Ροή
«Και τι μας έμεινε μέχρι το καλοκαίρι, μια αποκριά, ένα σούβλισμα και καμιά - δυο εκλογικές διαδικασίες» ήταν η απάντηση ενός φίλου σε έναν άλλο που ισχυριζόταν πως είναι νωρίς ακόμα για σχέδια καλοκαιρινών εξορμήσεων…
Μερικοί στην παρέα γέλασαν κι άλλοι κάγχασαν προσπαθώντας, επί ματαίω, να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις. Στη συνέχεια βέβαια έκαστος παρέμεινε παγωμένος στην ενδεχόμενη προοπτική.
Σίγουρα το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε -κατά το οποίο ο υπουργός Άμυνας και πρόεδρος των Ανεξάρτητων Ελλήνων, Πάνος Καμμένος, απείλησε με εκλογές τους δανειστές «εφόσον επιμείνουν σε παράλογες απαιτήσεις που δεν μπορούν να γίνουν δεκτές»- δεν αποτέλεσε την πρώτη φορά που παρακολουθήσαμε το «μπαλάκι του εκφοβισμού» να πετάγεται εκτός ελληνικών συνόρων.
«Δεν έπρεπε όμως κάποιος να προσπαθήσει να αντικρούσει με κάποιο τρόπο τα τρομολαγνικά σενάρια εξόδου της χώρας από τη Σένγκεν που ακούγονται τον τελευταίο καιρό και δαιμονοποιούν την χώρα μας ως το «μαύρο πρόβατο» της Ε.Ε. από το οικονομικό έως το προσφυγικό», θα αναρωτηθούν πολλοί.
Δυστυχώς, μάλλον όχι, αν σκεφτεί κανείς πως οι τριγμοί που προκλήθηκαν δεν ήταν μόνο ενδοκυβερνητικοί και κοστίζουν ακριβά.
Ήδη τη Δευτέρα, λίγες ώρες μετά τους εκφοβισμούς, τους οποίους ακολούθησε και η εξαγγελία δημιουργίας δύο νέων πολιτικών σχηματισμών -ο ένας του κυρίου Μπαλτάκου κι ο άλλος του… δημοσιογράφου κ. Χίου- το τσακισμένο ελληνικό χρηματιστήριο κατέγραψε νέα ελεύθερη πτώση.
Εξαιτίας του φόβου και της πολιτικής αβεβαιότητας ο γενικός δείκτης έχασε τα επίπεδα των 471 μονάδων που αποτελούσαν το χαμηλό του 2012 και βυθίστηκε στα χαμηλότερα επίπεδα των τελευταίων δεκαετιών. Μάλιστα, η μαζική πώληση τραπεζικών τίτλων οδήγησε σε γενικευμένο μπαράζ ρευστοποιήσεων συμπαρασύροντας και μετοχές που είχαν επιδείξει αντοχές στις προηγούμενες συνεδριάσεις.
Ακόμα και οι χρηματιστηριακοί κύκλοι τόνιζαν πως δεν μπορούν να προσδιορίσουν το που θα φτάσει η ελληνική κεφαλαιαγορά, ελλείψει συγκριτικών στοιχείων βάσει της ιστορικότητας.
Αυτό όμως ήταν μόνο ένα από τα βραχυπρόσθεσμα κόστη μιας νέας ενδεχόμενης εκλογικής αναμέτρησης.
Το σπορ των εκλογών που επιδίδεται με δέος η νέα κυβέρνηση κάθε φορά που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τις απαιτήσεις των δανειστών, μας κοστίζει πολύ πιο ακριβά.
Και σίγουρα δεν αναφέρομαι στα 33,2 εκατ. ευρώ που στοίχισαν οι βουλευτικές εκλογές της 20ής Σεπτεμβρίου, ή στα 26,7 εκατ. ευρώ που στοίχησε το δημοψήφισμα, ούτε καν στα 51,1 εκατ. ευρώ που μας χρέωσαν οι βουλευτικές εκλογές του Ιανουαρίου.
Η πιο ακριβή «μερίδα» στο λογαριασμό είναι η πολιτική αστάθεια που γεννά την έλλειψη εμπιστοσύνης και προοπτικής στην Ελλάδα. Μια χώρα που η ιδιωτική οικονομία «διώκεται», που σημειώνει ρεκόρ φορολογίας, που επιδίδεται σε πρωταθλητισμό στην ανεργία και τη διαφθορά σε επίπεδο Ε.Ε, και που αλλάζει αναπτυξιακούς νόμους σαν τα πουκάμισα, η διενέργεια εκλογικών αναμετρήσεων κάθε λίγο και λιγάκι αποτελεί σίγουρα το κερασάκι στην τούρτα για όποιον σκεφτεί να επενδύσει σε αυτή.
Και φυσικά δεν είναι μόνο πως απομακρύνουμε όσους έρχονται αλλά πως διώχνουμε και τους ήδη υπάρχοντες. Ενδεικτικά ας αναφέρουμε πως σύμφωνα με στοιχεία των Βουλγαρικών αρχών, άνω των 60.000 επιχειρήσεων ελληνικών συμφερόντων συστάθηκαν στη γείτονα χώρα το 2015.
Κάπως έτσι ο κύκλος αποδεικνύεται φαύλος -η ανεργία δεν μειώνεται, το χρήμα δεν μπαίνει στο ταμείο και οι δανειστές αδυνατούν να εισπράξουν τα δανεικά τους.
Το « πινκ- πονκ» των ευθυνών ανάμεσα σε κυβέρνηση κι αντιπολίτευση το ζούμε ήδη από την υπογραφή του πρώτου μνημονίου. Τον τελευταίο χρόνο όμως το παιχνίδι έχει επεκταθεί και εκτός ελληνικών συνόρων, με το μπαλάκι να ταξιδεύει από τα ευρωπαϊκά γήπεδα στα ελληνικά και τούμπαλιν.
Μόνο που δυστυχώς την ύστατη στιγμή, από όπου κι αν προέρχεται η λανθασμένη βολή ή όποιος κι αν δεν καταφέρνει να την αποκρούσει, το μπαλάκι καταλήγει εκτός αγωνιστικού χώρου… κι αυτό κοστίζει ακριβά σε κάθε παίκτη.
Μήπως θα ήταν αποδοτικότερο σε Ελλάδα και Ευρώπη να σεβαστούμε έκαστος τους όρους του παιχνιδιού και να σκεφτούμε σοβαρά πως τραβώντας συνεχώς ένα σκοινί, κάποια στιγμή θα σπάσει…
