Ροή
«Πολιτική είναι η ικανότητα να παρουσιάζεις σήμερα τι θα γίνει αύριο και να εξηγείς αύριο γιατί δεν έγινε»...είχε πει κάποτε ο Winston Churchill κι αν παρακολουθήσει κανείς την εγχώρια αλλά και την παγκόσμια πολιτική σκηνή δεν έχει λόγο να διαφωνήσει μαζί του. Τα πιο πρόσφατα παραδείγματα δύο.
Εκτός συνόρων, η Βρετανία, η οποία βιώνει τις τελευταίες μέρες το δικό της εφιάλτη και ο πρωθυπουργός της David Cameron ο οποίος σε πρόσφατες δηλώσεις του τόνισε : «αυτοί που κηρύσσουν την έξοδο δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν παρά μόνο ένα άλμα προς το άγνωστο».
Παρέλειψε βέβαια να υπενθυμίσει πως τη φόρα καθώς και την γραμμή εκκίνησης για το εν λόγω άλμα έθεσε ο ίδιος, όταν το 2013 υποσχόταν τη διενέργεια δημοψηφίσματος για την παραμονή της χώρας στην Ε.Ε., προς τέρψιν των στελεχών των Τόρις και φυσικά των ψηφοφόρων του.
Αξιοποιώντας στο μέγιστο το «χαρτί» του δημοψηφίσματος στην προεκλογική εκστρατεία ο κ. Cameron υποστήριξε πως η λύση για όλα τα βρετανικά ζητήματα θα ήταν η επιστροφή των εξουσιών από τις Βρυξέλλες στο Λονδίνο.
Κάπως έτσι κατάφερε να γοητεύσει όχι τόσο τους αντιπάλους, αφού Εργατικοί, Φιλελεύθεροι Δημοκράτες και Εθνικό Κόμμα της Σκοτίας τάχθηκαν κατά του δημοψηφίσματος – το δημοψήφισμα υποδέχτηκαν μόνο το Κόμμα Ανεξαρτησίας (UKIP) και οι Πράσινοι - όσο τον συνεχώς αυξανόμενο αριθμό των συντηρητικών ευρωσκεπτικιστών.
Όμως όταν οι ψήφοι έφτασαν στον προορισμό τους το αφήγημα άλλαξε μιας και τότε έγινε αποτίμηση του. Μια ενδεχόμενη έξοδος μπορεί να προκαλέσει σοβαρό πλήγμα στη στερλίνα στις επενδύσεις στην οικονομία γενικότερα ακόμα και στις γεωπολιτικές εξελίξεις, άρα κοστίζει ακριβά.
Βέβαια δεν χρειάζεται να πάει κανείς μέχρι τη γηραιά Αλβιώνα για να επιβεβαιώσει τη ρήση του Churchill, ούτε και αρκετά πίσω – παρόλο που τα παραδείγματα ίσως κρατούν από καταβολής κόσμου.
Στην εγχώρια πολιτική σκηνή, λίγες ημέρες νωρίτερα, ο υπουργός Εσωτερικών, Παναγιώτης Κουρουμπλής είχε δηλώσει: «τον Ιανουάριο δώσαμε υποσχέσεις τον Σεπτέμβριο είπαμε την αλήθεια»…
Και πράγματι, ένα χρόνο πριν, ο τότε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και νυν πρωθυπουργός ζητούσε την ψήφο των πολιτών υποσχόμενος αφοσίωση σε «έξι δεσμεύσεις»
Στον αγώνα για να αλλάξει πορεία η Ελλάδα μέσα στην Ευρώπη, στην εγγύηση της αξιοπρέπειας για όλους, με ταυτόχρονη εγγύηση καταθέσεων και αγροτικών επιδοτήσεων καθώς και αξιοπρεπείς συντάξεις. Επίσης υποσχόταν να μπει τέλος στους πλειστηριασμούς της πρώτης κατοικίας, να υπάρξει δίκαιη φορολογία- με αφορολόγητο στα 12.000 ευρώ- να καταργηθεί ο ΕΝΦΙΑ και να αντικατασταθεί με το Φόρο Μεγάλης Ακίνητης Περιουσίας, να μπει φρένο στην διαπλοκή και φυσικά να αντιμετωπιστεί η ανθρωπιστική κρίση.
Τον Σεπτέμβριο βέβαια κατά την δεύτερη εκλογική αναμέτρηση -ή και τρίτη αν συμπεριληφθεί και το δημοψήφισμα- μετά από μαραθώνιο διαπραγματεύσεων κι ένα μνημόνιο ανά χείρας κι όχι σκισμένο- τα περιθώρια είχαν στενέψει, οι έξι εγγυήσεις μετατράπηκαν σε κόκκινες γραμμές, που ακόμα κι αυτές άρχισαν να ξεθωριάζουν.
Ας πάρουμε για παράδειγμα το ασφαλιστικό όπου η κυβέρνηση προσπαθώντας να παραμείνει πιστή στο «καμία μείωση στις κύριες συντάξεις» και συνειδητοποιώντας, αργά και πάλι, πως η εξίσωση δεν λύνεται, προτείνει ένα σχέδιο που αυξάνει δραματικά τις εισφορές σε ορισμένες κατηγορίες ασφαλισμένων, σε σημείο που πρακτικά είναι μη βιώσιμο.
Βέβαια το ότι το βασικό πρόβλημα του ασφαλιστικού σήμερα είναι η έλλειψη πόρων για να χρηματοδοτηθούν επαρκώς οι συντάξεις και η περίθαλψη των ασφαλισμένων καθώς και ότι πρόσθετοι πόροι θα μπορούσαν να προκύψουν μέσα από την ανάπτυξη και την αύξηση των θέσεων απασχόλησης, πλήρους και με καταβολή εισφορών και μόνο – προϋποθέσεις που απέχουν μακράν από την υφιστάμενη δυνατότητα της χώρας- ήταν πασιφανές από πριν.
Το συμπέρασμα είναι ένα και αποκαρδιωτικό: τα πολιτικά λόγια αποδεικνύονται φενάκη.
Η καλοπροαίρετη εκδοχή, κάνει λόγο για μεταγενέστερη συνειδητοποίηση της σοβαρότητας της κατάστασης, κάτι σαν τα «τυφλά σημεία» της κλινικής ψυχολόγου Madeleine L. Van Hecke, δηλαδή ψυχολογικές καταστάσεις ή ελλείψεις που ωθούν όπως χαρακτηριστικά λέει «τους έξυπνους ανθρώπους να κάνουν ηλίθια πράγματα».
Από την άλλη το έργο είναι τόσο παιγμένο που δεν μπορεί κανείς να πιστέψει ότι η πολιτική αναίδεια προς τους ψηφοφόρους οφείλεται στα «τυφλά σημεία» του εκάστοτε πολιτικού.
Άλλωστε αν το επιχείρημα αυτό υπερισχύσει μπορούμε να συμπεράνουμε πως βασικό προσόν για να αναδυθεί κανείς στην πολιτική αρένα είναι η «τύφλωση».
Μια άλλη άποψη συνοψίζεται στα λόγια του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη : «Η αργία εγέννησε την πενίαν. Η πενία έτεκεν την πείναν. Η πείνα παρήγαγε την όρεξιν. Η όρεξις εγέννησε την αυθαιρεσίαν. Η αυθαιρεσία εγέννησε την ληστείαν. Η ληστεία εγέννησε την πολιτικήν. Ιδού η αυθεντική καταγωγή του τέρατος τούτου».
Πέρα από τις όποιες δυνητικές εξηγήσεις όμως, το ερώτημα παραμένει και για την ακρίβεια είναι διττό.
Γιατί οι πολιτικοί ταγοί της όποιας χώρας επιλέγουν να εκλέγονται με ψεύτικες ή ωραιοποιημένες υποσχέσεις που είναι εκ προοιμίου βέβαιο πως δεν θα μπορέσουν να πραγματοποιήσουν;
Αλλά κυρίως, γιατί οι ψηφοφόροι επιλέγουν να βάζουν την επιθυμία πάνω από την κριτική σκέψη....απωθώντας τη σκληρή πραγματικότητα…;
Αν και ρητορικό αποτελεί σίγουρα τροφή για σκέψη «κατά παντός υπευθύνου»...
