Το παράδειγμα είναι απλό και χαρακτηριστικό. Μετά κόπων και βασάνων και ύστερα από καθυστερήσεις ετών, αποφασίζεται η μετεγκατάσταση του υπουργείου Οικονομικών σε ένα νέο κτήριο. Τα οφέλη –σύμφωνα τουλάχιστον με την ηγεσία του υπουργείου- είναι πολλαπλά.
Το οίκημα που στέγαζε τις εγκαταστάσεις του Κεράνη στον Πειραιά μπορεί να φιλοξενήσει όλους τους εργαζόμενους του Υπουργείου, έχει ανακαινισθεί πλήρως και διαθέτει ικανοποιητικό αριθμό θέσεων στάθμευσης, παιδικό σταθμό, ακόμη και γυμναστήριο. Και επιπλέον, το κράτος εξοικονομεί περισσότερα από 200.000 ευρώ το χρόνο από ενοίκια.
Μέχρι εδώ όλα καλά. Υπό κανονικές συνθήκες οι εργαζόμενοι θα αδημονούσαν για τη μετεγκατάστασή τους και η κυβέρνηση θα είχε στα χέρια της ένα δείγμα χρηστής διαχείρισης της κρατικής περιουσίας.
Στην Ελλάδα του 2016 όμως, τον έκτο χρόνο των μνημονίων, η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Οι εργαζόμενοι του Υπουργείου ανθίστανται σθεναρά στη μετακόμιση, καθώς δεν θέλουν να φύγουν από το κέντρο της Αθήνας και να μεταφερθούν στον Πειραιά. Και μαζί τους τάσσεται ο νέος Γενικός Γραμματέας Δημοσίων Εσόδων, ο οποίος διατείνεται ότι «οι εργαζόμενοι δεν είναι εμπορεύματα» για να τους μετακινούμε έτσι απλά.
Δηλαδή, το Υπουργείο και η Γενική Γραμματεία που έχουν πάρει πάνω τους την εφαρμογή του οικονομικού προγράμματος ερίζουν για το αν κάποιοι θα χάσουν τη βολή τους ή όχι.
Προσοχή: δεν μιλάμε για μειώσεις μισθών, απολύσεις, περικοπές. Εδώ το ζητούμενο είναι μια «απλή» μετεγκατάσταση, η οποία θα εξοικονομήσει χρήματα στο κράτος. Χρήματα, τα οποία, υπό άλλες συνθήκες, θα πρέπει να έρθουν από αυξήσεις φόρων ή περικοπές σε μισθούς και συντάξεις.
Και όμως, όπως φαίνεται, ακόμα δεν βάλαμε μυαλό. Πρώτο μέλημα της κάθε συντεχνίας ή ομάδας εργαζομένων είναι η βολή της, αδιαφορώντας για το σύνολο. Ας καταστραφούν τα πάντα, αρκεί εμείς να μη χάσουμε τα κεκτημένα μας. Τι και αν κάποιος θα απολυθεί επειδή δεν βγαίνει ο λογαριασμός. Για εμάς (τους κάθε εμάς), προέχει το συμφέρον του μικρόκοσμού μας.
Δυστυχώς, το παραπάνω παράδειγμα είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση. Μόνο που κάποιες περιπτώσεις είναι τόσο κραυγαλέες που αντικατοπτρίζουν πλήρως την ευρύτερη εικόνα. Και δίνουν πάτημα σε εκείνους που υποστηρίζουν ότι αυτή η χώρα δεν πρόκειται να αλλάξει και είναι χαμένη υπόθεση.
