Ροή
Αν πάρουμε ως δεδομένο πως ένας από τους διαχρονικούς καημούς της κρίσης είναι αυτός της διαπραγμάτευσης, τότε ένας από τους διαχρονικούς καημούς της εποχής θα μπορούσε σίγουρα να είναι to blame game, ελλινιστί η κολοκυθιά.
Στην Ευρωπαϊκή Πραγματικότητα, μιας και ο χαρακτηρισμός Ένωση τεκμαίρεται τις τελευταίες εβδομάδες, παρατηρούμε παράλληλα με τις τάσεις διάσπασης και την τιμωρητική πολιτική ορισμένων μελών της, και μια ασταμάτητη επίρριψη ευθυνών.
Λαμβάνοντας υπόψη τις χθεσινές δηλώσεις του ααναπληρωτή υπουργού Μεταναστευτικής Πολιτικής, οι αμέτρητοι πρόσφυγες που έχουν εγκλωβιστεί στην Ελλάδα αποτελούν, σε ελεύθερη μετάφραση, μόνο την πρώτη πράξη του δράματος, αφού ο αριθμός τους θα πολλαπλασιαστεί δραματικά με ό,τι αυτό συνεπάγεται τόσο για την ελληνική κοινωνία όσο και για τους ίδιους.
Την ίδια στιγμή στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης διακυβεύονται από την παραμονή της Ελλάδας στη συνθήκη Σένγκεν, έως το Grexit – όπως έγραψε τη Δευτέρα κι ο βρετανικός Guardian – αλλά εν τέλει η ζωή και η καθημερινότητα των κατοίκων των Ευρωπαϊκών χωρών, Ευρωπαίων και μη!
Μήπως όμως ήρθε η ώρα το ευρωπαϊκό δάκτυλο που κουνιέται διδακτικά καιρό τώρα να απευθυνθεί στον καθρέφτη του;
Ο λόγος πολύ απλός. Οι χιλιάδες πρόσφυγες που συνωστίζονται στην αυλή της Ευρώπης δεν έπεσαν «εξ ουρανού». Είναι η άμεση συνέπεια των συρράξεων στις οποίες πολλές ευρωπαϊκές χώρες έχουν εμπλακεί εδώ και αρκετά χρόνια.
Σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία που δημοσίευσε η Ευρωπαϊκή Ένωση, 1,3 εκατομμύρια πρόσφυγες που ζήτησαν άσυλο το 2015 προέρχονταν στην πλειοψηφία τους, από τις τρεις εμπόλεμες χώρες : τη Συρία, το Αφγανιστάν και το Ιράκ, πόλεμοι δηλαδή στους οποίους έχουν εμπλακεί ουκ ολίγες ευρωπαϊκές χώρες.
Μάλιστα η πλειονότητα των 1,3 εκατ. των αιτούντων ασύλου τη χρονιά που πέρασε, αριθμός που έχει διπλασιασθεί σε σχέση με την προηγούμενη, προέρχονται από τη Συρία.
Στον πόλεμο στη Συρία, ο οποίος ξεκίνησε πριν από μια πενταετία εκτός από τις ΗΠΑ και τις χώρες του Κόλπου, έχουν εμπλακεί έμμεσα, μέσω στρατιωτικών παρεμβάσεων: η Μεγάλη Βρετανία, η Γαλλία, το Βέλγιο, η Γερμανία, η Ισπανία, η Ολλανδία, η Πορτογαλία, η Ιταλία, η Εσθονία, η Πολωνία και η Αλβανία.
Από το Αφγανιστάν οι αιτούντες άσυλο σε μια ευρωπαϊκή χώρα τετραπλασιάσθηκε το περασμένο έτος φθάνοντας στους 178.200.
Να θυμίσουμε ότι ο ξεχασμένος πλέον από τα μίντια πόλεμος στο Αφγανιστάν διαρκεί αμέτρητα (36) χρόνια. Όλα αυτά τα χρόνια παρακολουθούμε τον αναποτελεσματικό συμβουλευτικό ρόλο του ΝΑΤΟ με τη συμμετοχή Ευρωπαίων στα κυβερνητικά στρατεύματα. Ενδιεκτικά αναφέρουμε πως το «τίμημα» που κατέβαλαν οι Αφγανοί το 2014 ήταν 5.000 και πλέον άνδρες των εθνικών ενόπλων δυνάμεων να χάσουν τη ζωή τους. Την ίδια χρονιά, σύμφωνα με πρόσφατη έκθεση των Ηνωμένων Εθνών, περίπου 10.000 άμαχοι σκοτώθηκαν ή τραυματίστηκαν.
Όσο για το Ιράκ, ο αριθμός των αιτούντων άσυλο, επταπλασιάσθηκε το 2015, φθάνοντας τους 121.500. Εδώ ο πόλεμος ξεκίνησε πριν από 13 χρόνια με την πρωτοβουλία των Αμερικανών και ορισμένων ευρωπαϊκών χωρών, και καμία προοπτική ειρήνης δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα.
Και παρόλο που στο παιχνίδι ευθυνών μετέχουμε με περισσή άνεση, στην ισομερή κατανομή αποποιούμαστε μεριδίων κι ευθυνών.
Αν και στην Ευρώπη οι αιτήσεις διπλασιάσθηκαν μέσα σε ένα χρόνο, η Γαλλία για παράδειγμα έχει από τα μικρότερα ποσοστά αύξησης, μόλις 20% σε σχέση με το 2014, τη στιγμή που οι αιτήσεις στην Ουγγαρία αυξήθηκαν κατά 320%, στην Αυστρία κατά 230%, στο Βέλγιο κατά 180% ή ακόμα στην Ισπανία κατά 170%.
Πριν λοιπόν δαφνοστεφανωθεί έκαστος για την γενωαιοδωρία και την αλληλεγγύη του έναντι των υπολοίπων, ίσως θα ήταν χρήσιμο να επανεξετάσουμε τους κανόνες του αγαπημένου μας blame-game, ή αλλιώς της κολοκυθιάς...
