Στις 12 Νοέμβρη του 2017 περίπου 212.000 προοδευτικοί πολίτες, διαφόρων ηλικιών, αγόγγυστα υπέμειναν επί ώρες στην ουρά για να συμμετάσχουν στην εκλογή ανάδειξης του επικεφαλής του νέου ενιαίου φορέα της προοδευτικής παράταξης.
Μια εβδομάδα μετά, κατόπιν μεθοδεύσεων που δεν επέτρεψαν την ανάδειξη των θέσεων των δύο υποψηφίων (ακύρωση debate, παρασκηνιακές πιέσεις για μη διεξαγωγή 2ου γύρου, επικοινωνιακή υποβάθμιση εκλογής, κ.α.), υπήρξε μια σημαντική υποχώρηση στη συμμετοχή, που παρ’ όλ’ αυτά ήταν σημαντική και ανήλθε στις 156.000.
Το αποτέλεσμα έγινε σεβαστό από όλους.
Αντιθέτως όμως, δεν έγινε σεβαστή από την ηγεσία, αλλά και από κάποιους συμμετέχοντες στο εγχείρημα, η εντολή που έδωσαν οι πολίτες για την δημιουργία ενός ομογενοποιημένου πολιτικού υποκειμένου, με θεσμική – δημοκρατική – συλλογική λειτουργία, ξεκάθαρες θέσεις και διακριτό ρόλο και λόγο στην πράξη κι όχι à la carte.
Κάπως έτσι, στην τελική ευθεία προς τις εκλογές, αλλά και την επόμενη αυτών, διαπιστώσαμε:
- Συμφωνίες κάτω από το τραπέζι που αφορούσαν στην ταυτότητα και στη λειτουργία του νέου φορέα.
- Ακύρωση της εκλογικής ετυμηγορίας των 212.000 συμμετεχόντων.
- Επικοινωνιακή βαβυλωνία, εντός του κοινοβουλίου, απόρροια της παραμονής δύο κοινοβουλευτικών ομάδων.
- Ηγεμονική λειτουργία, που υπονόμευε τη λογική της συλλογικότητας και τη διασφάλιση της εσωκομματικής δημοκρατίας.
- Αποκλεισμούς «αντιφρονούντων» και διαχωρισμό των μελών σε «φίλους» και «εχθρούς» του αρχηγού.
- Διαμοιρασμό της μικροεξουσίας μεταξύ των ημετέρων και των δεκτικών σε πολιτικά συναλλακτικές πρακτικές.
Κι ύστερα ήρθαν οι πρώτες δημοσκοπήσεις του νέου έτους, που έδειχναν ξεκάθαρα ότι η δυναμική του Νοεμβρίου είχε υποχωρήσει δραματικά.
Με αυτά τα δεδομένα φτάσαμε στο ιδρυτικό συνέδριο του Μαρτίου. Και η κοινωνική βάση της παράταξης «ξαναζεστάθηκε» προσυνεδριακά και ήλπιζε ότι ο λόγος πλέον θα περάσει, μέσα από ενδελεχή προσυνεδριακό διάλογο, σε αυτή. Και το απέδειξε στην πράξη, αφού, βάσει των στοιχείων που παρουσίασε τότε ο κ. Βγόντζας, Πρόεδρος της Επιτροπής Διαδικασιών και Δεοντολογίας, ο νέος φορέας έφτασε να έχει 130.000 μέλη.
Και επειδή όσο αυξάνεται ο αριθμός των κομματικών μελών, μειώνεται η δυνατότητα χειραγώγησής τους και ελέγχου των αποφάσεων του συνεδρίου, η πλειοψηφία των 5/6 του πολιτικού συμβουλίου του νέου φορέα αποφάσισε «ετσιθελικά»:
-Την διεξαγωγή ενός τυπικού - fast track προσυνεδριακού διαλόγου δύο εβδομάδων.
-Την ακύρωση των εκλογών για την ανάδειξη των συνέδρων
και
-Την περαιτέρω δραματική αλλοίωση του σώματος του συνεδρίου (Για το φόβο των Ιουδαίων).
Εξ αυτών των μεθοδεύσεων οδηγηθήκαμε σε ένα συνέδριο άχρωμο και άοσμο, από το οποίο απουσίαζε, ελλείψει διακυβεύματος, σημαντικό μέρος του συνεδριακού σώματος, με «δήθεν» ψηφοφορίες σε ώρες κοντά στα μεσάνυχτα και προειλημμένες αποφάσεις περί διορισμού των οργάνων σε κεντρικό και νομαρχιακό επίπεδο και περί των προγραμματικών θέσεων και της ιδεολογικής ταυτότητας του φορέα.
Όμως οι συναλλακτικές λογικές και η διαρκώς εναλλασσόμενη και μονίμως θολή γραμμή στην πολιτική, μπορεί να βολεύει τους συμμετέχοντες στο διαμοιρασμό των μικροεξουσιών, αλλά είναι εντελώς απωθητική στους πολίτες.
Κι αυτό το έδειξαν, με τον πλέον εκκωφαντικό τρόπο, δια της απουσίας τους στις εκλογές που έγιναν την προηγούμενη Κυριακή σε 306 πόλεις της επικράτειας, για την ανάδειξη των συντονιστικών των δημοτικών οργανώσεων του ΚΙΝ.ΑΛ.
Παρότι μέχρι σήμερα, πέντε ημέρες μετά τις εκλογές, δεν βγήκε ούτε μια επίσημη ανακοίνωση για τη συμμετοχή, είμαστε σε θέση, με στοιχεία, να γνωρίζουμε ότι αυτή κυμάνθηκε γύρω στις 30.000.
30.000 συμμετέχοντες στα 130.000 μέλη είναι ποσοστό 23,08%.
30.000 συμμετέχοντες στους 212.000 συμμετέχοντες του Νοεμβρίου είναι ποσοστό 14,15%.
Κι όλα αυτά, όταν στην αντίστοιχη διαδικασία του ΠΑΣΟΚ στις 26/06/2016, η οποία είχε διεξαχθεί με κανόνες (συγκεκριμένο μητρώο ανά οργάνωση και δημοτολόγιο) και με μηδαμινά μέσα προβολής, επί συνόλου 52.388 μελών, συμμετείχαν, βάσει επίσημων αναλυτικών, ανά νομό – νομαρχιακή επιτροπή, ανακοινώσεων, 35.942 (ποσοστό 68,61%).
Έστω και τώρα λοιπόν, η ηγεσία ας αντιληφθεί ότι με τις πολιτικές της πρακτικές και αποφάσεις οδηγεί την παράταξη σε πολιτικό αφανισμό.
Για την επιβίωση δηλαδή της κομματικής νομενκλατούρας και του αρχηγικού περιβάλλοντος, θα αποβιώσει η προοδευτική παράταξη.
Κι όλα αυτά, σε μια περίοδο όπου ο ΣΥΡΙΖΑ καταρρέει και οι προοδευτικοί πολίτες αναζητούν πολιτική στέγη.
Σε μια περίοδο όπου μας δίδεται η τεράστια ευκαιρία να πάψουμε να είμαστε οι φτωχοί συγγενείς του πολιτικού συστήματος, μέσω της ανακατάληψης του κυρίαρχου ρόλου στον αριστερό - προοδευτικό του πόλο.
Αυτό που συμβαίνει τους τελευταίους μήνες στο ΚΙΝ.ΑΛ. θα διδάσκεται στις σχολές των πολιτικών επιστημών ως η βασική αυτοκτονική πρακτική για τα κόμματα που θα μπορούσαν να πρωταγωνιστούν, αλλά καταλήγουν να σβήσουν απ’ τον πολιτικό χάρτη.
Κι αφού η ηγεσία και οι ευκαιριακοί συνοδοιπόροι της εξακολουθούν να αρνούνται να ακούσουν τα εκατοντάδες, ανά την Ελλάδα, στελέχη, που άδολα, για μια ιδέα, για το συναίσθημα, χωρίς ποτέ να έχουν διεκδικήσει την εξαργύρωση των αγώνων τους με κάποια θέση, αγωνίζονται καθημερινά για την προοπτική της παράταξης, και τα οποία από τον Απρίλιο του 2017 κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για τα εκλογικά μελλούμενα.
Αφού δεν υλοποίησε την εντολή προοπτικής που της έδωσαν 212.000 πολίτες το Νοέμβρη.
Ας λάβει υπόψη το μήνυμα απαξίωσης που της έστειλαν, μέσω της συντριπτικής αποχής τους από τις εσωκομματικές εκλογές, τον Ιούνη.
