Ροή
Αγαπημένο μου ημερολόγιο... σήμερα έρχεται νέος μήνας κι όπως κάθε αρχή προτάσσει αισιοδοξία και θετική σκέψη. Βέβαια εγώ ξύπνησα ιδρωμένη και κάτωχρη...
Στον ύπνο μου είχε έρθει το πλήρωμα του χρόνου, οι αποφάσεις είχαν παρθεί και τα γεγονότα αγκαλιά με τη μυθοπλασία είχαν διαμορφώσει μια εντελώς νέα και διόλου ονειρική, πραγματικότητα…
Στο τέλος της Αμερικανικής ημέρας δεν επήλθε εντέλει ισορροπία και βρέθηκε στο τιμόνι της υπερδύναμης ο ακραίος, ή σχεδόν «παλαβός», Donald Trump, ακυρώνοντας τις μέχρι τώρα προβλέψεις που ήθελαν να επικρατεί η λογική και να χάνει.
Η κακεντρεχής Ήρα είχε μαγέψει την ωραία Ευρώπη, με τέτοιο τρόπο που καθε φορά που έστρεφε το βλέμμα της κάπου να μην μπορεί να δει παρά μόνο το είδωλό της σε έναν αόρατο καθρέφτη. Κάπως έτσι το όπλο που της χάρισε κάποτε ο ερωτευμένος Δίας έπαψε να στοχεύει σωστά, επιλέγοντας πάντα τις λανθασμένες αποφάσεις.
Λίγο πιο κάτω, η Ελλάς , λεπτή και κάτωχρη κι αυτή είχε μετατραπεί σε μια διαχωριστική γραμμή που χωρίζει την κόλαση από τον υποτιθέμενο παράδεισο.
Στα φουστάνια της ξαπόσταιναν χιλιάδες προσφυγόπουλα από το μακρύ ταξίδι Αιγαίο - Ειδομένη και τούμπαλιν. Η ωραία Ευρώπη, δυστυχώς σαν άλλη Έριδα, είχε καταδικάσει τους μετανάστες σε μια αέναη πορεία, σε μια ατέλειωτη διαδρομή σε κάθε άκρο της οποίας υπήρχαν φράχτες με λερναίες ύδρες για να δηλώσουν πως και σ’ αυτό το τέρμα είναι ανεπιθύμητοι.
Στο ενδιάμεσο της διαδρομής τους περίμεναν, περιστασιακά, μερικά ψήγματα καλοσύνης τα οποία κατάφερναν να κορέσουν την πείνα τους, να ντύσουν το κορμί τους, να ξεδιψάσουν το λαρύγγι τους και φυσικά να τους δώσουν την ψευδαίσθηση για να αντέξουν λίγο ακόμα τον Γολγοθά τους. Μέχρι το επόμενο σταυροδρόμι βέβαια η βοήθεια είχε σωθεί. Το ίδιο κι η ελπίδα.
Τα ηλιόλουστα καλοκαίρια είχαν συννεφιάσει και στις χρυσαφένιες ακτές κολυμπούσαν οι Ερινύες για τα κορμιά που χάθηκαν. Σε έναν λόφο ο Ποσειδώνας θαύμαζε τα αδιάφανα σκούρα νερά του Αιγαίου, τόσο σκούρα ώστε να μην μπορούν τα πλοία που πηγαινοέρχονταν να δουν τον Άδη που πολλαπλασιαζόταν από κάτω.
Από νησί σε νησί κι από παράλια σε παράλια, άφταστοι γίγαντες δρασκέλιζαν το Αιγαίο σκορπώντας θνητούς που κουβαλούσαν στις τρύπιες αποσκευές τους, λαθραία… Δυστυχώς καμία Σειρήνα και καμία Χάρυβδη δεν ήταν ικανή να τους σταματήσει.
Ρωσία - Τουρκία έπαιζαν πετροπόλεμο με βλήματα αντί για πέτρες, μόνο που πολλές από τις σφαίρες αστοχούσαν φτάνοντας σε ξένες συριακές γειτονιές.
Στην τελευταία πράξη του ονειρικού δράματος, ο «άρχων» της χώρας μας, καλεί από ένα τηλέφωνο με μακρύ ξεφτισμένο καλώδιο, τόσο μακρύ και τόσο ξεφτισμένο που εμπόδιζε την αναμετάδοση της φωνής στην άλλη άκρη του Ατλαντικού.
Όταν ο πλανητάρχης εντέλει σήκωσε το τηλέφωνο ο δικός μας ρωτά «Donald τι να κάνω με τους γίγαντες και τα προσφυγόπουλα, γιατί η Ευρώπη πλανεύτηκε και κοιτά μονάχα τα ενδότερα της».
Τη σιωπή στην άλλη άκρη του καλωδίου ακολούθησε κάτι που έμοιαζε με βρυχηθμό. «Στην πυρά όσοι δεν είναι ο περιούσιος λαός»… κι ακολούθησε το συριστικό «τουυυυτ» πριν το ακουστικό σιωπήσει για πάντα.
Η επικαιρότητα του ξύπνιου μου έφτιαξε έναν υπέροχο εφιάλτη στον ύπνο μου...
Ο ιδρώτας όμως έγινε κρύος και το εκρού του προσώπου νεκρικό, μόνο όταν άρχισα να υπολογίζω πόσο μπορεί να απέχει ένα τέτοιο ενδεχόμενο…
