Την ευθύνη των προοδευτικών δυνάμεων «να σταθούμε απέναντι στην επικράτηση του δικαίου του ισχυρού που προσπαθεί να επιβάλει η ακροδεξιά», περιγράφει στην Ειδική Εκδοση Turning Points του Euro2day.gr και των New York Times, ο πρώην πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας.
Αφού σημειώνει ότι «η ισορροπία αριστεράς/κεντροαριστεράς - κεντροδεξιάς/δεξιάς στην οποία βασίζονταν τα πολιτικά συστήματα της Δύσης, άρχισε να διαλύεται, υποστηρίζει ότι η ευθύνη των δημοκρατικών και, κυρίως, προοδευτικών δυνάμεων είναι ιστορική» και εξηγεί: Πρώτον, οφείλουμε να σταθούμε απέναντι στην επικράτηση του δικαίου του ισχυρού στις διεθνείς σχέσεις και να επιμείνουμε στο διεθνές δίκαιο. Εάν αποδεχθούμε το δίκαιο του ισχυρού σε διεθνές επίπεδο, τότε το αποδεχόμαστε σε όλα τα επίπεδα ανοίγοντας διάπλατα τον δρόμο στον κυνισμό της ακροδεξιάς. Ενισχύοντας τον ρόλο των δισεκατομμυριούχων στην πολιτική στα πρότυπα της σχέσης Τραμπ - Μασκ. Πρέπει να υπάρξει ένα σαφές μήνυμα από την Ε.Ε. στις ΗΠΑ ότι οι σχέσεις μας μπορούν να προχωρήσουν μόνο στη βάση του αμοιβαίου σεβασμού και χωρίς παρεμβάσεις στα εσωτερικά μας.
Αυτό, μεταξύ άλλων, απαιτεί υποστήριξη των αρχών μας, αλλά και αναγνώριση των λαθών μας προκειμένου να μην επαναληφθούν. Ο αγώνας για το διεθνές δίκαιο είναι ένας αγώνας πρωτίστως για ειρήνη, ύφεση και διπλωματία, όχι πόλεμο. Και η ευρωπαϊκή μεταπολεμική Δημοκρατία χτίστηκε σε αυτό το πλαίσιο. Είναι απαράδεκτο, λοιπόν, σήμερα η προσπάθεια για ειρήνη να μονοπωλείται από δυνάμεις της ακροδεξιάς.
Στο πλαίσιο αυτό η Ε.Ε. πρέπει να πρωτοστατήσει στην ειρήνη στην Ουκρανία, όπως και στην οικοδόμηση μιας νέας αρχιτεκτονικής ασφαλείας που συμπεριλαμβάνει τη Ρωσία -όπως πρότεινε ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Αντόνιο Κόστα- όσο δύσκολο κι αν είναι αυτό με μια δύναμη που εισέβαλε σε γειτονικές χώρες.
Θυμίζουμε ότι, δύο χρόνια μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Μακάριος διαπραγματεύονταν με τους πρωθυπουργούς της Τουρκίας. Στην ίδια κατεύθυνση πρέπει να κινηθούμε σε σχέση με την ειρήνη στην Παλαιστίνη, τον τερματισμό των ισραηλινών επιχειρήσεων και της απίστευτης ανθρωπιστικής καταστροφής που παρακολουθούμε, με λύση δύο κρατών στη βάση των Αποφάσεων του ΟΗΕ.
Δεύτερον, πρέπει να πιεστούν οι ευρωπαϊκές ηγεσίες για ένα νέο σχέδιο για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, που θα βασίζεται στις εκθέσεις Ντράγκι και Λέτα. Με αξιοποίηση των εργαλείων κοινού δανεισμού όχι μόνο για την άμυνα, αλλά για τα ευρωπαϊκά δημόσια αγαθά -την πράσινη ατζέντα, την πολιτική προστασία και τις πολιτικές κοινωνικής συνοχής. Εάν αυτές οι πολιτικές δεν προωθηθούν, η Ε.Ε. θα οδηγηθεί σε πολυδιάσπαση.
Τρίτον, πρέπει να προωθηθεί μια ολοκληρωμένη ευρωπαϊκή πολιτική για τη μετανάστευση που να βασίζεται στην προστασία συνόρων με σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή και αντιμετώπιση διακινητών, στη στενή συνεργασία με χώρες μετάβασης και προέλευσης και σε επιστροφές όσων δεν δικαιούνται άσυλο, σε προγράμματα επανεγκατάστασης, όπως και σε ολοκληρωμένα προγράμματα ενσωμάτωσης. Απέναντι στις δυνάμεις που στηρίζουν πολέμους, αλλά όχι πρόσφυγες ή θέλουν εργάτες, αλλά χωρίς δικαιώματα.
H αντιπαράθεση γύρω από το ζήτημα της woke κουλτούρας αναδεικνύει την ανάγκη για συγκροτημένες πολιτικές και κινηματικές διεργασίες σε σχέση με τους μετανάστες, τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα και κάθε κοινωνική ομάδα που διεκδικεί τα δικαιώματά της. Οι δυνάμεις του συντηρητισμού και της ακροδεξιάς θα εκμεταλλευτούν κάθε κινηματική πρωτοβουλία που δεν βασίζεται σε συγκεκριμένες διεκδικήσεις και στόχους και αναλώνεται σε επικοινωνιακές και συμβολικές ενέργειες, μακριά από τις ανάγκες της κοινωνίας και των πολιτών. Στόχος πρέπει να είναι η οικοδόμηση μιας κοινωνίας σεβασμού/αλληλεγγύης, απέναντι στη βία και στον φόβο. Όχι μια ενοχική κοινωνία.
Τέταρτον, είναι απαραίτητο να υπάρξουν ευρύτερες πρωτοβουλίες συνεργασίας των ευρωπαϊκών και αμερικανικών προοδευτικών δυνάμεων. Το κίνημα κατά της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και του πολέμου στο Ιράκ, όπως και το κίνημα κατά της λιτότητας και του 1%, είναι ισχυρά παραδείγματα για τη σημασία που έχει η συνεργασία στις δύο πλευρές του Ατλαντικού.
Παράλληλα, πρέπει οι κυβερνώσες πολιτικές δυνάμεις αυτού του χώρου, που πάνε πέρα από τις κινηματικές διεργασίες, να υποστηρίξουν σταθερά την επιστροφή σε πολιτικά συστήματα που βασίζονται στην ισορροπία αριστεράς - δεξιάς, το μόνο πολιτικό πλαίσιο που μπορεί να εγγυηθεί τις δημοκρατικές διαδικασίες, να απορροφήσει τις σημερινές εντάσεις και να παραγάγει τις πολιτικές που έχουμε ανάγκη σήμερα.
Είναι σαφές ότι ο διαχωρισμός κέντρο - άκρα έχει συμβάλει στην υπονόμευση της Δημοκρατίας και στην άνοδο της ακροδεξιάς, καθώς μεταξύ των δύο αυτών πολιτικών επιλογών όλο και περισσότεροι πολίτες επιλέγουν την δεύτερη».
