Ροή
Βαδίζουμε ολοταχώς προς τις εκλογές για την ανάδειξη τοπικών αρχόντων, βασισμένοι σε ένα, τουλάχιστον, προβληματικό θεσμικό πλαίσιο. Προκαλεί απορία, πως με τόσες ζημιές, καταστροφές, θανάτους δεν έχει τεθεί από κανένα αρμόδιο το θέμα της ανεπάρκειας του θεσμικού πλαισίου των Δήμων, του περίφημου Καλλικράτη.
Όποιον και να ρωτήσετε στην ελληνική ύπαιθρο θα έχει να σας πει μόνο κακά λόγια και παράπονα γι’ αυτόν. Άλλα τόσα όμως είναι και τα ευτράπελα: μόλις προχθές μάθαμε ότι μια δημοτική Ενότητα δεν διαθέτει στις υπόλοιπες, το τελευταίας τεχνολογίας απορριμματοφόρο που είχε αγοράσει πριν τη συνένωση. Ακουγόταν μάλλον παράξενο αλλά είναι, έστω και μερικώς αληθινό! Δηλαδή οι εκεί δημοτικοί άρχοντες δεν έχουν καταλάβει σχεδόν τίποτα από το πνεύμα της μεταρρύθμισης.
Ένα από τα προβλήματά της, ήταν ότι βασίστηκε πάνω στην παλαιά διαίρεση των νομών. Έτσι γειτονικά χωριά με πολλές καθημερινές σχέσεις μεταξύ τους που ανήκαν σε διαφορετικούς νομούς, βρέθηκαν σε διαφορετικούς δήμους. Το όλο θέμα επιδεινώθηκε στις περιπτώσεις που κάποιο μικρό χωριό εντάχθηκε υπό τη σκέπη της πρωτεύουσας του παλαιού Νομού και είχε και σχετικά μεγάλη γεωγραφική απόσταση. Γνωρίζουμε κάποιες τέτοιες περιπτώσεις, όλες ανεξαρτήτως βρίσκονται σε πολύ άσχημη κατάσταση. Ίσως και να έχει ένα δίκιο ο Δήμαρχος της πρωτεύουσας στο δίλημμα, να προσέξει τους 50 κατοίκους του χωριού ή τους 45.000 της πόλης; Το φταίξιμο όμως, δεν είναι δικό του αλλά σχεδιαστικό λάθος: μπορούν αγροτικά χωριά να «επικοινωνήσουν» με τις πόλεις που πια δεν έχουν κανένα αγροτικό χαρακτήρα; Σαφώς και όχι.
Οι Δήμοι με αγροτικό χαρακτήρα, έχουν εκ των πραγμάτων και μεγάλη γεωγραφική έκταση. Καλύπτουν χωράφια, δάση, ποτάμια, λίμνες και φυσικά πολλά χωριά. Υπό το πρίσμα της προστασίας περιβάλλοντος και της πολιτικής προστασίας που τελευταία μας απασχολούν ιδιαίτερα, οι Δήμοι αυτοί θα έπρεπε να είχαν εντελώς διαφορετική δομή και μηχανολογικό εξοπλισμό. Να ήταν δηλαδή στελεχωμένοι με επιστημονικό προσωπικό όπως Περιβαλλοντολόγους, Δασολόγους, ειδικούς Γεωπόνους αλλά και μηχανικούς σχετικούς με τα χωμάτινα έργα. Αντ’ αυτού, είναι οι πόλεις που προσλαμβάνουν πολλούς γεωπόνους για το αστικό πράσινο ή περιβαλλοντολόγους για να ευαισθητοποιήσουν πολίτες και παιδιά. Σε καμία περίπτωση δεν υποτιμούμε τις σχετικές δράσεις, αλλά έχει πια γίνει κατανοητό ότι πρέπει να βάλουμε σε προτεραιότητα την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, κι ένα μέσο, είναι ακριβώς η ενδυνάμωση των δήμων με το κατάλληλο προσωπικό. Αυτό δυστυχώς δεν συνέβη τα τελευταία χρόνια και ούτε πρόκειται να συμβεί στο άμεσο μέλλον, εάν κρίνουμε από τις τοποθετήσεις των υποψηφίων τοπικών μας αρχόντων.
Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τον μηχανολογικό εξοπλισμό: Αστικοί δήμοι και αγροτικοί έχουν παρόμοιο εξοπλισμό. Ναι, αλλά ο θρυμματισμός των κλαδεμάτων των πάρκων είναι μια πολύ ποιο ελαφρά εργασία σε σχέση με τον θρυμματισμό δασικών υπολειμμάτων, γιατί να έχουν δύο δήμοι τον ίδιο καταστροφέα; Επειδή όλα έγιναν με μια και μόνη δημοπρασία; Αυτό όμως δεν σημαίνει γραφειοκρατία ή ακριβέστερα γραφειοκρατική τρέλα;
Οι διαδημοτικές συνεννοήσεις και συνεργασίες, θα ήταν μια σημαντική εξέλιξη προς όφελος όλων μας. Άλλωστε μη ξεχνάτε, ότι εάν ένας δήμος περιποιηθεί και καθαρίσει το δάσος που του ανήκει και ο γειτονικός όχι, και τα δύο όμως θα καούν σε περίπτωση πυρκαγιάς. Είναι ανώφελο ένας δήμος να προσέχει τη βιοποικιλότητα του και τους μελισσοκόμους του και ο άλλος όχι: οι μέλισσες που δεν γνωρίζουν διοικητικό όρια, θα πέσουν πάνω στα εντομοκτόνα του απρόσεκτου Δήμου.
Αλλά και σε επίπεδο μηχανολογικού εξοπλισμού, είναι ανώφελο να έχουν δυο γειτονικοί δήμοι τον ίδιο εξοπλισμό και να υποαπασχολείται και στους δύο. Πιθανότατα, ένας από αυτούς δεν θα έχει τους κατάλληλους χειριστές...
Αυτά κι ένα σωρό άλλα θέματα δεν έχουν λυθεί πολλά χρόνια μετά την εισαγωγή του Καλλικράτη, με αποτέλεσμα η ελληνική ύπαιθρος να φυτοζωεί και η ποιότητα ζωής να υποβιβάζεται διαρκώς.
Αλλά και σε «πολιτικό» επίπεδο, που ενδιαφέρει συνήθως τους κυβερνώντες πολύ λίγα πράγματα έχουν γίνει. Επειδή μια εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις, να μία: στέκονται σε ένα σταυροδρόμι στο χωριό τρις άνδρες, ο ένας από αυτούς υποψήφιους σύμβουλος οι άλλοι δύο είχαν υποψήφιες τις γυναίκες τους. Συζητούσαν με μεγάλο ενδιαφέρον. Αργότερα έμαθα, ότι επειδή ήταν σίγουροι ότι ο συνδυασμός τους θα θριαμβεύσει, συζητούσαν ποια αξιώματα θα ζητήσουν από τώρα από τον «μελλοντικό Δήμαρχο». Ο ένας για τον εαυτό του, οι άλλοι για λογαριασμό των γυναικών τους!!! Η ισότητα των φύλων στο αποκορύφωμά της!!!
Βλέπετε με τελευταία τροπολογία, οι συνδυασμοί οφείλουν να έχουν 40% των υποψηφίων τους γυναίκες. Στα χωριά το ποσοστό αυτό είναι πολύ υψηλό και δύσκολα βρίσκονται τόσες πολλές γυναίκες που ενδιαφέρονται και μπορούν να συνδράμουν στα κοινά. Έτσι δημιουργούνται αποτροπιαίες εικόνες σαν την παραπάνω.
Δεν γίνονται οι επαναστάσεις σε μια ημέρα, ούτε με ένα νόμο. Θέλουν χρόνο και κυρίως δουλειά και κόπο. Πιθανότατα και τα δύο λείπουν στη παρούσα φάση από την Ελληνική επαρχία.
Αυτή είναι ένας ακόμη λόγος που μας δείχνει ότι ο Καλλικράτης χρειάζεται ένα πολύ σοβαρό λίφτιν που λένε στα καφενεία μας...
