Ροή
Εν μέσω του καταστροφικού έργου της φωτιάς, τόσο στην πολύπαθη Αττική όσο και στην πολύτιμη Ρόδο, ας προσπαθήσουμε να δούμε μια θετική αλλά εφαρμοσμένη πλευρά.
Ο γράφων, θα κάνει «κατάχρηση» της δυνατότητας που του παρέχει ο φιλόξενος αυτός χώρος να σχολιάζει την αγροτική επικαιρότητα και θα αναφερθεί σε προσωπικές εμπειρίες και επιδιώξεις, με κάποιον ιδιαίτερο χαρακτήρα.
Μάχιμος γεωργός, με δενδρώδεις αλλά και αροτραίες καλλιέργειες, παρακολουθώ τα πράγματα της υπαίθρου με ένα επιπλέον ενδιαφέρον. Αυτό που επιθυμούμε να καταθέσουμε εδώ, είναι η δυνατότητα της φύσης να ανακάμπτει με ταχύτητες πολύ μεγαλύτερες από αυτές που νομίζουμε ή πιστεύουμε, κοντά ίσως σε αυτές που θα θέλαμε.
Παράδειγμα πρώτο: η ανάκαμψη της άγριας ζωής σε τόπους αμιγούς και εντατικής καλλιέργειας, είναι εδώ και λίγα χρόνια εντυπωσιακή. Βασική αιτία, είναι η μειωμένη παρουσία των ανθρώπων-αγροτών- στους κάμπους τα τελευταία χρόνια! Ο αγρότης, από κινητήριος μοχλός της οικονομικής ανάπτυξης είχε γίνει τροχοπέδη για την άγρια ζωή! Οι σοδειές όμως τα τελευταία χρόνια δεν πάνε καλά, τα λεφτά λίγα, οι φροντίδες για τις καλλιέργειες λιγοστεύουν, όπως και οι επισκέψεις στα κτήματα. Τα παπάκια, αντικαθιστούν τα αγροτικά και τα τρακτέρ, γιατί απλώς καίνε λιγότερο. Κάνουν όμως και λιγότερη φασαρία κι ενοχλούν την άγρια ζωή λιγότερο!
Οι άκρες των κτημάτων έχουν χορταριάσει, αφού κανείς δεν δίνει χρόνο και χρήμα να τις περιποιηθεί. Εκεί, λοιπόν, φωλιάζει η άγρια ζωή. Έντομα, επικονιαστές, μικρά ζώα που με τη σειρά τους αποτελούν τροφή για μεγαλύτερα, όπως οι λύκοι που μας ξαναεπισκέφθηκαν μετά από χρόνια πολλά, αναγκάζοντας τους κτηνοτρόφους να διατηρούν ένα παράλληλο «κοπάδι από τσοπανόσκυλα». Τα αγριογούρουνα εδώ και χρόνια, καταστρέφουν τα καλαμπόκια μας, κάνοντας την καλλιέργεια σε πολλές περιπτώσεις ασύμφορη. Η ζημιά μπορεί να φτάσει και το 25% της αναμενόμενης σοδειάς, ποσοστό τρομακτικό από οικονομική άποψη.
Το γεγονός, όμως, της ανάκαμψης της άγριας ζωής είναι άλλο θέμα από τις οικονομικές ζημιές και πρέπει να συζητηθεί από όλους μας τώρα που ανοίγει το θέμα ΕΛΓΑ. Με αρκετό βαθμό ασφάλειας λοιπόν, μπορεί να υποθέσει κανείς ότι η πανίδα ανακάμπτει εντυπωσιακά γρήγορα, όταν βρίσκει το σχετικό κενό και προϋποθέσεις. Απλώς πρέπει να τα βρει…
Παράδειγμα δεύτερο: γύρω γύρω από τα χωράφια που καλλιεργώ αροτραίες καλλιέργειες, σιτηρά, καλαμπόκι, ζωοτροφές, υπάρχει ένα ανάχωμα προστασίας από πλημμύρες. Παλαιότερα στα χωμάτινα αυτά αναχώματα έβαζαν το χειμώνα φωτιά, για να «είναι καθαρά». Αντιλήψεις άλλων εποχών...
Εδώ και 10 περίπου χρόνια που είναι στην δικαιοδοσία μου, η φωτιά σταμάτησε, ενώ υπάρχει και μια στοιχειώδης φροντίδα: περιποιούμαστε τα δένδρα που φυτρώνουν μόνα τους, με αποτέλεσμα πέρυσι να φτιάξουμε φίλοι, εργαζόμενοι αλλοδαποί κι εμείς καμιά 15αριά κιλά μαρμελάδα από άγρια κορόμηλα που υπήρχαν στα δένδρα των αναχωμάτων. Περιττό να ειπωθεί ότι από τις δεκάδες μουριές, εκτός από τον πολύτιμο καλοκαιρινό ίσκιο τους τρώμε κάθε πρωί και άφθονα μούρα. Το ίδιο και για τις συκιές. Τα υπόλοιπα τα τρώνε τα ζωντανά που κυκλοφορούν εκεί γύρω. Κι όλα αυτά σε 10 μόλις χρόνια!!!
Αναφέροντας τα παραπάνω, δεν υπάρχει πρόθεση να μειώσουμε ούτε τους επιστήμονες που προβλέπουν χρόνους ανάκαμψης 30 και πλέον ετών, ούτε άλλους ποιο αρμόδιους από εμάς που ανακοινώνουν προγράμματα ανάκαμψης των καμμένων περιοχών. Σεβόμαστε απολύτως τις απόψεις τους.
Απλώς θεωρήσαμε ότι στις δύσκολες αυτές ώρες, θα έπρεπε να ακουστεί και μια νότα αισιοδοξίας βγαλμένη από την ίδια τη πράξη. Όσο κι αν αυτό ακούγεται σαν από ταινία εποχής, θυμάμαι πάντα την κουβέντα ενός παλιού γεωργού, ότι τη μάχη με τα αγριόχορτα δεν την κέρδισε ποτέ κανείς αγρότης. Εννοούσε για την ακρίβεια ότι η μάχη για τη ζωή όλων των ειδών είναι ασταμάτητη. Με λίγη σύνεση και αποχή από ακρότητες, έχουμε τις προϋποθέσεις να βγούμε και πάλι νικητές.
