Ροή
Δεν περιμέναμε να γίνουν θαύματα στην έκτακτη Σύνοδο Κορυφής της προηγούμενης εβδομάδος. Παρ όλα αυτά, ήταν υπαρκτή η ελπίδα για έστω μία μικρή κινητικότητα με τη λήψη κάποιας απόφασης ή έστω με την έκφραση κάποιας πρόθεσης για μέτρα στήριξης. Η αφωνία που επικράτησε όχι μόνο για το προτεινόμενο νέο ομόλογο, αλλά και για κάποια παρέμβαση θωράκισης από την ενεργειακή κρίση, δείχνει ότι η Ευρώπη δεν βάζει μυαλό.
Οι πολίτες και οι επιχειρήσεις ανά την Ευρώπη, μετά από δύο χρόνια πανδημίας, περίμεναν να ακούσουν κάτι. Αντ' αυτού το μόνο που ειπώθηκε είναι ότι θα εξεταστούν τα θέματα σε επίπεδο υπουργών, για να ξαναπάνε στην επόμενη Σύνοδο Κορυφής του Μαρτίου. Μόνο η Ευρωπαϊκή Επιτροπή την προηγούμενη εβδομάδα πήρε κάποιες - πρώτες - αποφάσεις και αυτές ήταν με… το «ζύγι». Καμία σχέση με την ταχύτητα με την οποία κινήθηκε η Ευρώπη δύο χρόνια πριν, όταν ξέσπασε η Πανδημία.
Υπάρχουν, βεβαίως, και ελαφρυντικά. Ότι αυτή η κρίση είναι τελείως διαφορετική. Πως η ένταση, αλλά και η τροπή που θα πάρει είναι ακόμα άδηλη. Αλλά και ότι τα βλέμματα - προς το παρόν - είναι επικεντρωμένα στο τι θα γίνει με το πόλεμο, με τις κυρώσεις, με την ενεργειακή επάρκεια.
Κατανοητά όλα αυτά τα «ελαφρυντικά» για την αναβλητικότητα στο πεδίο των μέτρων στήριξης. Μόνο που κάποιος θα μπορούσε να πει πως συνδέονται και με κάτι άλλο: με το γεγονός ότι πλέον, μετά από τόσο δανεισμό από πλευράς Ευρωπαϊκής Επιτροπής για το Ταμείο Ανάκαμψης και για το SURE, αλλά και μετά από τόσα μέτρα στήριξης που έχουν λάβει τα κράτη αυξάνοντας σημαντικά τα χρέη τους, όποια επιπλέον «σημαντική» κίνηση γίνει ξεπερνά το όριο αντοχής των συνθηκών «κανονικότητας» που ισχύουν σήμερα. Συνεπάγεται ένα άλμα προς τα μπρος και δημιουργεί την ανάγκη για μία άλλη Ευρώπη με ταχύτερη ενοποίηση σε διάφορα επίπεδα, αλλά και με ενδεχόμενη αμοιβαιοποίηση σε κάποια πεδία.
Η αλήθεια όμως είναι ότι τα σενάρια που οι ίδιοι οι ευρωπαϊκοί θεσμοί καταστρώνουν για την πορεία του πολέμου και της ενεργειακής κρίσης δεν είναι ευοίωνα. Κατά συνέπεια, αν στόχος είναι να διατηρηθεί η ανθεκτικότητα του ιδιωτικού τομέα και η συνοχή της κοινωνίας, τότε θα πρέπει να βάλουν το χέρι στην τσέπη και να ανοίξουν τα χαρτιά τους. Θα πρέπει να θυμηθούν το πάθημα της προηγούμενης οικονομικής κρίσης και το «καλό» που προσέφερε η γρήγορη αντίδραση του 2020.
