Ροή
Περίσσεια οίηση και μαγκιά παρατηρείται τον τελευταίο καιρό στην κοινωνική και πολιτική σκηνή της χώρας. Δημόσια πρόσωπα και πολιτικοί εκπρόσωποι παντός τύπου εκφέρουν γνώμη επί παντός επιστητού αδιαφορώντας όχι μόνο για τους έρημους τους αποδέκτες και ακροατές αλλά και για την συνέπεια των λόγων τους.
Και μιας και όλα λειτουργούν ανάποδα ας τα πάρουμε από το τέλος για να προχωρήσουμε προς την αρχή.
Βαφτίζοντας τη χυδαιότητα σάτιρα παρακολουθήσαμε τον πιο αναγνωρίσιμο κωμικό της ελληνικής σκηνής να κατηγορεί για τα δεινά της χώρας μας το αναπηρικό καροτσάκι του Γερμανού υπουργού Οικονομικών, ή εν πάσει περιπτώσει να παραλληλίζει την κινητική καθήλωση με την νοητική.
Το γεγονός ότι ο κ. Schaeuble έχει, αν έχει, εμμονές εις βάρος της Ελλάδας, τις έχει όχι λόγω της αναπηρίας του αλλά λόγω των πολιτικών απόψεων και της ιδεολογίας του. Σίγουρα πάντως όχι επειδή είναι καθηλωμένος σε αμαξίδιο, ούτε επειδή είναι Γερμανός, όπως υποστήριξε η «σάτιρα».
Πέραν όμως του ατυχέστατου παραλληλισμού που όλοι, και δικαίως, στάθηκαν και πέραν της παιδικότητας του «επιχειρήματος» κι επειδή πολλές φορές έχουμε ακούσει γλυκιές συνωμοσίες υπερπατριωτών να ισχυρίζονται πως για την ένδεια της χώρας ευθύνονται οι άλλοι που είτε τα έχουν χάσει είτε μας επιβουλεύονται, εμάς τον περιούσιο λαό (σε ελεύθερη πάντα μετάφραση), καλό θα ήταν να επαναπροσδιορίσουμε τη λέξη ευθύνη.
Ασχέτως αν το πρόγραμμα τα μέτρα, ή οι δανειακές συμβάσεις ή μνημόνια που υπεγράφησαν έβγαιναν ή βγαίνουν, εποικοδομητικό θα ήταν να σκεφτούμε μήπως κάνουμε κι εμείς κάπου λάθος σε αυτό, ακόμα κι αν το λάθος ήταν να τα υπογράψουμε εξ’ αρχής.
Στο ίδιο παράλληλο ελληνικό σύμπαν παρακολουθήσαμε με λίγες ώρες διαφορά εκτός από την ύβριν του κ. Λαζόπουλου και το ελληνικό κοινοβούλιο να μετατρέπεται για άλλη μια φορά σε αρένα διδάσκοντας σε νέους και γηραιότερους την έννοια του «δημόσιου λόγου».
«Κατέβασε ρε το χέρι σου, μη μου κάνεις τέτοια και τρελαθώ, καραγκιόζη , ρόμπα» ήταν για άλλη μια φορά τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του πολιτικού λόγου έτσι όπως εκφέρεται από τους νέους high-class πολιτικούς σχηματισμούς. Ο λόγος φυσικά για τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο(;) της Χρυσής Αυγής, κ. Ηλία Κασιδιάρη ο οποίος ευκαιρίας δοθείσης μας επιδεικνύει με περισσή χάρη το καουμποϊλίκι του.
Βέβαια, για να είμαστε ακριβείς θα πρέπει να αναφέρουμε πως ο ίδιος δεν υπήρξε ο πρώτος διδάξας σε πολιτικές αντιπαραθέσεις παρόμοιου επιπέδου.
Τα τελευταία χρόνια ουκ ολίγες φορές έχουμε παρακολουθήσει νέα επεισόδια στο σήριαλ «κοινοβουλευτική συνεδρίαση».
Ενδεικτικά αναφέρουμε την περί κτηνοβασίας συζήτηση όταν θεσπιζόταν το σύμφωνο συμβίωσης. Για όσους έχουν αδύναμη μνήμη να αναφέρουμε πως ο βουλευτής του Ποταμιού Γιώργος Αμυράς εξαπέλυσε τότε σφοδρή επίθεση εναντίον του βουλευτή των ΑΝΕΛ Κώστα Κατσίκη λέγοντας: «Εάν ένας γκέι συνευρεθεί ερωτικά με τον κ. Κατσίκη, επί τη βάση της κοινής συναίνεσης, τότε ενδεχομένως ο γκέι να κατηγορηθεί για κτηνοβασία» με την απάντηση του εμβρόντητου κ. Κατσίκη να ακολουθεί κάπως έτσι «εδώ μέσα υπάρχει ένας πολιτικός αλήτης ο οποίος ακούει στο όνομα Αμυράς». Φυσικά ο διάλογος δεν τελείωσε εκεί γιατί η ύβρις συμπορεύεται με την έπαρση. «Να σε αποκαλεί πολιτικό αλήτη ο ομοφοβικός Κατσίκης σημαίνει πως κάτι κάνεις καλά» ήταν τα τελευταία λόγια του κ. Αμυρά.
Πρωτοφανής, αν και δεν ήταν, είχε χαρακτηριστεί από την πλειονότητα των ελλήνων και η διένεξη της τότε βουλευτού των Ανεξάρτητων Ελλήνων, Ραχήλ Μακρή με την βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας, Σοφία Βούλτεψη.
Η στιχομυθία που ακολούθησε ανάμεσα στις δύο κυρίες εκτός των άλλων περιείχε και τις φράσεις: «τί λες μωρή που είστε και εσείς εδω» καθώς και «Άει σ... ρε παλιοτσόκαρο». Το περιστατικό ξεχάστηκε μετά από κλαυθμούς στους κοινοβουλευτικούς διαδρόμους, εκατέρωθεν διαψεύσεις και συγγνώμες.
Παρόμοια έκπληξη, όχι τόσο για την βωμολοχία όσο για το «επιστέγασμά» της είχαν προκαλέσει και τα πρησμένα μέζεα του κυρίου Ζουράρη, όταν αναφερόμενος στις γερμανικές αποζημιώσεις τόνιζε: «Οι Γερμανοί μας έχουν πρήξει τα μέζεα του στεατοπυγικού μας υποσυστήματος»...
Δεδομένου δε ότι μέσα στην προηγούμενη χρονιά ζήσαμε τρεις εκλογικές διαδικασίες, η καταγραφή πολιτικών διενέξεων και ανήκουστης εκφοράς δημοσίου λόγου και ύβρεως προς πάσα κατεύθυνση είναι ανέφικτη μιας και υπεράριθμη.
Δυστυχώς παρατηρείται πως στη σύγχρονη δημοκρατική κοινωνία η πολιτική διαβούλευση και ο δημόσιος λόγος δεν κατέκτησε αλλά καταχράται την ελευθεροστομία και πηγάζει ίσως από την έπαρση που δημιουργεί η αίσθηση δύναμης και κυριαρχίας ενώ προς τέρψιν του φιλοθεάμωνος κοινού δεν υπολογίζει αυθάδειες και υπεροψίες .
Καλό θα ήταν όμως να θυμίσουμε στους εκάστοτε κωμικούς ή πολιτικούς που προσπαθούν με πομφόλυγες και φληναφήματα να κατακτήσουν τις εντυπώσεις, και όχι μόνο, κάτι από τα παλιά:
Στην αρχαία τραγωδία όταν οι θνητοί περνούσαν σε συμπεριφορές Υβρεως – δηλαδή αυθάδειας και υπεροψίας - ο Δίας μεριμνούσε και τους έστελνε την Άτη – δηλαδή την θεά της σύγχυσης, της παραπλάνησης, της τύφλωσης ακόμη-ακόμη. Αποτέλεσμα ήταν η Α-νοησία, δηλαδή η χωρίς νόημα συμπεριφορά. Η οποία, όμως, δεν αργούσε να δώσει την θέση της στην παρέμβαση της Νεμέσεως, της θεάς δηλαδή της ανταπόδοσης/της εκδίκησης/της θεϊκής οργής προς τους υπερόπτες για να οδηγήσει κι αυτή με τη σειρά της στην Τίσιν, την απότιση, την τελική ανταπόδοση για το κακό που προέκυψε από την όλη διαδρομή...
