Ο Πρωθυπουργός σε πρόσφατο άρθρο του στον Economist χαρακτηρίζει το 2018 έτος τομή, έτος που θα λήξει οριστικά η οκταετής εθνική περιπέτεια των μνημονίων.
Ο Υπουργός Οικονομικών έθεσε το Πάσχα ως χρονικό ορόσημο για τη συγκρότηση ενός αναπτυξιακού σχεδίου για την επόμενη μέρα μετά το πέρας του 3ου προγράμματος.
Όλες αυτές οι διακηρύξεις θέτουν το εξής ερώτημα:
Η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ έχει εργαστεί ώστε να δημιουργήσει εκείνους τους όρους και τις προϋποθέσεις που απαιτούνται για να ανακτηθεί η Εθνική μας κυριαρχία; Πότε η χώρα θα επιτύχει την πραγματικά καθαρή έξοδο;
Η μέχρι τώρα εμπειρία από τις επιδόσεις της κυβέρνησης αυτής αλλά και όσων προηγήθηκαν, στον αναπτυξιακό σχεδιασμό δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια αισιοδοξίας.
Παρακολουθούμε την ανευθυνότητα της κυβέρνησης να περιγράφει την έξοδο ως καθαρή τη μία μέρα, ως γκρίζα την επόμενη, ως ενισχυμένη εποπτεία που όλες οι χώρες μετά το μνημόνιο είχαν την τρίτη. Αναρωτιέται κανείς αν η σύγχυση είναι τακτικό εργαλείο ή έχει εγκατασταθεί στο Μαξίμου.
Για να διαμορφωθεί ένα πολιτικό πλαίσιο πλήρους εθνικής κυριαρχίας μέσα στα όρια των υποχρεώσεων και των δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η χώρα μας πρέπει να εκπληρώσει δύο προϋποθέσεις:
Η πρώτη προϋπόθεση είναι η πλήρης αλλαγή νοοτροπίας στη διακυβέρνηση της χώρας. Δεν πρέπει να στοχεύουμε πλέον στην ιδιοκτησία του προγράμματος ή στον ενστερνισμό των μέτρων. Αυτό που απαιτείται είναι να επιτύχουμε με συντεταγμένο σχέδιο τους στόχους για μια ισότιμη, ανοικτή και εξωστρεφή ελληνική οικονομία στην Ευρώπη.
Μια οικονομία που θα επιτρέπει, θα καλλιεργεί και θα ανταμείβει την δημιουργία και θα ενισχύει την απασχόληση όλων, όχι μόνο όσων έχουν πτυχίο.
Μια οικονομία που παράλληλα θα διοχετεύει τα δημόσια έσοδα με αποτελεσματικό τρόπο σε ένα ισχυρό δίχτυ ασφαλείας εξασφαλίζοντας την κοινωνική συνοχή, ώστε να επιτρέπεται η αποτυχία και να δίνεται η απαραίτητη στήριξη και ευκαιρία στους κοινωνικά αποκλεισμένους. Γιατί μια καλή οικονομία στρέφει όσους προσωρινά γονάτισαν, αφού τους απαλλάξει από βάρη του παρελθόντος, πάλι στον στίβο της ζωής για να δώσουν τη μάχη οπλισμένοι με τις αρνητικές εμπειρίες που απέκτησαν. Και συνήθως, προσφέρουν στους εαυτούς τους, τις οικογένειές τους και την κοινωνία πολύ περισσότερα από την πρώτη φορά.
Η δεύτερη προϋπόθεση είναι η δημιουργία ενός συνεκτικού σχεδίου ανάπτυξης της χώρας μας. Ένα σχέδιο που θα αντιμετωπίσει σε μακροπρόθεσμο ορίζοντα το ζήτημα των πλεονασμάτων και του χρέους, των επενδύσεων και της ανάπτυξης, των επιβαρύνσεων που δημιουργούν το ασφαλιστικό και το φορολογικό σύστημα και που θα οδηγεί στη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας. Ένα σχέδιο που θα πλαισιωθεί από δραστικά μέτρα για τον εκσυγχρονισμό της δικαιοσύνης, την ψηφιοποίηση του Δημοσίου και τον περιορισμό της πολυνομίας και της κακονομίας στη χώρα.
Το αναπτυξιακό σχέδιο της επόμενης μέρας για την Ελλάδα πρέπει αναμφίβολα να διαρρήξει δια παντός σχέσεις με χρόνιες στρεβλώσεις και λανθασμένες νοοτροπίες.
Είναι καιρός επιτέλους να οραματιστούμε και να σχεδιάσουμε μια διαφορετική Ελλάδα.
Μια Ελλάδα που εισάγει προπτυχιακούς και μεταπτυχιακούς φοιτητές, μετατρέποντας τα παιδιά αυτά σε παντοτινούς πρεσβευτές της χώρας μας.
Μια Ελλάδα που εισάγει επαγγελματίες από άλλες αγορές με άλλη επιχειρηματική αντίληψη και τεχνογνωσία και επενδυτές που θα χρηματοδοτήσουν τη νέα εποχή δημιουργίας.
Μια Ελλάδα που εξάγει προϊόντα και υπηρεσίες υψηλής προστιθέμενης αξίας, κλασικό και σύγχρονο πολιτισμό, δημιουργία, καινοτομία και παιδεία.
Μια Ελλάδα που κινείται από θέσεις και όχι από αντιθέσεις. Που δεν αναζητά ούτε σωτήρες ούτε φανταστικούς εχθρούς στο εξωτερικό, αλλά που έχει εμπιστοσύνη στις δυνάμεις και τους ανθρώπους της.
Μια Ελλάδα που όπως κάθε νεοσσός πριν την πρώτη του πτήση από τον βράχο, θα μάθει να να ανοίγει τα φτερά της με σιγουριά, αισιοδοξία και ενθουσιασμό.
Ας της δώσουμε τον αέρα να πετάξει στον 21ο αιώνα!
