Ο υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων Κώστας Μπακογιάννης μιλά στο Reader.gr για το πρόγραμμα και τις προτεραιότητές του για την πρωτεύουσα.
«Τα παράπονα στον δήμαρχο». Αυτός ήταν ο τίτλος μιας ιταλικής ταινίας που, πριν από δύο καλοκαίρια, σάρωσε στα θερινά σινεμά. Ο Κώστας Μπακογιάννης, όμως, φαίνεται πως θέλει να κάνει αυτή τη φράση πράξη. Μιλώντας στο Reader.gr, στην καρδιά της Αθήνας, στον κήπο του Six d.o.g.s. στο Μοναστηράκι, ο υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων επιμένει ότι ο δήμαρχος της Αθήνας θα πρέπει να έχει την ευθύνη για όλα, αλλά και να είναι υπόλογος για όλα. Με άλλα λόγια, να έχει όλες τις ευθύνες που αφορούν τα χωρικά όρια της Αθήνας και να μην υπάρχει η σημερινή πολυδιάσπαση αρμοδιοτήτων.
Ο κ. Μπακογιάννης διαμηνύει ότι ο δήμαρχος θα πρέπει να υπερβαίνει τις αρμοδιότητές του εν τοις πράγμασι, γιατί δεν είναι απλώς διαχειριστής συμφερόντων, μικρών και μεγάλων, ή απλός παρατηρητής. Τονίζει ότι το Πεδίον του Άρεως θα πρέπει να περιέλθει στην αρμοδιότητα του Δήμου, ενώ εξηγεί τι σχεδιάζει για να καθαρίσει η πόλη, για να βελτιωθούν και να ενισχυθούν οι διαθέσιμοι χώροι πρασίνου, αλλά και για να αποκατασταθεί το αίσθημα ασφάλειας των πολιτών του κέντρου που έχει πληγεί τα τελευταία χρόνια. Αυτό το αίσθημα ανασφάλειας, άλλωστε, είναι που, εν πολλοίς, θρέφει και τη Χρυσή Αυγή σε πολλά δημοτικά διαμερίσματα. Ο κ. Μπακογιάννης είναι της άποψης ότι δεν πολεμάς τη Χρυσή Αυγή με likes, αλλά «στους δρόμους και στα πεζοδρόμια με δουλειά, δουλειά, δουλειά».
Υπεραμύνεται του υπερκομματικού χαρακτήρα του ψηφοδελτίου του, στο οποίο εντοπίζονται υποψήφιοι από τέσσερις νυν δημοτικές παρατάξεις, ενώ δεν μοιάζει να…αγχώνεται για τις μετεκλογικές συγκλίσεις που επιβάλλει ο Κλεισθένης, εξηγώντας ότι σε όλα τα χρόνια του στην αυτοδιοίκηση διοικούσε στη βάση της συναίνεσης. Ξεκαθαρίζει, πάντως, ότι την επόμενη μέρα και εφόσον εκλεγεί, οι δημότες θα…βαρεθούν να τον βλέπουν, για έναν βασικό λόγο: «Η Αθήνα σήμερα θέλει λάντζα», όπως λέει. Και τονίζει ότι ποτέ δεν ντράπηκε να κάνει αυτή την «λάντζα», καθώς ο δήμαρχος δεν μπορεί να…κρύβεται πίσω από το γραφείο του.
Βίντεο και φωτογραφίες: Μίνα Ρήγα
Αναλυτικά η συνέντευξη του κ. Μπακογιάννη
Θα το ξεκινήσω λίγο αλλιώς. Στο Καρπενήσι μείνατε δήμαρχος τέσσερα χρόνια. Στην περιφέρεια Στερεάς Ελλάδος πέντε χρόνια. Στο πρόγραμμά σας, όμως, λέτε ότι θα είστε στην Αθήνα τουλάχιστον δύο θητείες, δηλαδή τουλάχιστον οχτώ χρόνια. Γιατί δεν μείνατε και στις άλλες θέσεις τουλάχιστον οχτώ χρόνια;
Όλα αυτά δεν γίνονται βάσει σχεδίου, γιατί το ένα φέρνει το άλλο. Όταν ξεκίνησα στον Δήμο Καρπενησίου, ξεκινήσαμε με μια νέα ομάδα- «Παιδική χαρά» μας έλεγαν τότε-, με πολύ μεγάλο ενθουσιασμό, πολύ μεγάλο κέφι και καταφέραμε σε πολύ λίγα χρόνια να αλλάξουμε την εικόνα του τόπου μας. Και μετά, συνεχίσαμε στην Περιφέρεια Στερεάς Ελλάδος με την ίδια λογική. Η Περιφέρεια Στερεάς Ελλάδος είναι η πρώτη σε απορροφητικότητα Περιφέρεια της χώρας, είναι μια Περιφέρεια που τώρα υλοποιούνται πολύ μεγάλα έργα, πολύ μεγάλες παρεμβάσεις, μια Περιφέρεια που έχει ξεδιπλώσει ένα πολύ μεγάλο δίκτυο κοινωνικής αλληλεγγύης, μια Περιφέρεια που πρωτοπορεί στην επιχειρηματικότητα. Και όλη αυτή η δουλειά, ξέρετε, είναι ομαδική. Δεν είναι μόνο ενός ανθρώπου, γιατί οι ομάδες κάνουν τη διαφορά. Εμένα μου έκαναν την πολύ μεγάλη τιμή να συζητήσουν το όνομά μου στην Αθήνα. Ανταποκρίθηκα σε αυτή την πρόσκληση, αλλά δεν ήταν μια εύκολη απόφαση. Δεν μπορώ να το κρύψω αυτό. Γιατί, πάνω από όλα, την Αθήνα πρέπει να τη σέβεσαι. Μιλάμε για την πόλη των πόλεων και χαίρομαι πάρα πολύ γιατί σήμερα έχω να καταθέσω στους δημότες της Αθήνας, όχι μόνο ένα ολοκληρωμένο και κοστολογημένο πρόγραμμα, αλλά και την εμπειρία όλων αυτών των ετών.
Σας κατηγορούν, βέβαια, ότι βλέπετε την Αθήνα ως το βήμα παραπάνω για μετάβαση στην κεντρική πολιτική σκηνή…
Αυτό θα ίσχυε, αν προερχόμουν από την κεντρική πολιτική σκηνή. Η δική μου περίπτωση είναι μάλλον διαφορετική. Εσείς ο ίδιος το είπατε ότι κλείνω σχεδόν δέκα χρόνια στην τοπική αυτοδιοίκηση. Και, ξέρετε, αυτή είναι η μαγεία που με κρατάει, αν θέλετε. Η αυτοδιοίκηση με τρέφει. Μ’ αρέσει αυτό που κάνω. Είχα ευκαιρίες να προσπαθήσω για την κεντρική πολιτική σκηνή και πάντα έμενα πιστός σε αυτό που, τουλάχιστον, εμένα με γεμίζει.
Θέλω να καταλάβω τι τύπου δήμαρχος θα είστε. Θα είστε λίγο πιο συμβατικός, λίγο πιο γραφειοκράτης ή λίγο πιο ακτιβιστής; Γιατί, υπάρχει ένα πλαίσιο αρμοδιοτήτων που, πολλές φορές, είναι επάλληλο με αυτές της περιφέρειας ή των υπουργείων και ορισμένα πράγματα που φαίνονται πολύ απλά στους δημότες δεν λύνονται και χρονίζουν.
Ο δήμαρχος δεν μπορεί να είναι τροχονόμος μεγαλοσυμφερόντων ή μικροσυμφερόντων. Ο δήμαρχος πρέπει να αισθάνεται υπεύθυνος για όλα και υπόλογος για όλα. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι ο δήμαρχος πρέπει να υπερβαίνει τις αρμοδιότητές του. Αλίμονο μας, αν καθόμαστε σε ένα γραφείο και κοιτάμε τον νόμο, «άρθρο τρία, παράγραφος δύο», τι λέει και τι δεν λέει. Πρέπει να βγούμε μπροστά και να αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Λέγοντας αυτό, να πω και κάτι άλλο. Όταν λέμε να βγούμε μπροστά, να βγούμε να δώσουμε φωνή στα δικαιώματα των Αθηναίων. Σήμερα, στην Αθήνα ζούμε τον εξής παραλογισμό: υπάρχουν δρόμοι που ανήκουν στην περιφέρεια, νησίδες που ανήκουν στο υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης, υπόγειες διαβάσεις που ανήκουν στο υπουργείο Υποδομών και πεζοδρόμια που ανήκουν στον Δήμο. Αυτό πρέπει να τελειώσει με μια τροπολογία: οτιδήποτε είναι εντός των χωρικών ορίων του Δήμου της Αθήνας, πρέπει να είναι ευθύνη του Δήμου της Αθήνας. Για να ξέρει και ο πολίτης από πού να ζητάει τον λογαριασμό.
Ήθελα να το ρωτήσω μετά, αλλά μιας και πάμε σε αυτή την ενοποίηση των αρμοδιοτήτων στη νομική οντότητα του Δήμου, η Περιφέρεια δεν τα κατάφερε άσχημα με το Πεδίον του Άρεως, στην κατεύθυνση του να παραδώσει ένα πάρκο στους πολίτες της Αθήνας και πάλι και να αποκαταστήσει την τάξη εκεί πέρα. Γιατί ζητάτε να φύγει το Πεδίον του Άρεως από την αρμοδιότητα της περιφέρειας και να πάει στο Δήμο;
Μα για έναν πολύ απλό λόγο. Μπορείτε εσείς να μου δώσετε ένα παράδειγμα μιας όασης πρασίνου, σε οποιαδήποτε μεγαλούπολη, για την οποία να μην ευθύνεται ο Δήμος; Η πραγματικότητα είναι, και σας μιλάω τώρα ως περιφερειάρχης, ότι η Περιφέρεια δεν έχει τα μέσα, δεν έχει τον μηχανισμό, μπαλώματα μόνο μπορεί να κάνει. Δεν είναι θέμα καλών προθέσεων. Είναι θέμα αντικειμενικό, οργανωτικό, επιχειρησιακό. Ο Δήμος από την άλλη έχει όλες τις δυνατότητες να αναλάβει το Πεδίον του Άρεως και αυτό είναι που εμείς λέμε και το λέμε πολύ ξεκάθαρα, χωρίς παιχνίδια. Ξέρετε, η ελληνική κακοδαιμονία είναι ότι πάντοτε θέλουμε ο ένας να ρίχνει την μπάλα στον άλλον. Να δείχνει ο ένας με το δάχτυλο τον άλλον. Εμείς τι λέμε; Τέρμα αυτά, να ξέρει ο δημότης ποιος ευθύνεται, να ισχύσει επιτέλους στην πράξη το «τα παράπονα σου στο δήμαρχο».
Πάμε σε ορισμένα από τα επιμέρους κομμάτια του προγράμματος που έχετε καταθέσει στη δημόσια διαβούλευση. Ως προς την καθαριότητα, πέρα από αυτό το κομμάτι που αφορά τις Συμπράξεις Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα που είναι σαφής η πρόθεση σας, επί του πρακτέου, οι πολίτες λένε ότι η Αθήνα είναι μία βρώμικη πόλη. Πώς θα καθαρίσει συγκεκριμένα;
Εμένα με απασχόλησε πάρα πολύ αυτό κύριε Ευγενίδη. Γιατί είχα το εξής δίλημμα: να βγω και εγώ και να πω το εύκολο, το στρογγυλό, το εύπεπτο «Παιδιά, μην ανησυχείτε, μόνο και μόνο επειδή θα έρθω εγώ θα γίνουν όλα καλύτερα». Ε, λοιπόν, η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Έχουμε το ίδιο μοντέλο, το ίδιο σύστημα από τη δεκαετία του ‘80. Κάποια στιγμή αυτό πρέπει να αλλάξει. Τι σημαίνει να αλλάξει; Να ξαναδούμε τα δρομολόγια που έχουν τα οχήματα της καθαριότητας, να ξαναδούμε τα ωράρια, να πλένουμε τους κάδους τουλάχιστον μία φορά το μήνα που έχουν να πλυθούν χρόνια, να βγαίνει το σάρωθρο και να μην βγαίνουμε, όπως σήμερα, να πλένουμε το Μοναστηράκι με νερό, χωρίς σαπούνι, κάνοντάς το χειρότερο και να έχουν οι εργαζόμενοι όλον τον εξοπλισμό για να μπορούν να κάνουν τη δουλειά τους. Σε αυτό το πλαίσιο, εμείς τι λέμε; Ότι είναι αμαρτία να μην αξιοποιούμε όλα τα εργαλεία που έχουμε στη διάθεσή μας. Κανείς δεν μιλάει για ιδιωτικοποίηση, κανείς δεν μιλάει για απολύσεις. Λέμε όμως ότι δεν μπορούμε να δαιμονοποιούμε επιλογές και εναλλακτικές που, στο κάτω κάτω, έχουν υιοθετήσει όλες οι άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες.
Μιας και λέμε για ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, μία βασική έλλειψη της Αθήνας είναι οι χώροι πράσινου. Άκουσα και τον Νάσο Ηλιόπουλο που θέτει ένα σωστό ζήτημα, ότι η Αθήνα συγκριτικά με πολλές άλλες πόλεις του κόσμου, έχει πολύ λίγο διαθέσιμο πράσινο ανά κάτοικο. Την επομένη των εκλογών, πως θα καταφέρετε να ενισχύσετε τους χώρους πρασίνου, πέρα από το να κάνετε καλύτερους τους διαθέσιμους;
Έχουμε τα λιγότερα τετραγωνικά μέτρα πρασίνου ανά κάτοικο. Αυτό το πράσινο που έχουμε είναι άδικα κατανεμημένο μέσα στην πόλη και είναι και σε πολύ κακή κατάσταση άρα, θα πρέπει να ξεκινήσουμε με την συντήρηση των υφιστάμενων χώρων πρασίνου. Άμα περπατήσετε στην Αθήνα, θα διαπιστώσετε ότι οι πιο πολλοί είναι εγκαταλελειμμένοι. Νούμερο δύο: Θα πρέπει να μπούμε σε μια λογική να διαχειριστούμε την αστική χλωρίδα, τα δέντρα και τα λουλούδια. Και εδώ μπορούμε να μιλήσουμε και για προγράμματα υιοθεσιών, υιοθεσία της γειτονιάς ή ακόμα και μιας επιχείρησης, στο πλαίσιο της εταιρικής κοινωνικής ευθύνης. Και βεβαίως θα πρέπει να μιλήσουμε και για τα λεγόμενα pocket parks, τα «πάρκα τσέπης«. Είναι κάτι που έχει δοκιμαστεί με επιτυχία σε άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Το Λονδίνο κατάφερε μέσα σε 2 χρόνια να δημιουργήσει 100. Πας σε μικρούς χώρους και τους φτιάχνεις, με λίγα λεφτά, και έτσι αποκτούν ανάσες οι γειτονιές. Πάνω απ’ όλα, όλο αυτό πρέπει να εντάσσεται σε έναν μακροπρόθεσμο σχεδιασμό, γιατί εδώ έχουμε να κάνουμε και με την κλιματική αλλαγή. Αυτό σημαίνει να ακολουθήσουμε το παράδειγμα του Μιλάνου, το οποίο έθεσε συγκεκριμένους στόχους ως το 2030 και είπε «εγώ εκεί θέλω να φτάσω».
Ένα άλλο θεμελιώδες ζήτημα για την αστική καθημερινότητα είναι η ασφάλεια., Το λέω ειλικρινά, μου έκανε εντύπωση το βίντεο που αναρτήσετε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης περπατώντας μπροστά από την ΑΣΟΕΕ που είναι πολύ γνωστό ότι είναι ένας χώρος παρεμπορίου. Εγώ ρωτώ το εξής απλό. Τι περιθώρια δράσης έχει ο Δήμος, από τη στιγμή που στην συνείδηση του δημότη η Δημοτική Αστυνομία είναι για να κόβει κλήσεις και υπάρχει, από την άλλη, το βασικό πρόβλημα της πολιτικής βούλησης από το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη που πολλοί λένε ότι δεν κάνει τη δουλειά του;
Μα γιατί είναι ταυτισμένη στην συνείδηση του πολίτη η δημοτική αστυνομία με τις κλήσεις; Φταίει η δημοτική αστυνομία; Προφανώς όχι. Η δημοτική αστυνομία εκτελεί οδηγίες και υλοποιεί έναν σχεδιασμό. Εμείς θέλουμε, πρώτα απ’ όλα, να υπάρχει ένα ενιαίο κέντρο ασφαλείας σε όλη την πόλη. Κέντρο επιχειρησιακό, συντονιστικό. Αντίστοιχα τέτοια κέντρα υπάρχουν σε πολλές άλλες μεγαλουπόλεις. Δεν είναι κάτι καινούργιο, δεν είναι κάτι ιδιαίτερα πρωτότυπο. Δείτε τι έγινε προχθές στα Εξάρχεια. Δεν μπορούσα να συνεννοηθούν μεταξύ τους δύο ξεχωριστές δυνάμεις ασφαλείας και μετά έβγαινε το ένα υπουργείο και κατηγορούσε το άλλο. Εμείς λέμε να είμαστε όλοι μαζί, ο Δήμος, οι υπηρεσίες ασφαλείας, το υπουργείο Υγείας για τα ναρκωτικά, να συντονιζόμαστε, να οργανωνόμαστε και να έχουμε έναν κοινό σχεδιασμό. Νούμερο δύο, χρειαζόμαστε συνεργασία της δημοτικής και της ελληνικής αστυνομίας. Έχει γίνει αυτό στο παρελθόν με επιτυχία, οι λεγόμενες κοινές περιπολίες και άλλα. Νούμερο τρία, πρέπει να αναβαθμίσουμε και να εκσυγχρονίσουμε τη δημοτική αστυνομία. Να της δώσουμε τα μέσα και τον εξοπλισμό για να μπορεί να κάνει τη δουλειά της. Και βεβαίως ο Δήμος δεν μπορεί να κάνει τον σχολιαστή, ο Δήμος δεν μπορεί απλά να καταγγέλλει και να διαμαρτύρεται. Ο Δήμος πρέπει να βγει μπροστά κι αυτό πρακτικά σημαίνει πρόληψη. Να φωτίσουμε τις σκοτεινές μαύρες τρύπες της Αθήνας. Μια πόλη τακτοποιημένη, μια πόλη καθαρή, είναι μια πόλη φιλική προς τον μόνιμο κάτοικο και είναι μια πόλη εχθρική προς τον εγκληματία και τον παραβάτη. Δεν μπορεί η Αθήνα να είναι η πόλη του ό,τι να ‘ναι.
Αυτό το αίσθημα ανασφάλειας κιόλας είναι αυτό που σε συγκεκριμένα δημοτικά διαμερίσματα θρέφει ουσιαστικά τη Χρυσή Αυγή. Μην παραβλέπουμε άλλωστε ότι το 2014 ο υποψήφιος της Χρυσής Αυγής πήρε σχεδόν 16%. Άρα, το μήνυμα που εσείς κομίζετε προς τους ανθρώπους που ψήφισαν ή σκέφτονται να ξαναψηφίσουν Χρυσή Αυγή ποιο είναι;
Το μήνυμα μου είναι πολύ ξεκάθαρο και είναι μήνυμα προς όλες και όλους. Τη Χρυσή Αυγή δεν την πολεμάς με τα λόγια, δεν την πολεμάς με αναρτήσεις στο διαδίκτυο και με likes. Την πολεμάς στους δρόμους και στα πεζοδρόμια με δουλειά, δουλειά, δουλειά. Σήμερα υπάρχουν ολόκληρες περιοχές της Αθήνας, όπου οι κάτοικοι αισθάνονται αόρατοι και εξαφανισμένοι. Που βιώνουν την εγκατάλειψη και η πραγματικότητά τους, η καθημερινότητά τους, είναι απαράδεκτη. Οι άνθρωποι αυτοί πρέπει να αισθανθούν τον Δήμο δίπλα τους. Πρέπει να αισθανθούν κομμάτια του Δήμου. Δεν μπορείς να ακούς, όπως ακούς σήμερα, ότι ο Δήμος είναι κάτι πολύ μακρινό, κάπου εκεί στην πλατεία Κοτζιά.
Θα σας βλέπουν οι δημότες την επόμενη των εκλογών;
Νομίζω θα βαρεθούν να με βλέπουν. Αυτή είναι η πραγματικότητα, γιατί ο δήμαρχος δεν μπορεί να κρύβεται πίσω από το γραφείο του. Αυτή είναι η αλήθεια. Αυτό μου το έχουν διδάξει τα 10 χρόνια μου στην αυτοδιοίκηση. Πάντα ήμουν έξω, πάντα ήμουν δίπλα στα προβλήματα, πάντα βουτούσα στην καθημερινότητα και ποτέ δεν ντράπηκα να κάνω τη λάντζα. Η Αθήνα σήμερα θέλει λάντζα.
Σας κατηγόρησαν, όταν παρουσιάσατε τον συνδυασμό «Αθήνα Ψηλά», όχι ότι είχατε ανθρώπους από διαφορετικές παρατάξεις, αλλά ότι χρησιμοποιήσατε, εν πολλοίς, φθαρμένα υλικά. Δηλαδή, ότι πήρατε ανθρώπους που είχαν και στην προηγούμενη δημοτική αρχή επιχειρησιακές ευθύνες, θέσεις αντιδημαρχίας, και δεν κατάφεραν και πολλά. Τι απαντάτε εσείς αυτό;
Αυτό που εμείς κάνουμε μπορώ να καταλάβω γιατί δημιουργεί έναν εκνευρισμό και ξενίζει. Είναι κάτι πάρα πολύ καινούργιο και πάρα πολύ διαφορετικό. Πρώτον, 6 στους 10 υποψήφιους μας πρώτη φορά δοκιμάζουν την τύχη τους στην Αθήνα. Είναι πολύ σημαντικό, πολύ ελπιδοφόρο και αισιόδοξο για όλους εμάς. Νούμερο δύο, είναι το πιο πολυσυλλεκτικό και υπερκομματικό ψηφοδέλτιο όλων των εποχών. Σκεφτείτε μόνο ότι μιλάμε για ανθρώπους που ήταν σε τέσσερις διαφορετικές δημοτικές παρατάξεις το 2014 και τώρα έχουν γίνει ένα. Άρα λοιπόν, ας αφήσουμε τις μικροκομματικές αντιλήψεις, τα στεγανά, γιατί στην πραγματικότητα αυτή η κριτική αυτό εκφράζει, και ας προσπαθήσουμε να δούμε το όλον της Αθήνας. Η Αθήνα μας χωράει όλους και, όσο υπερβαίνουμε κομματικές και ιδεολογικές γραμμές, μόνο κερδισμένοι θα είμαστε.
Μιας και το πάτε σε αυτή την κατεύθυνση, ο Κλεισθένης δημιουργεί ένα πολύ συγκεκριμένο πλαίσιο διοίκησης των δήμων από τη στιγμή που οι δημοτικοί σύμβουλοι θα εκλέγονται από την πρώτη Κυριακή, κάτι που απαιτεί υπερβάσεις. Επειδή έχει γίνει ένας εξαντλητικός διάλογος με τους ανθυποψηφίους σας- και θετικό είναι αυτό-, εσείς θεωρείτε ότι θα καταφέρετε, εφόσον εκλεγείτε, να πετύχετε τις αναγκαίες συναινέσεις για να διοικηθεί η Αθήνα;
Μα αλίμονο μου αν εγώ περίμενα τον Κλεισθένη. Αλίμονο μου, αν περίμενα κάποιον να με διατάξει, για να μάθω να συνεργάζομαι και να συνεννοούμαι. Το κάνω όλα αυτά τα χρόνια. 8/10 αποφάσεις του περιφερειακού συμβουλίου της Στερεάς Ελλάδας λαμβάνονται με διευρυμένες πλειοψηφίες. Το ερώτημα είναι πώς το κάνεις αυτό. Δεν το κάνεις με προσωπικά κριτήρια. Το κάνεις προγραμματικά. Δεν το κάνεις με μία λογική συνδιαλλαγής. Το κάνεις εστιάζοντας πάνω σε συγκεκριμένες θέσεις. Όσο, δε, πιο βαθιά πηγαίνεις σε ένα θέμα, τόσο πιο εύκολα βρίσκεις παιδιά σύγκλισης. Και ακόμα κι αν διαφωνούμε δεν είναι κακό. Από τη θέση και την αντίθεση έρχεται η σύνθεση. Δεν πρέπει να ποινικοποιούμε το διάλογο. Εγώ, το ξέρετε, πιστεύω πραγματικά σε κάτι που μπορεί να ακούγεται απλό, αλλά για μένα έχει πολύ μεγάλη ουσία: το ότι διαφωνούμε δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να συνυπάρχουμε.
Έχει η Αθήνα περιθώριο για άλλη μια χαμένη τετραετία;
Σε καμία περίπτωση. Δεν έχει περιθώριο η Αθήνα ούτε για έναν χαμένο χρόνο ακόμα. Αυτή είναι η αλήθεια σήμερα. Ότι βρισκόμαστε σε ένα σταυροδρόμι: όχι από αυτά τα σταυροδρόμια που πάντα λένε οι πολιτικοί πριν τις εκλογές. Γιατί, πού είναι η Αθήνα σήμερα; Βγαίνουμε σιγά-σιγά, όπως βγαίνουμε, μπουσουλώντας, αγκομαχώντας, από 10 χρόνια κρίσης. Μια κρίση που έχει αφήσει βαθιές πληγές στο σώμα της Αθήνας. Την ίδια ώρα ο κόσμος προχωράει, εξελίσσεται. Η Αθήνα πρέπει να ανταγωνιστεί άλλες πόλεις της Ευρώπης. Πανηγυρίζουμε ότι έχουμε 5,5 εκατομμύρια τουρίστες. Μας φτάνει; Όχι! Θέλουμε πολύ περισσότερους. Θέλουμε λοιπόν μια πόλη που να μην είναι γνωστή στον κόσμο μόνο για την Ακρόπολη, αλλά μία πόλη που να είναι γνωστή ως μία σύγχρονη, φιλική, φιλόξενη μητρόπολη.
Να κάνω μια ερώτηση επί προσωπικού. Πριν από αρκετούς μήνες, πριν ανακοινώσετε την υποψηφιότητά σας, καθόμουν σε ένα καφέ στο Κολωνάκι, σας είδα στην άλλη μεριά του δρόμου, σας φώναξα και λέω «να σας φωνάζω Δήμαρχε;». Μου λέτε «να με φωνάζεις Κώστα». Πώς θα σας φωνάζουν οι δημότες την επόμενη μέρα;
Όλοι αυτοί οι τίτλοι έρχονται και φεύγουν και το πιο σημαντικό που πρέπει να θυμόμαστε όλοι εμείς είναι ότι ό,τι ανεβαίνει, κατεβαίνει. Κώστας, λοιπόν, που είναι αυτό, το οποίο μένει.
*Η συνέντευξη μαγνητοσκοπήθηκε στον κήπο του Six d.o.g.s, στην οδό Αβραμιώτου 6-8, στο Μοναστηράκι.
Πηγή: Reader.gr
