Τα ξημερώματα της 13ης Οκτωβρίου, ο ισραηλινός στρατός εξέδωσε μια προειδοποίηση προς τους 1,2 εκατομμύρια Παλαιστίνιους της βόρειας Γάζας: Πρέπει να εκκενωθούν εντός 24 ωρών προς το νότο, ενόψει μιας πιθανής χερσαίας εισβολής. Μια τέτοια ισραηλινή επίθεση θα είχε τον στόχο να τερματίσει την ύπαρξη της Χαμάς, ως αντίποινα για τη συγκλονιστική και αιφνιδιαστική επίθεση της 7ης Οκτωβρίου στο νότιο Ισραήλ, όπου η ισλαμιστική οργάνωση σφαγίασε περισσότερους από 1.000 Ισραηλινούς πολίτες και συνέλαβε περισσότερους από εκατό ομήρους.
Μια ισραηλινή χερσαία εκστρατεία φαινόταν αναπόφευκτη από τη στιγμή που η Χαμάς παραβίασε την περίμετρο ασφαλείας γύρω από τη Λωρίδα της Γάζας. Η Ουάσιγκτον έχει υποστηρίξει πλήρως τα ισραηλινά σχέδια, έχοντας κυρίως αποφεύγει να ζητήσει αυτοσυγκράτηση. Σε ένα «καυτό» πολιτικό περιβάλλον, οι πιο έντονες φωνές στις Ηνωμένες Πολιτείες ήταν αυτές που ζητούσαν ακραία μέτρα κατά της Χαμάς. Υπήρξαν μάλιστα , όπου ζητήθηκε ακόμη και στρατιωτική δράση κατά του Ιράν για την υποτιθέμενη βοήθεια του στην επιχείρηση της Χαμάς.
Όμως, όπως αναφέρει το Foreign Affairs, αυτή ακριβώς είναι η στιγμή που η Ουάσιγκτον πρέπει να είναι η πιο ψύχραιμη και να σώσει το Ισραήλ από τον εαυτό του. Η επικείμενη εισβολή στη Γάζα θα είναι μια ανθρωπιστική, ηθική και στρατηγική καταστροφή. Όχι μόνο θα βλάψει σοβαρά τη μακροπρόθεσμη ασφάλεια του Ισραήλ και θα επιφέρει τεράστιο ανθρώπινο κόστος στους Παλαιστίνιους, αλλά θα απειλήσει και τα βασικά συμφέροντα των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή, στην Ουκρανία και στον ανταγωνισμό της Ουάσιγκτον με την Κίνα για στην περιοχή του Ινδο-Ειρηνικού. Μόνο η κυβέρνηση Μπάιντεν -διοχετεύοντας τη μοναδική μόχλευση των Ηνωμένων Πολιτειών και την αποδεδειγμένη υποστήριξη του Λευκού Οίκου για την ασφάλεια του Ισραήλ- μπορεί τώρα να εμποδίσει το Ισραήλ να κάνει ένα καταστροφικό λάθος. Τώρα που έχει δείξει τη στήριξή της προς το Ισραήλ, η Ουάσιγκτον πρέπει να στραφεί προς την απαίτηση από τον σύμμαχό της να συμμορφωθεί πλήρως με τους νόμους του πολέμου. Πρέπει να επιμείνει, το Ισραήλ να δώσει τη μάχη με τη Χαμάς με τρόπους που δεν συνεπάγονται εκτοπισμό και μαζική δολοφονία αθώων Παλαιστινίων αμάχων.
Σταθερά σε... αστάθεια
Η επίθεση της Χαμάς ανέτρεψε το σύνολο των υποθέσεων που καθόρισαν το status quo μεταξύ Ισραήλ και Γάζας για σχεδόν δύο δεκαετίες. Το 2005, το Ισραήλ αποσύρθηκε μονομερώς από τη Λωρίδα της Γάζας, αλλά δεν τερμάτισε την de facto κατοχή του παλαιστινιακού θύλακα. Διατήρησε τον πλήρη έλεγχο των συνόρων και του εναέριου χώρου της Γάζας και συνέχισε να ασκεί αυστηρό έλεγχο (σε στενή συνεργασία με την Αίγυπτο), έξω από την περίμετρο ασφαλείας της κίνησης των ανθρώπων, των αγαθών, της ηλεκτρικής ενέργειας και των χρημάτων της Γάζας. Η Χαμάς ανέλαβε την εξουσία το 2006 μετά τη νίκη της στις βουλευτικές εκλογές και εδραίωσε το έλεγχό της το 2007 μετά από μια αποτυχημένη προσπάθεια που υποστηρίχθηκε από τις ΗΠΑ να αντικαταστήσει την ισλαμιστική ομάδα με την Παλαιστινιακή Αρχή.
Από το 2007, το Ισραήλ και η Χαμάς βρίσκονται σε μια δύσκολη ισορροπία. Το Ισραήλ διατηρεί έναν ασφυκτικό αποκλεισμό στη Γάζα, ο οποίος περιορίζει σοβαρά την οικονομία της περιοχής και επιβάλλει μεγάλο ανθρώπινο κόστος, ενώ παράλληλα ενδυναμώνει τη Χαμάς εκτρέποντας κάθε οικονομική δραστηριότητα στις σήραγγες και τις μαύρες αγορές που ελέγχει. Κατά τη διάρκεια του ξεσπάσματος επεισοδιακών συγκρούσεων -το 2008, το 2014 και ξανά το 2021- το Ισραήλ βομβάρδισε μαζικά τα πυκνοκατοικημένα αστικά κέντρα της Γάζας, καταστρέφοντας υποδομές και σκοτώνοντας χιλιάδες πολίτες, ενώ υποβάθμισε τις στρατιωτικές δυνατότητες της Χαμάς και καθιέρωσε το «τίμημα» που έπρεπε να πληρωθεί για τις προκλήσεις. Όλα αυτά πέτυχαν ελάχιστα για να χαλαρώσουν την εξουσία της Χαμάς στη Γάζα.
Οι Ισραηλινοί ηγέτες είχαν καταλήξει στο συμπέρασμα, ότι αυτή η ισορροπία θα μπορούσε να διαρκέσει επ' αόριστον. Πίστευαν ότι η Χαμάς είχε μάθει τα μαθήματα του παρελθόντος μέσα από τις μαζικά δυσανάλογες στρατιωτικές αντιδράσεις του Ισραήλ και ότι η Χαμάς ήταν πλέον ικανοποιημένη να διατηρήσει την κυριαρχία της στη Γάζα, ακόμα κι αν αυτό σήμαινε τον έλεγχο των προκλήσεων μικρότερων μαχητικών ομάδων, όπως η Παλαιστινιακή Ισλαμική Τζιχάντ. Οι δυσκολίες που αντιμετώπισαν οι Ισραηλινές Αμυντικές Δυνάμεις (IDF) σε μια σύντομη χερσαία επίθεση το 2014, μετριάζουν τις φιλοδοξίες τους να επιχειρήσει περισσότερα. Ισραηλινοί αξιωματούχοι απέρριψαν τις συνεχείς καταγγελίες για τις ανθρωπιστικές επιπτώσεις του αποκλεισμού. Αντίθετα, η χώρα αρκέστηκε στο να κρατήσει τη Γάζα στο περιθώριο, ενώ επιτάχυνε τις ολοένα και πιο προκλητικές κινήσεις της, για να επεκτείνει τους εποικισμούς και τον έλεγχο της στη Δυτική Όχθη.
Η Χαμάς είχε άλλες ιδέες. Αν και πολλοί αναλυτές έχουν αποδώσει τη μετατόπιση της στρατηγικής της στην ιρανική επιρροή, η Χαμάς είχε τους δικούς της λόγους να αλλάξει συμπεριφορά και να επιτεθεί στο Ισραήλ. Το παιχνίδι του 2018 για να αμφισβητήσει τον αποκλεισμό μέσω μαζικής μη βίαιης κινητοποίησης —ευρέως γνωστής ως η «Μεγάλη Πορεία Επιστροφής» - έληξε με μαζική αιματοχυσία, καθώς Ισραηλινοί στρατιώτες άνοιξαν πυρ εναντίον των διαδηλωτών. Το 2021, αντίθετα, οι ηγέτες της Χαμάς πίστευαν ότι πέτυχαν σημαντικά πολιτικά κέρδη στο ευρύτερο παλαιστινιακό κοινό, εκτοξεύοντας πυραύλους στο Ισραήλ κατά τη διάρκεια έντονων συγκρούσεων στην Ιερουσαλήμ για την ισραηλινή κατάσχεση παλαιστινιακών σπιτιών και για τις προκλήσεις των ισραηλινών στο συγκρότημα του τζαμιού Αλ Ακσά: Έναν από τους πιο ιερούς τόπους του Ισλάμ, όπου ορισμένοι Ισραηλινοί εξτρεμιστές θέλουν να γκρεμίσουν για να χτίσουν έναν εβραϊκό ναό.
Πιο πρόσφατα, η σταθερή κλιμάκωση των ισραηλινών αρπαγών γης και των επιθέσεων εποίκων με την υποστήριξη του στρατού εναντίον Παλαιστινίων στη Δυτική Όχθη, δημιούργησε ένα θυμωμένο, κινητοποιημένο κοινό, κάτι που οι Ηνωμένες Πολιτείες -και η υποστηριζόμενη από το Ισραήλ Παλαιστινιακή Αρχή- έμοιαζαν ανίκανες και απρόθυμες να αντιμετωπίσουν. Οι άκρως δημόσιες κινήσεις των ΗΠΑ για τη διαμεσολάβηση μιας συμφωνίας ομαλοποίησης των σχέσεων Ισραήλ-Σαουδικής Αραβίας, μπορεί επίσης να δημιούργησαν ένα παράθυρο ευκαιρίας για τη Χαμάς να δράσει αποφασιστικά, προτού οι περιφερειακές συνθήκες στραφούν απαρέγκλιτα εναντίον της. Και, ίσως, η ισραηλινή εξέγερση ενάντια στις δικαστικές μεταρρυθμίσεις του πρωθυπουργού Μπενιαμίν Νετανιάχου, οδήγησε τη Χαμάς να κινηθεί ενάντια σε έναν διχασμένο και αποσπασμένο σε εσωτερικά ζητήματα αντίπαλο.
Δεν είναι ακόμη σαφές σε ποιο βαθμό το Ιράν οδήγησε τον χρόνο ή τη φύση της αιφνιδιαστικής επίθεσης. Σίγουρα, το Ιράν έχει αυξήσει την υποστήριξή του στη Χαμάς τα τελευταία χρόνια και επιδίωξε να συντονίσει τις δραστηριότητές του στον «άξονα αντίστασης» των σιιτικών πολιτοφυλακών και άλλων παραγόντων που αντιτίθενται στην περιφερειακή τάξη που υποστηρίζεται από τις ΗΠΑ και το Ισραήλ. Αλλά θα ήταν τεράστιο λάθος να αγνοήσουμε το ευρύτερο, τοπικό πολιτικό πλαίσιο μέσα στο οποίο η Χαμάς έκανε την κίνησή της.
Το κρίσιμο σημείο
Το Ισραήλ αρχικά απάντησε στην επίθεση της Χαμάς με μια εντονότερη απ' το «κανονικό» εκστρατεία βομβαρδισμών, μαζί με έναν ακόμη πιο έντονο αποκλεισμό, όπου διέκοψε τα τρόφιμα, το νερό και την ενέργεια. Το Ισραήλ κινητοποίησε τις στρατιωτικές του εφεδρείες, φέρνοντας περίπου 300.000 στρατιώτες στα σύνορα, προετοιμάζοντας μια επικείμενη χερσαία εκστρατεία. Παράλληλα, το Ισραήλ κάλεσε τους αμάχους της Γάζας να εγκαταλείψουν τον βορρά εντός 24 ωρών. Αυτή είναι μια αδύνατη απαίτηση. Οι κάτοικοι της Γάζας δεν έχουν πού να πάνε. Οι αυτοκινητόδρομοι έχουν καταστραφεί, οι υποδομές είναι ερείπια, η ηλεκτρική ενέργεια ανύπαρκτη και τα λίγα νοσοκομεία και οι εγκαταστάσεις παροχής βοήθειας που βρίσκονται όλα στη βόρεια ζώνη είναι στα όρια της κατάρρευσης. Ακόμα κι αν οι κάτοικοι της Γάζας ήθελαν να φύγουν από τη λωρίδα, το πέρασμα της Ράφα προς την Αίγυπτο έχει βομβαρδιστεί - και ο Αιγύπτιος Πρόεδρος Αμπντέλ Φατάχ αλ-Σίσι έχει δείξει λίγα σημάδια ότι η χώρα του θα προσφέρει καταφύγιο.
Οι κάτοικοι της Γάζας γνωρίζουν αυτά τα γεγονότα. Δεν βλέπουν την έκκληση για εκκένωση ως ανθρωπιστική χειρονομία. Πιστεύουν ότι η πρόθεση του Ισραήλ είναι να πραγματοποιήσει μια άλλη nakba, μια «καταστροφή»: Τον αναγκαστικό εκτοπισμό Παλαιστινίων από το Ισραήλ κατά τη διάρκεια του πολέμου του 1948. Δεν πιστεύουν - ούτε πρέπει να πιστεύουν - ότι θα τους επιτραπεί να επιστρέψουν στη Γάζα μετά τις μάχες. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η πίεση της κυβέρνησης Μπάιντεν για έναν ανθρωπιστικό διάδρομο που θα επιτρέπει στους αμάχους της Γάζας να φύγουν από τις μάχες είναι μια τόσο μοναδικά κακή ιδέα. Στο βαθμό που ένας ανθρωπιστικός διάδρομος καταφέρει οτιδήποτε, θα επιταχύνει την ερήμωση της Γάζας και τη δημιουργία ενός νέου κύματος μόνιμων προσφύγων. Θα πρόσφερε επίσης, αρκετά ξεκάθαρα, στους δεξιούς εξτρεμιστές στην κυβέρνηση του Νετανιάχου έναν σαφή οδικό χάρτη για να κάνουν το ίδιο στην Ιερουσαλήμ και τη Δυτική Όχθη.
Η ισραηλινή απάντηση στην επίθεση της Χαμάς προέρχεται από την οργή του κοινού και μέχρι στιγμής έχει προκαλέσει επαίνους από πολιτικούς ηγέτες στο εσωτερικό της χώρας, καθώς και σε όλο τον κόσμο. Αλλά υπάρχουν ελάχιστα στοιχεία ότι οποιοσδήποτε από αυτούς τους πολιτικούς έχει σκεφτεί σοβαρά τις πιθανές επιπτώσεις ενός πολέμου στη Γάζα, στη Δυτική Όχθη ή στην ευρύτερη περιοχή. Ούτε υπάρχει κανένα σημάδι σοβαρού σχεδίου για το πώς θα μπορούσε να καταλήξει η κατάσταση στη Γάζα μόλις αρχίσουν οι μάχες. Το μόνο που υπάρχει είναι ο προβληματισμός σχετικά με τις ηθικές και νομικές συνέπειες της συλλογικής τιμωρίας των πολιτών της Γάζας και την αναπόφευκτη ανθρώπινη καταστροφή που θα ακολουθήσει.
Η ίδια η εισβολή στη Γάζα θα συνοδεύεται από αβεβαιότητες. Η Χαμάς σίγουρα περίμενε μια τέτοια ισραηλινή απάντηση και είναι καλά προετοιμασμένη να πολεμήσει μια μακροχρόνια αστική μάχη ενάντια στις ισραηλινές δυνάμεις. Πιθανότατα ελπίζει να προκαλέσει σημαντικές απώλειες σε έναν στρατό που δεν έχει εμπλακεί σε τέτοιες μάχες εδώ και πολλά χρόνια. Οι πρόσφατες στρατιωτικές εμπειρίες του Ισραήλ περιορίζονται σε μονόπλευρες επιχειρήσεις, όπως η επίθεση του Ιουλίου στον προσφυγικό καταυλισμό Τζενίν στη Δυτική Όχθη. Η Χαμάς έχει ήδη προαναγγείλει τα αποτρόπαια σχέδια της να χρησιμοποιήσει τους ομήρους της ως αποτρεπτικό μέσο κατά των ισραηλινών ενεργειών. Το Ισραήλ θα μπορούσε να κερδίσει μια γρήγορη νίκη, αλλά φαίνεται απίθανο. Κινήσεις που θα μπορούσαν να επιταχύνουν την εκστρατεία της χώρας, όπως ο βομβαρδισμός πόλεων μέχρι το έδαφος και η ερήμωση του βορρά της Γάζας, θα είχαν σημαντικό κόστος για τη φήμη της χώρας. Και όσο περισσότερο συνεχίζεται ο πόλεμος, τόσο περισσότερο ο κόσμος θα βομβαρδίζεται με εικόνες νεκρών και τραυματισμένων Ισραηλινών και Παλαιστινίων και τόσο περισσότερες ευκαιρίες θα υπάρχουν για απροσδόκητα και ανατρεπτικά γεγονότα.
Ακόμα κι αν το Ισραήλ καταφέρει να ανατρέψει τη Χαμάς, θα βρεθεί αντιμέτωπο με την πρόκληση της διακυβέρνησης του εδάφους που εγκατέλειψε το 2005, το οποίο στη συνέχεια απέκλεισε ανελέητα και βομβάρδισε στα ενδιάμεσα χρόνια. Ο νεαρός πληθυσμός της Γάζας δεν θα υποδεχθεί τις δυνάμεις του IDF ως απελευθερωτές. Το καλύτερο σενάριο για το Ισραήλ είναι μια παρατεταμένη εξέγερση, σε ένα μοναδικά εχθρικό περιβάλλον όπου έχει ιστορικό αποτυχίας και στο οποίο οι άνθρωποι δεν έχουν τίποτα να χάσουν.
Σε ένα χειρότερο σενάριο, η σύγκρουση δεν θα παραμείνει περιορισμένη στη Γάζα. Και δυστυχώς, μια τέτοια επέκταση είναι πιθανή. Μια παρατεταμένη εισβολή στη Γάζα θα δημιουργήσει τεράστιες πιέσεις στη Δυτική Όχθη, τις οποίες η Παλαιστινιακή Αρχή του Προέδρου Μαχμούντ Αμπάς μπορεί να μην είναι σε θέση -ή ίσως απρόθυμη- να συγκρατήσει. Τον τελευταίο χρόνο, η ανελέητη καταπάτηση εδαφών από πλευράς του Ισραήλ στη Δυτική Όχθη και οι βίαιες προκλήσεις των εποίκων, έχουν ήδη φέρει την οργή και την απογοήτευση των Παλαιστινίων σε βρασμό. Η εισβολή στη Γάζα θα μπορούσε να ωθήσει τους Παλαιστίνιους της Δυτικής Όχθης στο όριο.
Παρά τον ασύλληπτο θυμό του Ισραήλ για τον Νετανιάχου, για τη σχεδόν άνευ προηγουμένου στρατηγική αποτυχία της κυβέρνησής του, ο ηγέτης της αντιπολίτευσης Μπένι Γκαντζ βοήθησε στην επίλυση των μεγάλων πολιτικών προβλημάτων του Νετανιάχου, με την ένταξή του σε ένα πολεμικό υπουργικό συμβούλιο εθνικής ενότητας, στο οποίο συμμετέχουν οι δεξιοί εξτρεμιστές σύμμαχοι του Νετανιάχου, Ιταμάρ Μπεν- Γκβιρ και Μπετζαλέλ Σμότριτς. Αυτή η απόφαση είναι σημαντική γιατί υποδηλώνει ότι οι προκλήσεις στη Δυτική Όχθη και την Ιερουσαλήμ, τις οποίες πρωτοστάτησαν οι Μπεν- Γκβιρ και Σμότριτς πέρυσι, θα συνεχιστούν σε αυτό το άστατο περιβάλλον. Στην πραγματικότητα, τα γεγονότα θα μπορούσαν να επιταχυνθούν, καθώς το κίνημα των εποίκων προσπαθεί να εκμεταλλευτεί τη κατάσταση για να προσπαθήσει να προσαρτήσει μέρος ή ολόκληρη τη Δυτική Όχθη και να εκτοπίσει τους Παλαιστίνιους κατοίκους της. Τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι πιο επικίνδυνο.
Μια σοβαρή σύγκρουση στη Δυτική Όχθη - είτε με τη μορφή μιας νέας Ιντιφάντα, είτε μιας αρπαγής γης από Ισραηλινούς εποίκους - παράλληλα με την καταστροφή της Γάζας, θα είχε τεράστιο αντίκτυπο. Θα αποκάλυπτε τη ζοφερή αλήθεια της πραγματικότητας του ενός κράτους του Ισραήλ, σε σημείο που ακόμη και οι τελευταίοι σκληροπυρινικοί δεν θα μπορούσαν να την αρνηθούν. Η σύγκρουση θα μπορούσε να προκαλέσει μια άλλη αναγκαστική έξοδο των Παλαιστινίων, ένα νέο κύμα προσφύγων που θα όδευαν στην ήδη επικίνδυνα επιβαρυμένη Ιορδανία και τον Λίβανο ή θα τους περιόριζε βίαια από την Αίγυπτο σε θύλακες στη χερσόνησο του Σινά.
Η κατάσταση «χλόμιασε»
Οι Άραβες ηγέτες είναι από τη φύση τους ρεαλιστές, απασχολημένοι με τη δική τους επιβίωση και τα δικά τους εθνικά συμφέροντα. Κανείς δεν περιμένει από αυτούς να θυσιαστούν για την Παλαιστίνη, μια υπόθεση που οδήγησε την αμερικανική και ισραηλινή πολιτική, τόσο υπό τον πρώην πρόεδρο των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ, όσο και από τον πρόεδρο Τζο Μπάιντεν. Υπάρχουν όμως όρια στην ικανότητά τους να αντισταθούν σε ένα μανιωδώς κινητοποιημένο μαζικό κοινό, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για την Παλαιστίνη. Η Σαουδική Αραβία θα μπορούσε κάλλιστα να εξομαλύνει τις σχέσεις με το Ισραήλ- αυτή την περίεργη εμμονή της κυβέρνησης Μπάιντεν- όταν υπάρχει ελάχιστο πολιτικό κόστος για να το κάνει. Όμως δεν φαντάζει πιθανό να το πράξει, όταν το αραβικό κοινό βομβαρδίζεται με φρικιαστικές εικόνες από την Παλαιστίνη.
Τα προηγούμενα χρόνια, οι Άραβες ηγέτες επέτρεπαν συστηματικά τις αντι-ισραηλινές διαμαρτυρίες ως τρόπο για την εκτόνωση τους, εκτρέποντας τη λαϊκή οργή προς έναν εξωτερικό εχθρό, για να αποφύγουν την κριτική των δικών τους θλιβερών καταστάσεων. Πιθανότατα θα το πράξουν ξανά. Αλλά οι αραβικές εξεγέρσεις του 2011 απέδειξαν με βεβαιότητα πόσο εύκολα και γρήγορα οι διαμαρτυρίες μπορούν να εξελιχθούν από κάτι τοπικό σε γενικευμένη κατάσταση, ικανή να ανατρέψει μακροχρόνια αυταρχικά καθεστώτα. Δεν χρειάζεται να υπενθυμίζεται στους Άραβες ηγέτες ότι το να αφήνουν τους πολίτες να βγουν μαζικά στους δρόμους απειλεί τη δύναμή τους. Και σίγουρα, οι Άραβες δεν θέλουν να βλέπουν τους ηγέτες τους να παίρνουν το μέρος του Ισραήλ.
Η απροθυμία τους, σε αυτό το κλίμα, να συμφιλιωθούν με το Ισραήλ δεν είναι απλώς ζήτημα επιβίωσης του εκάστοτε καθεστώτος. Τα αραβικά καθεστώτα επιδιώκουν τα συμφέροντά τους σε πολλούς τομείς ανταγωνισμού, σε περιφερειακό και παγκόσμιο επίπεδο, καθώς και στο εσωτερικό. Οι φιλόδοξοι ηγέτες που επιδιώκουν να επεκτείνουν την επιρροή τους και να διεκδικήσουν την ηγεσία του αραβικού κόσμου, μπορούν να αντιληφθούν το κλίμα που επικρατεί. Τα τελευταία χρόνια έχουν ήδη αποκαλύψει τον βαθμό στον οποίο περιφερειακές δυνάμεις, όπως η Σαουδική Αραβία και η Τουρκία ήταν πρόθυμες να αψηφήσουν τις Ηνωμένες Πολιτείες στα πιο κρίσιμα ζητήματά τους: Την καταδίκη της εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία, τη διατήρηση των τιμών του πετρελαίου σε υψηλά επίπεδα, την οικοδόμηση ισχυρότερων σχέσεων με την Κίνα. Αυτές οι αποφάσεις υποδηλώνουν ότι η Ουάσιγκτον δεν πρέπει να θεωρεί δεδομένη τη συνεχιζόμενη πίστη τους, ιδιαίτερα εάν οι αξιωματούχοι των ΗΠΑ θεωρούνται ότι υποστηρίζουν σε απόλυτο βαθμό τις ακραίες ισραηλινές ενέργειες στην Παλαιστίνη.
Η αραβική αποστασιοποίηση απέχει πολύ από το να είναι η μόνη περιφερειακή μετατόπιση που κινδυνεύουν οι Ηνωμένες Πολιτείες, εάν συνεχίσουν σε αυτόν τον δρόμο. Και πάντα υπάρχει η πιο τρομακτική πιθανή εξέλιξη: Η Χεζμπολάχ θα μπορούσε επίσης εύκολα να παρασυρθεί στον πόλεμο. Μέχρι στιγμής, η οργάνωση έχει ζυγίσει προσεκτικά την απάντησή της για να αποφύγει την πρόκληση, μένοντας σε αψιμαχίες στα βόρεια σύνορα του Ισραήλ. Αλλά η εισβολή στη Γάζα μπορεί κάλλιστα να είναι μια κόκκινη γραμμή που θα ανάγκαζε τη Χεζμπολάχ να δράσει. Η δε κλιμάκωση στη Δυτική Όχθη και την Ιερουσαλήμ, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα της έδινε το έναυσμα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ προσπάθησαν να αποτρέψουν τη Χεζμπολάχ από το να μπει στη μάχη, αλλά τέτοιες απειλές δεν θα έχουν αντίκρισμα εάν ο Ισραηλινός Στρατός κλιμακώνει συνεχώς τη δράση του. Και αν η Χεζμπολάχ εισέλθει στη μάχη με το τρομερό οπλοστάσιο πυραύλων της, το Ισραήλ θα αντιμετώπιζε τον πρώτο διμέτωπο πόλεμο του εδώ και μισό αιώνα. Μια τέτοια εξέλιξη θα ήταν κακή και όχι μόνο για το Ισραήλ. Δεν είναι ξεκάθαρο ότι ο Λίβανος, ύστερα από την έκρηξη στο λιμάνι της Βηρυτού το περασμένο έτος και την οικονομική κατάρρευση, θα μπορούσε να επιβιώσει από μια άλλη ισραηλινή εκστρατεία βομβαρδισμών αντιποίνων.
Ορισμένοι πολιτικοί και ειδικοί σε ΗΠΑ και Ισραήλ φαίνεται να καλωσορίζουν έναν ευρύτερο πόλεμο. Υποστήριξαν, συγκεκριμένα, μια επίθεση στο Ιράν. Αν και οι περισσότεροι από αυτούς που υποστηρίζουν τον βομβαρδισμό του Ιράν έχουν λάβει αυτή τη θέση εδώ και χρόνια, οι ισχυρισμοί για ιρανικό ρόλο στην επίθεση της Χαμάς θα μπορούσαν να διευρύνουν τον συνασπισμό εκείνων που είναι πρόθυμοι να ξεκινήσουν μια σύγκρουση με την Τεχεράνη.
Αλλά η επέκταση του πολέμου στο Ιράν θα εγκυμονούσε τεράστιους κινδύνους, όχι μόνο με τη μορφή ιρανικών αντιποίνων κατά του Ισραήλ, αλλά και με επιθέσεις κατά πετρελαιοφόρων στον Κόλπο και πιθανή κλιμάκωση στο Ιράκ, την Υεμένη και άλλα μέτωπα όπου κυριαρχούν οι σύμμαχοι των Ιρανών. Η αναγνώριση αυτών των κινδύνων έχει μέχρι στιγμής συγκρατήσει ακόμη και τα πιο ενθουσιώδη «γεράκια» κατά του Ιράν, όπως όταν ο Τραμπ επέλεξε να μην προβεί σε αντίποινα για την επίθεση στα διυλιστήρια Abqaiq της Σαουδικής Αραβίας το 2019. Ακόμη και σήμερα, μια σταθερή ροή διαρροών από Αμερικανούς και Ισραηλινούς αξιωματούχους που υποβαθμίζουν τον ρόλο του Ιράν, υποδηλώνει ενδιαφέρον για την αποφυγή της κλιμάκωσης. Όμως, παρά αυτές τις προσπάθειες, η δυναμική του παρατεταμένου πολέμου είναι βαθιά απρόβλεπτη. Ο κόσμος σπάνια ήταν τόσο κοντά στην καταστροφή, όσο είναι σήμερα.
Τα εγκλήματα είναι... εγκλήματα
Εκείνοι που προτρέπουν το Ισραήλ να εισβάλει στη Γάζα με μαξιμαλιστικούς στόχους, σπρώχνουν τον σύμμαχό τους σε μια στρατηγική και πολιτική καταστροφή. Το δυνητικό κόστος είναι εξαιρετικά υψηλό, είτε συνυπολογίζονται στους θανάτους Ισραηλινών και Παλαιστινίων, είτε στην πιθανότητα ενός παρατεταμένου τέλματος, είτε στους μαζικούς εκτοπισμούς Παλαιστινίων. Ο κίνδυνος επέκτασης της σύγκρουσης είναι επίσης ανησυχητικά μεγάλος, ιδιαίτερα στη Δυτική Όχθη και τον Λίβανο, αλλά δυνητικά πολύ ευρύτερος. Και τα πιθανά κέρδη - πέρα από την ικανοποίηση των απαιτήσεων για εκδίκηση - είναι εξαιρετικά χαμηλά. Από την αμερικανική εισβολή στο Ιράκ, δεν υπήρξε κ των προτέρων τέτοια σαφήνεια σχετικά με το φιάσκο που θα ακολουθήσει.
Ούτε τα ηθικά ζητήματα ήταν τόσο ξεκάθαρα. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Χαμάς διέπραξε σοβαρά εγκλήματα πολέμου στις βάναυσες επιθέσεις της εναντίον Ισραηλινών πολιτών και θα πρέπει να λογοδοτήσει. Αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η συλλογική τιμωρία της Γάζας, μέσω αποκλεισμών και βομβαρδισμών και της αναγκαστικής μετακίνησης του πληθυσμού της, αντιπροσωπεύει σοβαρά εγκλήματα πολέμου. Και εδώ, επίσης, θα πρέπει να υπάρχει λογοδοσία - ή, ακόμη καλύτερα, σεβασμός του διεθνούς δικαίου.
Αν και αυτοί οι κανόνες μπορεί να μην προβληματίζουν τους Ισραηλινούς ηγέτες, αποτελούν σημαντική στρατηγική πρόκληση για τις Ηνωμένες Πολιτείες, όσον αφορά τις άλλες υψηλότερες προτεραιότητές τους. Είναι δύσκολο να συμβιβαστεί η προώθηση των διεθνών κανόνων από τις Ηνωμένες Πολιτείες και των νόμων του πολέμου για την υπεράσπιση της Ουκρανίας από τη βάναυση εισβολή της Ρωσίας, με την εμφανή περιφρόνηση των ίδιων κανόνων στη Γάζα. Τα κράτη και οι λαοί του παγκόσμιου Νότου, πολύ πέρα από τη Μέση Ανατολή, θα το παρατηρήσουν.
Η κυβέρνηση Μπάιντεν έχει καταστήσει πολύ σαφές ότι υποστηρίζει το Ισραήλ στην απάντησή του στην επίθεση της Χαμάς. Αλλά τώρα είναι η ώρα να χρησιμοποιήσει τη δύναμη αυτής της σχέσης για να εμποδίσει το Ισραήλ να δημιουργήσει μια αξιοσημείωτη καταστροφή. Η τρέχουσα προσέγγιση της Ουάσιγκτον ενθαρρύνει το Ισραήλ να ξεκινήσει έναν βαθιά λανθασμένο πόλεμο, υποσχόμενη προστασία από τις συνέπειές του, αποτρέποντας άλλους από το να μπουν στη μάχη και εμποδίζοντας κάθε προσπάθεια επιβολής λογοδοσίας μέσω του διεθνούς δικαίου. Αλλά οι Ηνωμένες Πολιτείες το κάνουν αυτό εις βάρος της δικής τους παγκόσμιας θέσης και των δικών τους περιφερειακών συμφερόντων. Εάν η εισβολή του Ισραήλ στη Γάζα πάρει την πιο πιθανή πορεία της, με όλη τη σφαγή και την κλιμάκωσή της, η κυβέρνηση Μπάιντεν θα μετανιώσει για τις επιλογές της.
Επιμέλεια: Τέρρυ Μαυρίδης
Φωτογραφία @ΑΡ
