Ροή
Δασόβιοι και παραδασόβιοι πληθυσμοί, είναι εκείνα τα νοικοκυριά που ζουν μέσα ή δίπλα στο δάσος και εξαρτούν την οικονομική τους προκοπή από αυτό. Ερώτημα: οι πληθυσμοί που ζουν κοντά στο δάσος κι εξαρτούν την ίδια τους την ύπαρξη από το δάσος πώς να λέγονται άραγε;
Τα λεξικά δεν έχουν ακόμη κάνει τη σχετική ανάρτηση αλλά η ίδια η πραγματικότητα ζητάει μια επείγουσα λύση. Πώς αλλιώς να ερμηνεύσει κανείς τη δήλωση του καθηγητή Λέκκα: «Φοβάμαι πως το περιβαλλοντικό σύστημα της Αττικής θα καταρρεύσει σε λίγο. Τα δάση που απέμειναν είναι συγκεκριμένα. Εάν δεν μπορέσουμε να σώσουμε τους τελευταίους πόρους τελικά θα φτάσουμε στην ερημοποίηση και θα πάμε σε μια κατάσταση όπως στο Ντουμπάι».
Οι κάτοικοι της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης για παράδειγμα, ελάχιστα άμεσα οικονομικά οφέλη έχουν από τη γειτνίασή τους με τους πνεύμονες της Πάρνηθας και του Σειχ-Σου. Εαν όμως αυτά τα δάση καταστραφούν, η ζωή στις πόλεις θα γίνει αβίωτη, θα μπουν κυριολεκτικά στην εντατική. Με βάση τους παραπάνω ορισμούς, οι κάτοικοι της Πρωτεύουσας και συμπρωτεύουσας θα πρέπει να χαρακτηρισθούν Υπερ-δασόβιοι ή σούπερ δασόβιοι πληθυσμοί, αφού ζουν δίπλα στο δάσος και η ίδια τους η ύπαρξη εξαρτάται από αυτό. Οι απλοί δασόβιοι/παραδασόβιοι πληθυσμοί εξαρτούν την οικονομική τους επιβίωση όχι την ύπαρξή τους. Η διαφορά είναι τεράστια!
Αυτή όμως η (νεο) κατηγοριοποίηση, μάλλον δεν έχει γίνει αντιληπτή από όλους τους πολίτες, ούτε από τους κάθε λογής άρχοντες. Ολες οι μέχρι τώρα δηλώσεις αρμοδίων εδώ και χρόνια, είχαν κι ένα καθησυχαστικό στοιχείο μέσα τους: Θα αναδασώσουμε, θα περιφρουρήσουμε, θα κάνουμε θα δείξουμε. Η δήλωση όμως Λέκκα ήταν σαφής: θα γίνουμε Ντουμπάι χωρίς τα λεφτά του να μπορούμε να πληρώσουμε τους λογαριασμούς του ρεύματος που θα μας κρατάει στη ζωή.
Αρα λοιπόν το θέμα της διαχείρισης των δασών, ξεφεύγει από τα όρια δασικών υπηρεσιών και άλλων υπηρεσιακών παραγόντων και γίνεται πρόβλημα ολόκληρης της κοινωνίας.
Η ύπαρξη του δάσους, ειδικά του υγιούς δάσους, είναι στενά συνυφασμένη με τη φροντίδα του, πράγμα που σημαίνει οτι κάποιοι κόπτονται γι' αυτό. Εμείς, στην Ελλάδα του 2023, θεωρούμε οτι μόνοι αρμόδιοι είναι κάποιοι δασικοί υπάλληλοι που ασχολούνται περισσότερο με τα διαδικαστικά/γραφειοκρατικά θέματα και λιγότερο με την ουσία και η πυροσβεστική υπηρεσία, ή ακριβέστερα τα αεροπλάνα της, για την αποφράδα εκείνη ώρα.
Εσείς, εγώ, οι συγγενείς και φίλοι μας είμαστε με βάση την κρατούσα λογική αναρμόδιοι να φροντίσουν το δάσος. Πλάνη μεγάλη: η φροντίδα που χρειάζεται ένα δάσος για να είναι υγιές και ζωντανό και να χαρίζει πλουσιοπάροχα τα οφέλη του είναι τεράστια και κυρίως διαρκής, χειμώνα καλοκαίρι και γίνεται μόνο με την συμμετοχή όλων μας!!!
Ας κάνουμε την αρχή το συντομότερο: να βάλουμε το θέμα στη συζήτηση των επερχόμενων τοπικών εκλογών. Να ζητήσουμε από τους υποψήφιους τοπικούς άρχοντες να μας πουν όχι γενικόλογα αφού είναι πια αργά, αλλά με λεπτομέρειες τι θα πράξουν για τα δάση της περιοχής μας. Να απαιτήσουμε να έχουμε κι εμείς όχι απλώς λόγο, αλλά δράση. Οι τάδε κάτοικοι να αναλάβουν τον καθαρισμό από κλαδιά, οι άλλοι να μαζέψουν τα σκουπίδια, κάτι δηλαδή σαν πυριτιδαποθήκες, από τους δρόμους, κάποιοι άλλοι να φροντίσουν τα νεαρά δενδρύλια, κάποιοι άλλοι να περιποιηθούν τους δασικούς δρόμους και τα αυλάκια να φεύγει το χειμωνιάτικο νερό, άλλοι να επισκευάσουν τα πυροφυλάκια και μικτά κλιμάκια από νεολαίους αλλά και μεγαλύτερους να τα επανδρώνουν τις κρίσιμες ώρες, Να μας προτείνουν οι υποψήφιοι δημοτικοί άρχοντες λεπτομερή προγράμματα που να μην αφήνουν κανέναν απ’έξω, ούτε τους υπερίληκες: κι εσύ γιαγιά την επόμενη Κυριακή θα φτιάξεις πίτα για τα παιδιά που θα ανέβουν να καθαρίσουν το δάσος!!! Εθνική πανστρατιά.
Παλαιότερα ο “εθελοντισμός” ήταν σημαντικό κομμάτι των έργων υποδομής στα χωριά. Για να γίνει ένα από τα πρώτα δίκτυα ύδρευσης στην Ελλάδα, στο χωριό μου ορίστηκε οτι κάθε σπίτι θα διαθέσει εργασία δύο ημερομισθίων. Οσοι ήταν χειρονάκτες, πήγαιναν οι ίδιοι στη δουλειά, οι υπόλοιποι πλήρωναν δύο ημερομίσθια. Στο χωριό μας όμως είχαμε νερό στα σπίτια αμέσως μετά τον πόλεμο όταν τα υπόλοιπα χωριά είχαν ακόμη τις στάμνες που τις γέμιζαν στις κοινόχρηστες βρύσες.
Ας διδαχθούμε κάτι από τη σοφία του παρελθόντος, αφού εμείς τα κάναμε θάλασσα...
ΥΓ. Συντάσσοντας αυτές τις γραμμές, αναρτήθηκε στο insider.gr ρεπορτάζ για το έργο AntiNero II. Ισως είναι η μόνη σχετική δράση προς τη σωστή κατεύθυνση για την αντιμετώπιση του προβλήματος των πυρκαιών.
