυχία προκαλεί στο Βερολίνο η ολοένα και μεγαλύτερη επέκταση της οικονομικής αλλά και πολιτικής επιρροής της Κίνας, της Ρωσίας, της Τουρκίας αλλά και των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων στα Δυτικά Βαλκάνια (Σερβία, Βόρεια Μακεδονία, Κόσοβο, Μαυροβούνιο, Βοσνία -Ερζεγοβίνη, Αλβανία).
Σε πρόσφατη ειδική δημοσίευση του Γερμανικού Ινστιτούτου για τη Διεθνή Πολιτική και την Ασφάλεια (το οποίο χρηματοδοτείται από το γερμανικό Υπουργείο Εξωτερικών) με θέμα τις “οικονομικές σχέσεις μεταξύ των Δυτικών Βαλκανίων και χωρών εκτός ΕΕ”, επισημαίνεται πως η Κίνα δραστηριοποιείται στα Δυτικά Βαλκάνια κυρίως στην ανάπτυξη υποδομών, την εξόρυξη και τον ενεργειακό τομέα στο πλαίσιο της πρωτοβουλίας της Belt and Road Initiative (BRI, Πρωτοβουλία “Ζώνη και Δρόμος”). Η συνεργασία με τα Δυτικά Βαλκάνια πραγματοποιείται ήδη με τη μορφή 17+1 (μετά την αποχώρηση των χωρών της Βαλτικής μόνο 14+1), η οποία προωθεί την περιφερειακή συνεργασία της Κίνας με τις χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης. Οι επενδύσεις της Ρωσίας τείνουν να κατευθύνονται προς τον στρατηγικό ενεργειακό τομέα, για παράδειγμα στη Σερβία ή τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη. Άλλοι οικονομικοί εταίροι, όπως η Τουρκία, εμπλέκονται στην ανάπτυξη υποδομών ή επενδύουν στον τραπεζικό τομέα, ενώ τα ΗΑΕ κυρίως στον τομέα των ακινήτων.
Ωστόσο, οι οικονομικές δραστηριότητες όλων αυτών των χωρών επισκιάζονται από εκείνες της ΕΕ. Η ΕΕ είναι ο σημαντικότερος εμπορικός εταίρος για τα Δυτικά Βαλκάνια: για παράδειγμα, το 81% όλων των εξαγωγών των Δυτικών Βαλκανίων κατευθύνθηκε στην ΕΕ το 2021- αντίθετα, Δυτικά Βαλκάνια εισήγαγαν το 59,5% των εισαγόμενων προϊόντων από την ΕΕ. Παρόμοιες τιμές καταγράφηκαν και κατά την τελευταία πενταετία. Οι εταιρείες της ΕΕ κατέχουν την πρώτη θέση στις άμεσες επενδύσεις, αντιπροσωπεύοντας το 61% του επενδυτικού αποθέματος της περιοχής το 2021.
Οι επενδύσεις από την Κίνα, όμως, έχουν αυξηθεί σημαντικά τα τελευταία δώδεκα χρόνια. Περισσότερο από το 50% του προϋπολογισμού των έργων που επενδύει η Κίνα στις χώρες της πρώην 17+1 καταλήγει στα Δυτικά Βαλκάνια. Εκεί κατευθύνονται επίσης περίπου τα 4/5 των επενδύσεων σε υποδομές. Μεταξύ 75% και 85% των οικονομικών πόρων αποτελούνται από δάνεια, γεγονός που δημιουργεί εξαρτήσεις από την Κίνα. Η Ρωσία, με τη σειρά της, είναι ο μεγαλύτερος μεμονωμένος επενδυτής στο Μαυροβούνιο (υπολογίζεται σε όγκο μεταξύ 2012 και 2022). Οι ΗΠΑ και η Τουρκία παίζουν επίσης ρόλο στην επένδυση στην οδοποιία στην περιοχή.
Το γεγονός ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση αντιλαμβάνεται τις χώρες αυτές ως αντιπάλους φαίνεται, για παράδειγμα, από το γεγονός ότι η στρατηγική ΕΕ -2020 έχει εγκρίνει ένα Οικονομικό και Επενδυτικό Σχέδιο για τα Δυτικά Βαλκάνια. Στο πλαίσιο των δέκα εμβληματικών έργων του, μέτρα για την πράσινη ενέργεια και τις υποδομές ύψους εννέα δισεκατομμυρίων ευρώ πρόκειται να χρηματοδοτηθούν από κονδύλια του Μηχανισμού Προενταξιακής Βοήθειας. Επιπλέον, πρόκειται να προσελκυστούν επενδύσεις ύψους έως και 20 δισεκατομμυρίων ευρώ από άλλα διεθνή χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Αυτό αποτελεί άμεση απάντηση στις οικονομικές δραστηριότητες της Κίνας και της Ρωσίας στην ΠΔ, καθώς και στην πρωτοβουλία Global Gateway σε παγκόσμιο επίπεδο.
Το γεγονός ότι οι χώρες αυτές μπόρεσαν να εδραιωθούν στα Δυτικά Βαλκάνια σε αυτόν τον βαθμό μπορεί να εξηγηθεί, από μια μεριά από τη μείωση της δέσμευσης της ΕΕ στην περιοχή. Το αργότερο από το 2009, η ΕΕ βρίσκεται σε διαρκή κρίση και, ως εκ τούτου, αναγκάστηκε να επικεντρωθεί σε άλλα ζητήματα. Αυτό αντικατοπτρίζεται επίσης στο γεγονός ότι τα κονδύλια του Μηχανισμού Προενταξιακής Βοήθειας ΙΙ (2014-2020) αυξήθηκαν μόνο κατά περίπου 1 δισεκατομμύριο ευρώ σε σύγκριση με τα κονδύλια του Μηχανισμού Προενταξικής Βοήθειας Ι (2007-2013) - από 11,5 σε 12,8 δισεκατομμύρια ευρώ.
Από την άλλη πλευρά, αυτό είναι επίσης συνέπεια των όλο και πιο αυταρχικών τάσεων στα Δυτικά Βαλκάνια. Στην περίπτωση της οικονομικής συνεργασίας, συχνά προτιμώνται εταίροι που δεν απαιτούν ούτε μεταρρυθμίσεις ούτε συμμόρφωση με το κράτος δικαίου και τα περιβαλλοντικά πρότυπα που συνδέονται με τη νομοθεσία της ΕΕ για τις δημόσιες συμβάσεις. Όταν οι χώρες των Δυτικών Βαλκανίων συνεργάζονται με χώρες εκτός της ΕΕ, αυτό γίνεται επίσης για να δείξουν ότι έχουν εναλλακτικές λύσεις έναντι της ΕΕ. Οι τοπικές ελίτ χρησιμοποιούν επίσης την επιλογή των εταίρων ως πολιτικό μοχλό πίεσης για την επιτάχυνση της διαδικασίας διεύρυνσης της ΕΕ ακόμη και χωρίς τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις. Ωστόσο, η στρατηγική αυτή λειτουργεί μόνο σε περιορισμένο βαθμό, διότι η διαδικασία διεύρυνσης εξακολουθεί να μην προχωρά. Και τα κονδύλια που προορίζονται για το Oικονομικό - Επενδυτικό Σχέδιο για τα Βαλκάνια έχουν ήδη προγραμματιστεί στο πλαίσιο του Μηχανισμού Προενταξιακής Βοήθειας ΙΙΙ και υπόκεινται σε αυστηρούς όρους. Αυτό θα μπορούσε να αλλάξει, ωστόσο, υπό την εντύπωση της εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία, εάν η ΕΕ ωθήσει τη διεύρυνση από γεωστρατηγικές σκοπιμότητες και παραμελήσει ως κριτήριο την κατάσταση των μεταρρυθμίσεων που έχουν επιτευχθεί στα Δυτικά Βαλκάνια.
Τέλος, οι πολιτικές ελίτ αποκομίζουν επίσης οικονομικά οφέλη από αυτή τη συνεργασία, όπως για παράδειγμα η Σερβία, η οποία ακόμη και κατά τη διάρκεια της ενεργειακής κρίσης στις αρχές του 2022 μπόρεσε να εξασφαλίσει από τη Ρωσία κατά το 1/3 περίπου φθηνότερο φυσικό αέριο προς 31 δολάρια ανά κιλοβατώρα, ενώ το φυσικό αέριο στην αγορά spot κόστιζε 99 δολάρια. Λαμβάνοντας υπόψη αυτές τις εξελίξεις, η ΕΕ πρέπει να αποκαταστήσει μια ρεαλιστική προοπτική ένταξης στην ΕΕ με βάση τις μεταρρυθμίσεις στα Δυτικά Βαλκάνια. Αυτό θα ήταν απαραίτητο κυρίως ως γεωστρατηγική επένδυση στην ασφάλεια και το μέλλον της.
Ποιες είναι όμως οι πολιτικές και οικονομικές επιπτώσεις των οικονομικών δραστηριοτήτων των προαναφερόμενων χωρών εκτός ΕΕ στα δυτικά Βαλκάνια και ποιες επιλογές δράσης έχει η ΕΕ για να αντιμετωπίσει την αυξανόμενη επιρροή τους; Για να απαντηθούν αυτά τα ερωτήματα, πρέπει να εξεταστούν λεπτομερέστερα τρεις σημαντικοί παράγοντες: Οι άμεσες επενδύσεις, οι εμπορικές σχέσεις και οι ενεργειακές εξαρτήσεις.
1. Άμεσες επενδύσεις
Αν και οι άμεσες επενδύσεις στα Δυτικά Βαλκάνια αυξήθηκαν σημαντικά μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, ιδίως στη Σερβία και την Αλβανία, αυτό δεν φαίνεται να έχει συμβάλει σημαντικά στην οικονομική ανάπτυξη. Μια πιθανή εξήγηση είναι το φαινόμενο της "κρατικής άλωσης": η ιδιοποίηση του κράτους για ιδιωτικά συμφέροντα. Τα κέρδη καταλήγουν στα χέρια μιας μικρής ομάδας ελίτ, αλλά όχι στα κρατικά ταμεία. Το ανεπαρκές κράτος δικαίου στα Δυτικά Βαλκάνια επιτρέπει επενδύσεις που ευνοούν την "κρατική άλωση". Τα κεφάλαια που επενδύονται ονομάζονται διαβρωτικό κεφάλαιο. Πρόκειται για χρήματα (με τη μορφή μετοχών ή δανείων) που εκμεταλλεύονται και δυνητικά ενισχύουν τις αδυναμίες του συστήματος. Οι στενές σχέσεις των ελίτ που παρακάμπτουν τους κανόνες ανταγωνισμού που εφαρμόζονται στις διαδικασίες σύναψης δημοσίων συμβάσεων συμβάλλουν στην αδιαφάνεια των επενδυτικών πρακτικών. Η άνοδος των επενδύσεων από μη δυτικές χώρες, όπως η Ρωσία και η Κίνα, επιτείνει τον κίνδυνο για την εμφάνιση διαβρωτικού κεφαλαίου.
Αυτό δεν σημαίνει ότι τα κεφάλαια αυτά δεν μπορούν να προέρχονται και από τη Δύση. Αυτό αποδεικνύεται, για παράδειγμα, από το έργο "Jadar" στη Σερβία, το οποίο ξεκίνησε η αγγλοαυστραλιανή εταιρεία Rio Tinto για την εξόρυξη λιθίου. Όταν συμφωνήθηκε το έργο, αγνοήθηκαν οι συνήθεις νομικές διαδικασίες για ένα έργο με δυνητικά μεγάλες ζημιές στο περιβάλλον. Το αποτέλεσμα ήταν μαζικές διαμαρτυρίες και το έργο τελικά ακυρώθηκε. Παρόμοια κατάσταση ισχύει και για τις δραστηριότητες της αμερικανοτουρκικής εταιρείας Bechtel-Enka στο πλαίσιο του έργου κατασκευής αυτοκινητόδρομου που θα συνέδεε το Κοσσυφοπέδιο με την Αλβανία. Η άσκηση πίεσης από την πρεσβεία των ΗΠΑ για λογαριασμό της εταιρείας, ο κακός σχεδιασμός, η έλλειψη διαγωνισμού και η μη θέσπιση ανώτατων ορίων κόστους κόστισαν στους Αλβανούς και Κοσοβάρους φορολογούμενους 2 δισεκατομμύρια ευρώ για την κατασκευή 137 χιλιομέτρων αυτοκινητόδρομου. Ο κίνδυνος διαβρωτικού κεφαλαίου, εν τω μεταξύ, είναι μεγαλύτερος όταν οι επενδύσεις προέρχονται από χώρες που οι ίδιες ακολουθούν πελατειακές επενδυτικές πρακτικές και κλείνουν συμφωνίες πίσω από κλειστές πόρτες, κεκλεισμένων των θυρών.
Ένα παράδειγμα είναι οι επενδύσεις από την Κίνα, οι οποίες αυξήθηκαν σημαντικά στα Δυτικά Βαλκάνια τα τελευταία δώδεκα χρόνια. Σύμφωνα με την Κεντρική Τράπεζα της Σερβίας, της μεγαλύτερης οικονομίας των Δυτικών Βαλκανίων, η αξία των επενδύσεων από την Κίνα αυξήθηκε από 2,4 εκατ. ευρώ το 2010 σε σχεδόν 1,4 δισ. ευρώ το 2022 (καθαρές εισροές). Η Κίνα ήταν ο μεγαλύτερος μεμονωμένος επενδυτής το 2022, ενώ μόνο η ΕΕ ως συνολική περιοχή βρίσκεται λίγο πιο μπροστά από την Κίνα με 1,46 δισ. ευρώ.
Από την άλλη πλευρά, οι επενδύσεις από τη Ρωσία και την ΕΕ μειώνονται από το 2019. Από τα συνολικά 136 έργα της Κίνας στα Δυτικά Βαλκάνια μεταξύ 2013 και 2021, 61 υλοποιήθηκαν ή συμφωνήθηκαν στη Σερβία - αξίας 18,77 δισ. ευρώ. Στη δεύτερη θέση βρίσκεται η Βοσνία-Ερζεγοβίνη (29 έργα αξίας άνω των 5,2 δισ. ευρώ). Επίσης, εξετάζοντας τις δραστηριότητες της Κίνας το 2020 στις χώρες της τότε πρωτοβουλίας 17+1, είναι σαφές ότι η συνολική αξία των κινεζικών έργων στα Δυτικά Βαλκάνια υπερβαίνει το ήμισυ (1,4 δισ. ευρώ στα Δυτικά Βαλκάνια 1,38 δισ. ευρώ στις υπόλοιπες 17+1 χώρες). Όπως αναφέρθηκε, η πλειονότητα αυτών των επενδύσεων είναι δάνεια, τα οποία μπορούν να φτάσουν την αξία του 18% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος (ΑΕΠ) στο Μαυροβούνιο, 12% στη Σερβία, 10% στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη και 7% στη Βόρεια Μακεδονία.
Όλα αυτά τα στοιχεία υποδηλώνουν την αύξηση της οικονομικής δέσμευσης της Κίνας στα Δυτικά Βαλκάνια, ιδίως στη Σερβία, η οποία επωφελείται περισσότερο από τις επενδύσεις σε απόλυτους αριθμούς. Καθώς οι επενδύσεις είναι κυρίως δάνεια, οι χώρες πρέπει να παρέχουν κρατικές εγγυήσεις για τα έργα, γεγονός που μπορεί να προκαλέσει εξαρτήσεις σε στρατηγικούς τομείς όπως η ενέργεια και οι υποδομές.
Οι επενδύσεις αυτές μπορούν να υπονομεύσουν περαιτέρω το ήδη εύθραυστο κράτος δικαίου και να προκαλέσουν περιβαλλοντικά προβλήματα.
Το αμφιλεγόμενο έργο του αυτοκινητόδρομου Bar Boljare στο Μαυροβούνιο, που χρηματοδοτήθηκε από την κινεζική τράπεζα Exim Bank και υλοποιήθηκε από κινεζικές κατασκευαστικές εταιρείες, είχε βυθίσει το Μαυροβούνιο σε κρίση χρέους. Ως αποτέλεσμα, χρειάστηκε βοήθεια από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και μια ομάδα δυτικών τραπεζών για να προστατευτεί από τις διακυμάνσεις του νομίσματος και να μπορέσει να τηρήσει το χρονοδιάγραμμα αποπληρωμής. Ωστόσο, το έργο είχε επίσης αρνητικές συνέπειες για το περιβάλλον: ο ποταμός Τάρα (ένα φαράγγι του Τάρα αποτελεί μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO) έπρεπε να εκτραπεί, με αποτέλεσμα την απόθεση ιζημάτων, γεγονός που έχει συνέπειες για τον πληθυσμό των ψαριών.
Άλλα αρνητικά παραδείγματα είναι οι κινεζικές επενδύσεις στο χαλυβουργείο Smederevo και στο ορυχείο χαλκού Bor στη Σερβία. Σε αυτές τις δύο πόλεις, η ρύπανση από λεπτόκοκκα σωματίδια υπερβαίνει κατά πολύ το επιτρεπτό επίπεδο, με καρκινογόνους ατμοσφαιρικούς ρύπους όπως αρσενικό, κάδμιο, νικέλιο, μόλυβδο και κοβάλτιο. Σύμφωνα με ακτιβιστές από το Σμεντέρεβο και το Μπορ, η παραγωγικότητα του ορυχείου χαλκού έχει αυξηθεί κατά 150% από τότε που ανέλαβε η κινεζική εταιρεία Zijin. Αλλά λένε ότι δεν τηρείται ο νόμος για τα όρια των λεπτών σωματιδίων. Η σερβική κυβέρνηση δεν υποχρεώνει την εταιρεία Zijin να εγκαταστήσει φίλτρα μείωσης της ρύπανσης.
Σύμφωνα με μελέτη του Κέντρου Πολιτικής Ασφάλειας του Βελιγραδίου, το κίνητρο για συνεχή οικονομική ανάπτυξη στη Σερβία έχει δημιουργήσει ένα οικονομικό και πολιτικό μοντέλο που προκαλεί κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες και συμβάλλει στην υποβάθμιση του περιβάλλοντος.
Συγκεκριμένο παράδειγμα, εκτός από τις επενδύσεις από την Κίνα, αποτελούν οι επενδύσεις από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα στο έργο ακινήτων "Belgrade Waterfront" και στη σερβική αεροπορική εταιρεία Air Serbia. Η συμφωνία για το πρώτο έργο έγινε κεκλεισμένων των θυρών το 2015, δεν υπήρξε διαγωνισμός. Η σερβική κυβέρνηση έκανε πολλές παραχωρήσεις στον επενδυτή από τα ΗΑΕ, μεταξύ των οποίων μερίδιο 68% στην ιδιοκτησία των ακινήτων, 99ετή δικαιώματα εξωτερίκευσης επί της οικοδομικής γης που βρίσκεται στο κέντρο της πρωτεύουσας, ενώ άλλαξαν και οι νόμοι υπέρ του επενδυτή. Οι συνέπειες ήταν μαζικές διαδηλώσεις στη Σερβία και η δημιουργία πράσινων-φιλελεύθερων κινημάτων. Παρόμοια ήταν και η επένδυση της "Air Serbia", η οποία επίσης συμφωνήθηκε κεκλεισμένων των θυρών το 2013. Οι επιδοτήσεις που καταβλήθηκαν κατά τη διαδικασία κόστισαν στο σερβικό κράτος 88 εκατομμύρια ευρώ περισσότερα από όσα είχαν συμφωνηθεί συμβατικά για να καταστεί η εταιρεία κερδοφόρα.
Ποιος είναι τελικά υπεύθυνος για την οικονομική εκμετάλλευση και την περιβαλλοντική ζημία που συνδέονται με αυτές τις επενδύσεις; Οι αιτίες βρίσκονται κυρίως στις αδύναμες νομικές και πολιτικές δομές των χωρών των Δυτικών Βαλκανίων και λιγότερο στο γεγονός ότι ένας επενδυτής δρα "διαβρωτικά" κατ' αρχήν. Οι κινεζικές κρατικές επιχειρήσεις έχουν αποδείξει ότι μπορούν να κατασκευάζουν σύμφωνα με τα πρότυπα της ΕΕ και να κερδίζουν διαγωνισμούς, όπως έδειξε η κατασκευή της γέφυρας Pelješac στην Κροατία. Ως εκ τούτου, θα πρέπει κανείς να εξετάσει προσεκτικότερα την τοπική νομική κατάσταση στην ΠΓΔ.
2. Εμπορικές σχέσεις
Σε αντίθεση με τις Άμεσες Ξένες Επενδύσεις, οι εμπορικές σχέσεις των χωρών εκτός ΕΕ με τα Δυτικά Βαλκάνια δεν είναι ιδιαίτερα έντονες, ιδίως σε σύγκριση με εκείνες της ΕΕ.
Μεταξύ 2017 και 2021, μεταξύ 81% και 83,1% των εξαγωγών των Δυτικών Βαλκανίων κατευθύνθηκε στην ΕΕ, αλλά μόνο μεταξύ 2,8 και 4,2% στη Ρωσία, 0,8 και 2,9% στην Κίνα και 2 και 2,6% στην Τουρκία. Οι χώρες των Δυτικών Βαλκανίων εξήγαγαν μεταξύ 1,4 και 2,4% των εξαγωγών τους στις ΗΠΑ- οι χώρες του Κόλπου δεν εμφανίζονται σχεδόν καθόλου στις στατιστικές (0,6 έως 1,3%).
Παρόμοια είναι η εικόνα και για τις εισαγωγές: από το 2017 έως το 2021, οι χώρες των Δυτικών Βαλκανίων εισήγαγαν μεταξύ 50,9% και 63,9% των εισαγόμενων αγαθών από την ΕΕ. Από την Κίνα εισήχθησαν περισσότερα (8,3% έως 11%) από όσα εξήγαγαν τα Δυτικά Βαλκάνια προς τη Λαϊκή Δημοκρατία. Οι εισαγωγές από τη Ρωσία (3,3-5,7%), τις ΗΠΑ (1,8-2,6%), την Τουρκία (5,3-6,9%) και τις χώρες του Κόλπου (1-1,7%) ήταν συγκριτικά πολύ χαμηλές.
Όλες οι χώρες των Δυτικών Βαλκανίων έχουν συνάψει συμφωνίες ελεύθερου εμπορίου με την ΕΕ. Η Σερβία έχει επίσης συνάψει μια τέτοια συμφωνία με τη Ρωσία και σχεδιάζει μια τέτοια συμφωνία με την Κίνα. Η Σερβία έχει επίσης συνάψει συμφωνία ελεύθερου εμπορίου με τις ΗΠΑ και την Τουρκία, αν και σε ορισμένα σημεία ισχύουν εμπορικές ποσοστώσεις. Όλες οι άλλες χώρες των Δυτικών Βαλκανίων έχουν επίσης συμφωνίες ελεύθερων συναλλαγών με την Τουρκία. Παρά τις συμφωνίες αυτές με εξωτερικούς εταίρους, η ΕΕ είναι ο μεγαλύτερος εισαγωγέας και εξαγωγέας για τις επιμέρους χώρες της ΠΓΒ (με εξαίρεση το Κοσσυφοπέδιο και το Μαυροβούνιο).
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι εμπορικές σχέσεις μεταξύ της ΕΕ και των Δυτικών Βαλκανίων είναι σημαντικές. Ωστόσο, μια πρόσφατη μελέτη του Ινστιτούτου Διεθνών Οικονομικών Μελετών της Βιέννης και του Ιδρύματος Bertelsmann εφιστά την προσοχή σε δύο σημαντικά γεγονότα:
- Οι χώρες των Δυτικών Βαλκανίων δεν επωφελούνται επαρκώς από την εμπορική ολοκλήρωση με την ΕΕ- όλες οι χώρες, εκτός από τη Βόρεια Μακεδονία, έχουν σαφώς εμπορικά ελλείμματα με την ΕΕ.
- Το σημερινό μοντέλο εμπορικής ολοκλήρωσης με την ΕΕ δεν συμβάλλει στην ανταγωνιστικότητα των χωρών αυτών. Η καλύτερη εμπορική ολοκλήρωση θα μπορούσε να επιτευχθεί με τη μείωση των μη δασμολογικών φραγμών (στον γεωργικό τομέα, για παράδειγμα, με την άρση ορισμένων εισαγωγικών ποσοστώσεων) και την προώθηση της ανταγωνιστικότητας βοηθώντας τις χώρες να εκσυγχρονίσουν τους θεσμούς και να αναπτύξουν τις υποδομές. Επιπλέον, η επένδυση σε μια πράσινη και ψηφιακή μετάβαση θα μπορούσε να βοηθήσει τις χώρες των Δυτικών Βαλκανίων να αναδειχθούν ως πιο ισχυρές βιομηχανικές τοποθεσίες. Το μεγάλο δυναμικό ανανεώσιμων πηγών ενέργειας που υπάρχει στη ΔΒ είναι καλά τεκμηριωμένο. Εάν αξιοποιηθεί σωστά, η περιοχή θα μπορούσε ακόμη και να εξάγει καθαρή ηλεκτρική ενέργεια.
3. Ενεργειακή ασφάλεια
Παρόλο που η περιοχή διαθέτει μεγάλες δυνατότητες για τη χρήση ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, οι χώρες των Δυτικών Βαλκανίων βασίζονται κυρίως στον λιγνίτη και το αργό πετρέλαιο για τον ενεργειακό τους εφοδιασμό, σύμφωνα με τα στοιχεία του Διεθνούς Οργανισμού Ενέργειας για το 2020.
Το μερίδιο του άνθρακα είναι το χαμηλότερο στην Αλβανία, το μερίδιο του πετρελαίου είναι 53% (κυρίως από ιδία παραγωγή) και το μερίδιο της υδροηλεκτρικής ενέργειας 23,1% (και πάλι από ιδία παραγωγή). Συνεπώς, η Αλβανία είναι σε μεγάλο βαθμό αυτάρκης όσον αφορά τους ενεργειακούς πόρους. Η υδροηλεκτρική ενέργεια από ίδια παραγωγή έχει μερίδιο 12,3% στο Μαυροβούνιο. Ωστόσο, ένα μείγμα άνθρακα και πετρελαίου έχει μερίδιο τουλάχιστον 60,7% του ενεργειακού εφοδιασμού σε κάθε χώρα των Δυτικών Βαλκανίων. Στο Κοσσυφοπέδιο, το μερίδιο αυτό είναι το υψηλότερο, 85%. Κατά συνέπεια, η ενεργειακή εξάρτηση από τα ορυκτά καύσιμα είναι πολύ υψηλή στα Δυτικά Βαλκάνια, με το μεγαλύτερο μέρος του άνθρακα που χρησιμοποιείται να προέρχεται από την περιφερειακή παραγωγή.
Το φυσικό αέριο αντιπροσωπεύει το 11,7% και το 12,5% του ενεργειακού εφοδιασμού στη Βόρεια Μακεδονία και τη Σερβία, αντίστοιχα. Το 97,5% και το 92,3% του φυσικού αερίου τους, αντίστοιχα, εισάγεται από τις δύο αυτές χώρες από τη Ρωσία. Το Μαυροβούνιο και το Κοσσυφοπέδιο δεν χρειάζονται φυσικό αέριο για τον ενεργειακό τους εφοδιασμό, σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία του Διεθνούς Οργανισμού Ενέργειας. Η Αλβανία και η Βοσνία-Ερζεγοβίνη, οι οποίες καλύπτουν το 2,1 και το 2,3% των ενεργειακών τους αναγκών με φυσικό αέριο, εισάγουν το 100% του αερίου τους από τις Κάτω Χώρες (Αλβανία, στατιστικά στοιχεία από το 2015) και το 98,7% από τη Ρωσία (Βοσνία-Ερζεγοβίνη, στατιστικά στοιχεία από το 2021).
Ενεργειακή εξάρτηση από τη Ρωσία υπάρχει κυρίως στη Σερβία, τη Βόρεια Μακεδονία και τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη. Η Ρωσία διαχειρίζεται το δίκτυο πρατηρίων καυσίμων της Lukoil στην περιοχή και ελέγχει την πετρελαϊκή βιομηχανία της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης. Η ρωσική εταιρεία Gazprom εξακολουθεί επίσης να κατέχει την πλειοψηφία των μετοχών της σερβικής πετρελαϊκής εταιρείας NIS. Δεδομένου όμως ότι τα μερίδια του φυσικού αερίου στον ενεργειακό εφοδιασμό των χωρών αυτών δεν είναι τόσο μεγάλα, οι εξαρτήσεις μπορούν να μειωθούν με πολιτική βούληση. Η Σερβία, για παράδειγμα, άρχισε να διαφοροποιεί τους προμηθευτές φυσικού αερίου μετά την επίθεση της Ρωσίας στην Ουκρανία και υπό την πίεση της ΕΕ. Για παράδειγμα, προσπαθεί να εισάγει φυσικό αέριο και από το Αζερμπαϊτζάν, τα αποθέματα του οποίου αναμένεται να καλύψουν τις εισαγωγικές ανάγκες ολόκληρης της περιοχής. Η Σερβία έχει επίσης μειώσει την εξάρτησή της από το ρωσικό πετρέλαιο τα τελευταία οκτώ χρόνια: το 2015, το 84% του εισαγόμενου πετρελαίου προερχόταν από τη Ρωσία, ενώ το 2021 ήταν μόνο 24,5%.
Χαρακτηριστικό του ενεργειακού εφοδιασμού στα Δυτικά Βαλκάνια δεν είναι μόνο οι στρατηγικές εξαρτήσεις από τη Ρωσία, αλλά και η έντονη εστίαση στα ορυκτά καύσιμα. Σε συνδυασμό με τις αυξημένες τιμές ενέργειας στην Ευρώπη και τον υψηλότερο πληθωρισμό, αυτό θα καταστήσει δυσκολότερη τη μετάβαση στην πράσινη ενέργεια στην περιοχή. Εάν συμβεί μια τέτοια μετάβαση, οι εξαρτήσεις από τη Ρωσία θα μειωθούν. Οι έξι χώρες των Δυτικών Βαλκανίων δεσμεύτηκαν για την Πράσινη Ατζέντα των Δυτικών Βαλκανίων σε σύνοδο κορυφής στη Σόφια τον Νοέμβριο του 2020, η οποία περιλαμβάνει την απαλλαγή από τον άνθρακα και τη μείωση των επιπτώσεων της κλιματικής αλλαγής. Ωστόσο, δεν είναι σαφές πόσο αποτελεσματικά μπορεί να εφαρμοστεί.
Πολιτικός αντίκτυπος
Ο πολιτικός αντίκτυπος της οικονομικής συνεργασίας των κρατών των Δυτικών Βαλκανίων με τη Ρωσία ή την Κίνα μπορεί να αξιολογηθεί εξετάζοντας τις σχέσεις εξωτερικής πολιτικής των έξι κρατών. Αν και τα περισσότερα από τα κράτη βρίσκονται σε πλήρη αρμονία με την Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Ασφάλειας της ΕΕ, η Σερβία αρνείται εδώ και χρόνια να υποστηρίξει δηλώσεις επικριτικές για την Κίνα, όπως προκύπτει από την ετήσια παρακολούθηση της σερβικής εξωτερικής πολιτικής από το Ταμείο του Κέντρου Διεθνών Υποθέσεων και Ασφάλειας (ISAC). Αυτό ισχύει επίσης κατά κύριο λόγο για δηλώσεις που στρέφονται κατά της Ρωσίας. Οι λόγοι γι' αυτό δεν έγκεινται μόνο στην οικονομική εξάρτηση της Σερβίας από τη Ρωσία και την Κίνα, αλλά και στην υποστήριξή τους στην πολιτική της Σερβίας για το Κοσσυφοπέδιο.
