Η είδηση για την εκ νέου – μέσα σε λίγα 24ωρα - απόφαση της Κεντρικής Τράπεζας της Μ. Βρετανίας (BoE) να συνεχίσει και να επεκτείνει το έκτακτο πρόγραμμα στήριξης για το κρατικό (Gilts) και το ιδιωτικό (τραπεζικό) χρέος, «ακούστηκε» στις χρηματαγορές (όχι στα... MME), περισσότερο από ότι οι... βόμβες του Πούτιν που έπεφταν βροχή την ίδια στιγμή στο Κίεβο.
Όπως αναφέρεται στα σχετικά δημοσιεύματα του οικονομικού τύπου η BoE, υποχρεώθηκε να αυξήσει την παρέμβασή της καθώς οι τιμές των βρετανικών ομολόγων μετά την αρχική τους ανάκαμψη στην πρώτη φάση στήριξης την περασμένη εβδομάδα, άρχισαν και πάλι να... υποχωρούν.
Και αυτή την φορά δεν ήταν μόνο τα συνταξιοδοτικά ταμεία που κινδύνευσαν, αλλά το... τραπεζικό σύστημα. Η νέα φάση παρέμβασης επιχειρεί να στηρίξει τις τιμές των κρατικών ομολόγων, ειδικά των 30ετών που αποτελούν την «βάση» του εγγυητικού εργαλείου των επενδυτικών πράξεων του τραπεζικού συστήματος.
Η προφανής αδυναμία της BoE να ανακόψει αυτή την πτώση με μία έκτακτη και περιορισμένης διάρκειας (έως τις 14/10) παρέμβαση, την υποχρεώνει σε ένα δεύτερο κύκλο επέμβασης που «διαβάζεται» από τις αγορές σαν ισχυρό καμπανάκι κινδύνου για ένα από τα καλύτερα – τα «χρυσά» - χαρτιά της αγοράς κρατικού χρέους διεθνώς.
Ό,τι και αν καταφέρει όμως με τις τιμές των Gilts, η ΒοΕ με την επέκταση της παρέμβασής της θα έχει αφήσει πίσω της την κηλίδα της αμφιβολίας για το αν μπορεί να επιστρέψει στην πολιτική της νομισματικής «σύσφιξης» χωρίς να πυροδοτήσει μια νέα κρίση χειρότερη από εκείνη της περασμένης εβδομάδας... Και αυτό έχει ήδη τις συνέπειές του στην στερλίνα.
Η δολαριακή... άμπωτη
Είναι αυτό ένα «επεισόδιο» που αφορά μόνο την Μ. Βρετανία;
Εξαρτάται από την πραγματική αιτία που το προκαλεί και η οποία υπερβαίνει ασφαλώς τα «όρια» της αφορμής που δόθηκε με την «άστοχη» ανακοίνωση της φορολογικής και δημοσιονομικής πολιτικής της κας Τρας.
Το ακόλουθο διάγραμμα καταγράφει την νομισματική «σύσφιξη», ήτοι την μείωση της ρευστότητας διεθνώς από τις μεγάλες Κεντρικές Τράπεζες. Ενδεικτικό στοιχείο είναι η κόκκινη γραμμή η οποία αφορά την εξέλιξη της ρευστότητας σε όρους δολαρίου.
Η «πτώση» είναι σαφής και φωτογραφίζει μία «Άμπωτη» ρευστότητας από τις μεγάλες Κεντρικές Τράπεζες, ανεξάρτητα από το αν κάποιες έχουν ή δεν έχουν (όπως η ΕΚΤ) επίσημα ξεκινήσει προγράμματα QT (νομισματικής «σύσφιξης»).
Πολύ περισσότερο όμως αυτή η «άμπωτη» συνδέεται με τις κινήσεις της Fed που προσδιορίζουν την πρωτοφανή «έξοδο» κεφαλαίων από όλα τα σημεία του ορίζοντα με κατεύθυνση τις ΗΠΑ.
Το αποτέλεσμα αυτής της τεράστιας μετανάστευσης κεφαλαίων προς τις ΗΠΑ είναι να απογυμνώνονται οι περιοχές που είναι λιγότερο από τις άλλες σε θέση να συγκρατήσουν αυτά τα κεφάλαια, είτε λόγω της εγχώριας αβεβαιότητας, είτε λόγω των γεωπολιτικών αναταραχών, είτε λόγω του κύματος των margin calls που προκαλούνται από την ανάγκη κάλυψης με κάθε τρόπο των κεφαλαιακών «κενών» που δημιουργούνται στην ασφάλιση (CDS) των συμβολαίων παραγώγων που «πατάνε» πάνω στις τιμές της αγοράς ομολόγων...
Μέρος αυτής της σύνθετης εικόνας είναι και η παρατηρούμενη «μεταφορά» χρυσού από τις δυτικές στις ανατολικές αγορές σε όγκους που είχαν χρόνια να καταγραφούν σε τέτοια επίπεδα... Περισσότεροι από 550 τόνοι χρυσού έχουν αγοραστεί και μεταναστεύσει από τον Απρίλιο μέχρι σήμερα, σε μία κατεύθυνση αντίστροφη από εκείνη της δολαριακής «άμπωτης» από τα θησαυροφυλάκια της Νέας Υόρκης και του Λονδίνου προς την Ασία.
Τα βρετανικά Gilts ήταν ένα μάλλον αναπάντεχο πρώτο θύμα. Η Credit Suisse, ο ελβετικός κολοσσός των παραγώγων, ακόμα προσπαθεί να πείσει τις αγορές ό,τι μπορεί να επιβιώσει «ξεπουλώντας» ότι έχει και δεν έχει... Ποια θα είναι η συνέχεια; Σε διαφορά από το 2008 οι νέες πιθανές εστίες δεν βρίσκονται μόνο σε ένα μέρος – τότε οι τιτλοποιήσεις των subprime loans – αλλά και στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.
Φωτογραφία: ΑΡ
