Την ώρα που η Ελλάδα πλήττεται από παρατεταμένα κύματα καύσωνα και υψηλά επίπεδα ξηρασίας και ενώ η κυβέρνηση αναζητά μέτρα για την κάλυψη των αναγκών των νησιών, ειδικά των άνυδρων νησιωτικών συμπλεγμάτων των Κυκλάδων, χιλιάδες λίτρα νερού χάνονται κάθε χρόνο για το γέμισμα ιδιωτικών πισίνων και για το πότισμα των κήπων. Και ενώ το μεγαλύτερο μέρος του νερού που καταναλώνεται (86%) αφορά στον γεωργικό κλάδο, οι ποσότητες νερού που χάνονται κάθε χρόνο στις ιδιωτικές κατοικίες και στα ξενοδοχεία δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητες. Τα στοιχεία του Save Paros κάνουν λόγο για 1.200 πισίνες στην Πάρο, ενώ στην Λευκάδα έχει υπολογιστεί ότι οι πισίνες είναι 1629 και η Αντίπαρος, ένα τόσο μικρό νησί, έχει τόσες πισίνες όσες η Ίος, η Σίφνος και η Σέριφος μαζί. Και εάν σκεφτεί κανείς ότι για να γεμίσει μια ιδιωτική πισίνα απαιτούνται περίπου 150 κυβικά μέτρα το χρόνο, οι υπολογισμοί δεν αφήνουν πολλά περιθώρια εφησυχασμού όταν πλέον και στην χώρα μας είναι ορατός ο κίνδυνος της λειψυδρίας. Αν και στην χώρα μας δεν υπάρχουν επίσημα στοιχεία για τον συνολικό αριθμό των πισινών (πριν από μία δεκαετία είχαν υπολογιστεί σε 100.000), εκτιμάται ότι το ποσοστό τους είναι υψηλό αναλογικά με τον πληθυσμό τόσο λόγο των ξενοδοχειακών μονάδων (και της εξάρτησης της οικονομίας μας από τον Τουρισμό) όσο και των πολυτελών κατοικιών, ιδιαίτερα στα νησιά, οι οποίες είτε είχαν κατασκευάσει πισίνες χωρίς άδεια, είτε νόμιμα αλλά δεν έχουν καταγραφεί.
Φυσικά η Ελλάδα δεν είναι η μοναδική χώρα που θυσιάζει χιλιάδες λίτρα νερού για ψυχαγωγία ή αισθητικούς λόγους. Στην υπόλοιπη Μεσόγειο, τα νούμερα είναι ακόμη πιο ανησυχητικά. Η Γαλλία φαίνεται ότι είναι η χώρα με τις περισσότερες ιδιωτικές πισίνες, φθάνοντας τα 3,4 εκατομμύρια ενώ ακολουθεί η Ισπανία με 1,35 εκατομμύρια, η Γερμανία με 830.000 και η Ιταλία με 513.000 πισίνες. Πολλές τουριστικές πόλεις λαμβάνουν έκτακτα μέτρα εν μέσω της τουριστικής περιόδου. Το πιο πρόσφατο είναι η απόφαση στον δήμο της πόλης Αλτέα, στο Αλικάντε της Ισπανίας όπου πριν από λίγες ημέρες απαγορεύτηκε το γέμισμα των πισινών και το πότισμα κήπων και αθλητικών χώρων λόγω της συνεχιζόμενης ξηρασίας. Συγκεκριμένα, εκτός από τις πισίνες, απαγορεύτηκε και το γέμισμα των συντριβανιών καθώς και η χρήση νερού για τον καθαρισμό των δρόμων και των πεζοδρομίων ενώ έχουν επιβληθεί απαγορεύσεις στο πότισμα κήπων, ταρατσών, περιβολιών, χώρων πρασίνου και αθλητικών χώρων, είτε είναι ιδιωτικοί είτε δημόσιοι.
Το υδατικό στρες στην Ευρώπη
Το World Resources Institute (WRI) είχε αναφέρει πριν από λίγο καιρό σε έκθεσή του ότι στην Ευρώπη η Κύπρος, ο Άγιος Μαρίνος, το Βέλγιο και η Ελλάδα υποφέρουν από ακραίο υδατικό στρες. Τα δεδομένα από τον Άτλαντα Κινδύνου Υδάτων του WRI's Aqueduct Water κατηγοριοποιούν τις χώρες με βάση την αρχική καταπόνηση του νερού. Αυτό μετρά την αναλογία της συνολικής ζήτησης νερού προς τις διαθέσιμες ανανεώσιμες πηγές επιφανειακών και υπόγειων υδάτων. Σύμφωνα με τα συγκεκριμένα στοιχεία, η Ισπανία, η Ανδόρα, η Αλβανία, η Ιταλία, η Πορτογαλία και η πΓΔΜ συγκαταλέγονται στις 21 χώρες που αντιμετωπίζουν «υψηλό υδατικό στρες», καθώς χρησιμοποιούν μεταξύ 40% και 80% της παροχής νερού τους. Το Λουξεμβούργο και η Γερμανία αναφέρονται ως υποκείμενα σε «μέτρια έως υψηλή υδατική καταπόνηση» με 20%-40% χρήση της προμήθειας τους.
Η παγκόσμια ζήτηση νερού προβλέπεται να αυξηθεί κατά 20% έως 25% έως το 2050, ενώ ο αριθμός των λεκανών απορροής που αντιμετωπίζουν υψηλή μεταβλητότητα από έτος σε έτος, ή λιγότερο προβλέψιμες παροχές νερού, αναμένεται να αυξηθεί κατά 19%. Το WRI προβλέπει ότι η μεγαλύτερη αλλαγή στη ζήτηση νερού από τώρα έως το 2050 θα συμβεί στην Υποσαχάρια Αφρική.
Ενώ ο αριθμός των ευρωπαϊκών χωρών που αντιμετωπίζουν ακραίο υδατικό στρες αποτελεί, φυσικά, ανησυχία, η WRI σημείωσε ότι, στο σύνολό της, «η ζήτηση νερού έχει αυξηθεί σε υψηλές τιμές στις πλουσιότερες χώρες της Βόρειας Αμερικής και της Ευρώπης». Σύμφωνα με τον οργανισμό, οι επενδύσεις στην αποδοτικότητα της χρήσης του νερού συνέβαλαν στη μείωση της χρήσης νερού εντός της χώρας σε χώρες υψηλού εισοδήματος. Ωστόσο, το WRI προειδοποιεί ότι καθώς η χρήση και οι εξαρτήσεις του νερού εκτείνονται πέρα από τα εθνικά σύνορα, το νερό που ενσωματώνεται στο διεθνές εμπόριο από χώρες χαμηλού μεσαίου εισοδήματος σε χώρες υψηλού εισοδήματος θα συμβάλλει όλο και περισσότερο στην αύξηση του υδατικού στρες σε χώρες χαμηλού και χαμηλότερου μεσαίου εισοδήματος.
