Αρνητική πρωτιά κατέχει η Ελλάδα ανάμεσα στις 27 χώρες της ΕΕ στο ποσοστό των ατόμων χαμηλού μορφωτικού επιπέδου που θεωρούνται φτωχά, σύμφωνα με στοιχεία που δημοσίευσε η Eurostat.
Συγκεκριμένα, η Ευρωπαϊκή Στατιστική Υπηρεσία συγκαταλέγει την Ελλάδα ως πρώτη στην εν λόγω λίστα με ποσοστό 81,6% ακολουθούμενη από την Βουλγαρία με 67,9% και την Σλοβακία με 53,3%. Τα χαμηλότερα νούμερα καταγράφηκαν στη Φινλανδία (7,3%), στο Λουξεμβούργο (10,0%) και στη Σουηδία (11,3%).
Συνολικά, το 2022, σχεδόν το ένα τρίτο (29,5%) του πληθυσμού της ΕΕ με χαμηλό μορφωτικό επίπεδο, σύμφωνα με τα διεθνή πρότυπα εκπαίδευσης ISCED (0-2), θεωρήθηκε φτωχό. Το ποσοστό ήταν πάνω από 3 φορές χαμηλότερο (9,2%) για τα άτομα με υψηλή εκπαίδευση (επίπεδα ISCED 5-8) ενώ το ποσοστό για τα άτομα με μέσο μορφωτικό επίπεδο (επίπεδα ISCED 3 και 4) ήταν 18%.
Τα 26 μέλη της ΕΕ ανέφεραν υψηλότερα ποσοστά ατόμων με χαμηλό μορφωτικό επίπεδο που θεωρούνται φτωχά, σε σύγκριση με άτομα με μεσαίο και υψηλό επίπεδο εκπαίδευσης. Η Φινλανδία ήταν η εξαίρεση, με ελαφρώς υψηλότερο ποσοστό μεταξύ των ατόμων με μέσο μορφωτικό επίπεδο.
Τα περισσότερα από τα κράτη-μέλη της ΕΕ ανέφεραν σημαντικές διαφορές μεταξύ των ομάδων πληθυσμού με υψηλή και χαμηλή εκπαίδευση. Η διαφορά ήταν τουλάχιστον 20 ποσοστιαίες μονάδες σε 12 χώρες. Οι πιο αξιοσημείωτες διαφορές ήταν στη Βουλγαρία (47,7), την Ουγγαρία (41,5) και τη Σλοβακία (39,5) και οι χαμηλότερες στη Φινλανδία (4,5), τη Δανία (5,9 π.μ.) και τη Σουηδία (7,1).
Τι θεωρεί «υποκειμενική φτώχεια» η ΕΕ
Για την αποσαφήνιση του ποια άτομα θεωρούνται φτωχά, η Eurostat επισημαίνει πως υποκειμενική φτώχεια είναι η αντίληψη του ατόμου για την οικονομική και υλική του κατάσταση. Είναι μια ιδέα που βασίζεται σε αποτελέσματα από τις στατιστικές της ΕΕ για το εισόδημα και τις συνθήκες διαβίωσης, με συλλογή δεδομένων που διεξάγεται σε όλα τα κράτη-μέλη της ΕΕ. Ο στόχος αυτού του δείκτη είναι να αξιολογήσει την αντίληψη των ερωτηθέντων για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει το νοικοκυριό στο να τα βγάλει πέρα. Η αξιολόγηση λαμβάνει υπόψη την κατάσταση της υλικής ευημερίας των νοικοκυριών, συμπεριλαμβανομένων των εσόδων, των δαπανών, του χρέους και του πλούτου.
