Ροή
Το μεγάλο ζητούμενο φέτος το χειμώνα, φαίνεται να είναι πως θα ζεσταθούμε, με τα πάσης φύσεως καύσιμα στα ύψη. Κάνοντας λοιπόν τις σχετικές κουβέντες, θυμήθηκα ότι τον χειμώνα που μας πέρασε, που κλάδεψα “αυστηρά ”(σ.σ. πολύ) τις φυστικιές μου, υπήρξε πολύ ξύλο, το οποίο μάλιστα μου δημιούργησε και πρόβλημα διαχείρισης. Μέρος της λύσης δόθηκε από εργάτες που συνεργάζομαι, Αλβανούς και Ινδούς, οι οποίοι, ερχόντουσαν το απόγευμα και έκοβαν τα χοντρά κλωνάρια και τα έπαιρναν για την σόμπα τους. Έτσι μειώθηκε πολύ ο όγκος των υπολειμμάτων αλλά το κυριότερο, 4 ή 5 σπίτια θα χορτάσουν φέτος, σύμφωνα με τους ίδιους, ζέστη. Θα δημιουργηθεί λοιπόν φέτος το χειμώνα το εξής παράδοξο: εμείς οι εργοδότες να κρυώνουμε και οι εργάτες μας να σκάνε από την ζέστη! Με δεδομένο οτι κλάδεψα το μισό κτήμα, ξέρουν ότι και του χρόνου θα επαναληφθεί το ίδιο σενάριο, άρα δεν χρειάζεται να κάνουν καθόλου οικονομία στα ξύλα!
Αξίζει δε να επισημανθεί ότι οι προκομμένοι αυτοί εργάτες, θα είναι περιβαλλοντικά ποιο αναβαθμισμένοι από όλους εμάς, αφού θα είναι ανθρακικά ουδέτεροι (με την καύση θα αποδεσμευθεί το διοξείδιο που είχε τόσα χρόνια αποθηκευτεί στο ξύλο) ενώ όλοι εμείς θα είμαστε ανθρακικά αρνητικοί αφού θα καίμε κάποιο μη ανανεώσιμο καύσιμο! Καλό???
Φαίνεται λοιπόν ότι υπάρχουν πολλές λύσεις πέρα από τις προφανείς, στο θέμα της θέρμανσης αλλά και της ενέργειας γενικότερα στην ύπαιθρο ή στις παρυφές των αστικών κέντρων. Το υλικό που κυριολεκτικά πετάω κάθε χρόνο κλαδεύοντας τα δένδρα μου, αντιστοιχεί κατά προσέγγιση, σε 5.000 λίτρα πετρέλαιο!!! Δεν το λες και λίγο… Η προφανής ερώτηση είναι γιατί δεν το αξιοποιώ? Μεγάλη συζήτηση αλλά η βασική αιτία είναι ότι για να συλλεγεί και αξιοποιηθεί όλο αυτό το υλικό χρειάζεται να υπάρξουν κάποιες οικονομίες κλίμακας. Μη φανταστείτε κάτι το τρομακτικό 3 ή 4 φορές το δικό μου μέγεθος. Να μια ιδέα για συνεργασία και επιδότηση από αυτές που ψάχνουν σήμερα στα Υπουργεία! Ενεργειακές κοινότητες ή κάθε μία με το δικό της προφίλ. Άλλοι για να ζεσταίνουν τα σπίτια τους, οι Δήμοι τα Γηροκομία τους και τα κέντρα Υγείας τους, κάποιοι άλλοι τις βιοτεχνίες τους ή τα ενοικιαζόμενα καταλύματά τους. Και κυρίως δίκτυα: εγώ στον κάμπο έχω τη βιομάζα, εσύ στο βουνό τα καταλύματα, έλα να βρούμε ένα τρόπο συνεργασίας.
Ανοικτή λοιπόν πρόσκληση για να ακούσουμε την ιδέα του καθενός και να ενισχύσουμε τις πιο ελπιδοφόρες!
Στην προφανή τοποθέτηση “ποιος κόβει ξύλα σήμερα ρε φίλε” υπάρχει μια πολύ σύγχρονη απάντηση: οι εταιρείες που ασχολούνται με τα μηχανήματα δάσους και κηποτεχνίας, έχουν φτιάξει καταπληκτικά και σύγχρονα μηχανήματα, τα οποία διευκολύνουν την κοπή αφάνταστα. Τη συνέχεια αναλαμβάνουν οι εταιρείες αγροτικού εξοπλισμού με πολλές εφαρμογές για σύνθλιψη, σχίσιμο, συγκέντρωση, πελετοποίηση, κι ένα σωρό άλλες εφαρμογές. Τέλος οι καινούργιες ενεργειακές σόμπες αποτελούν κομμάτι μοντέρνας επίπλωσης που μπορούν να αναβαθμίσουν τα σπιτικά σαλόνια, ή τις κουζίνες στην περίπτωση σόμπας με φούρνο.
Καλομάθαμε με τους ήπιους χειμώνες τα λίγα τελευταία χρόνια, αλλά η κλιματική αλλαγή δεν υπόσχεται μόνο περισσότερη ζέστη αλλά και ποιό ακραίες μέγιστες και ελάχιστες τιμές. Θυμηθείτε τους περυσινούς παγετούς τέλος της άνοιξης. Ακόμη και στη Νότιο Ελλάδα, μέχρι το μεσημέρι η ζέστη στο σπίτι ήταν απολύτως απαραίτητη μέχρι στις 10 Απριλίου. Αυτό συνήθως είναι κανόνας για τις βόρειες περιοχές.
Έχει αποδειχθεί ότι η υιοθέτηση σύγχρονων τεχνολογικά (και προφανώς ενεργειακά) λύσεων σκοντάφτει σε αντιλήψεις του παρελθόντος και σε κοινωνικά συμπλέγματα: ακόμα ξύλα καίνε αυτοίς το σπίτι τους, γεμίζει το σπίτι κάπνα, ή κουβαλάς συνέχεια σακούλες πέλετ, ή σκουπίζει στάχτες κλπ κλπ. Είναι προφανές ότι οι αντιλήψεις αυτές ανάγονται πια στον προηγούμενο αιώνα, τόσο λόγω των τεχνολογικών εξελίξεων που προαναφέρθηκαν όσο και των κοινωνικο-πολιτικών στο θέμα του κλίματος. Ειδικά φέτος φαίνεται ότι θα δοκιμαστούν πολύ σκληρά, με τις τιμές του συνόλου των καυσίμων στα ύψη.
Έχει λοιπόν δημιουργηθεί το ευεργετικό εκείνο πλαίσιο σε όλα τα απαραίτητα επίπεδα που θα μπορέσουμε να κάμψουμε τις αντιλήψεις αυτές και να δημιουργήσουμε μια σύγχρονη κουλτούρα θέρμανσης, τουλάχιστον στην ύπαιθρο. Εδώ χρειάζεται αυτό που όλοι στην Ελλάδα αναζητούν, μια ολοκληρωμένη παρέμβαση της πολιτείας. Ευέλικτα σχήματα, επικοινωνία, προβολή της σύγχρονης εικόνας, ενημέρωση, λογικές επιδοτήσεις ή ακόμη και απλές παροτρύνσεις.
Μια τέτοια πολιτική έρχεται να συμπληρώσει εκείνη που προωθεί την ανάπτυξη της δενδροκαλλιέργειας παντού. Βλέπετε στο δρόμο, μικρά κομμάτια γης φυτεμένα με ελιές ώστε να μη χαθεί το χωράφι, τώρα που ο παππούς μεγάλωσε και δεν μπορεί να το προσέχει. Αυτά τα σημερινά δενδράκια, σύντομα θα δώσουν λάδι αλλά θα χρειαστούν και κλάδεμα. Και είναι γνωστό ότι το ξύλο της ελιάς είναι από τα καλύτερα για κάψιμο.
Να μια εφαρμογή τώρα που το Ταμείο Ανάκαμψης μοιράζει χρήμα!
Ας σταματήσουμε να υποτιμούμε τις λύσεις που χρειάζονται κάποια χειρονακτική δουλειά και φροντίδα. Είναι αλήθεια ότι η αξιοποίηση της βιομάζας θέλει δουλειά και συνεχή φροντίδα. Η μετάβαση στη νέα περιβαλλοντική εποχή να είστε βέβαιοι ότι δεν θα είναι ούτε εύκολη ούτε θα γίνει χωρίς την προσωπική εμπλοκή όλων μας. Ας ξεκινήσουμε να συνειδητοποιούμε αυτό και τα υπόλοιπα θα τα αντιμετωπίσουμε ευκολότερα.
Υ.Γ Μια πολιτική ενθάρρυνσης της χρήσης βιομάζας για θέρμανση, θα αποτελέσει το βασικό εργαλείο ανάκαμψης της οικονομικής ζωής αλλά και του πληθυσμού στα χωριά μέσα ή κοντά στα δάση, στοιχείο που έχει από όλους επισημανθεί μετά τις καλοκαιρινές φωτιές. Η προσοχή μας έχει εστιαστεί στους ρυτινοσυλέκτες της Βόρειας Εύβοιας, αλλά την ίδια μεταχείριση αξίζουν κατά τη γνώμη μας κάθε είδους δασεργάτες, όλοι δηλαδή οι άνθρωποι που ασχολούνται με τα τόσο βαριά επαγγέλματα του δάσους.
