Το 2011 ο επικεφαλής της ΕΚΤ Ζαν Κλοντ Τρισέ, απάντησε με αύξηση των επιτοκίων στην κρίση που είχε «αποβιβασθεί» από τις ΗΠΑ στην Ευρώπη μετά το 2008 και την κατάρρευση της Lehman Brothers.
Η «ζημία» που ακολούθησε με ραγδαίους ρυθμούς υποχρέωσε τον αντικαταστάτη του στην ΕΚΤ, Μάριο Ντράγκι να δηλώσει οτι η ΕΚΤ είναι έτοιμη για την μεγαλύτερη στροφή στην ιστορία της με το «Whatever it takes»...
- ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Whatever it Takes: Οι αγορές εξακολουθούν να «πιστεύουν» τον Ντράγκι και όχι την Λαγκάρντ
Σήμερα 12 χρόνια μετά, η κα Λαγκάρντ και η ΕΚΤ, είναι υποχρεωμένες να επιλέξουν πώς θα απαντήσουν στον νέο κύκλο της κρίσης που ξέσπασε στις ΗΠΑ με την κατάρρευση της SVB, αφού πάρουν θέση για το αν πραγματικά αυτή η κρίση «αφορά» και τις ευρωπαϊκές τράπεζες.
Και αυτό πρέπει να γίνει πριν ο... φόβος μπει στο μονοπάτι του πανικού. Γιατί οι χρηματαγορές δείχνουν κάθε λεπτό που περνάει οτι παρά την συντονισμένη παρέμβαση της Fed, της FDIC και της κυβέρνησης Μπάιντεν η «ζημιά» αποκτά ολοένα και μεγαλύτερες διαστάσεις.
- ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Τραπεζική κρίση και Ευρωζώνη, ίσως ο ESM βρήκε... δουλειά
Η αύξηση των επιτοκίων απέναντι στον πληθωρισμό, οδηγεί στην απαξίωση των ομολόγων που συμπαρασύρει τα περιουσιακά στοιχεία τραπεζών, ασφαλιστικών εταιρειών, αμοιβαίων κεφαλαίων και κατά κύριο λόγο ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών Ταμείων.
Η απαξίωση αυτή υποχρεώσε ακόμα και τις κεντρικές τράπεζες το 2022 σε μηδενικά ή και αρνητικά κέρδη.
Η ΕΚΤ πρέπει να το... ξανασκεφτεί;
Το «δίλημμα Τρισέ» στο οποίο πρέπει να απαντήσει η ΕΚΤ είναι αν θα συνεχίσει στον δρόμο της αύξησης των επιτοκίων στις 16 Μάρτη ή θα επιλέξει την τακτική του «Whatever it takes».
Μια απάντηση τύπου Τρισέ (συνέχιση αυξήσεων στα επιτόκια) θα διαβαστεί από τις χρηματαγορές ως θέση της ΕΚΤ πως το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα δεν κινδυνεύει από τον νέο κύκλο της κρίσης. Και ότι ο πληθωρισμός εξακολουθεί να είναι πιo επικίνδυνος εχθρός από το ενδεχόμενο κατάρρευσης «κάποιων» τραπεζών. Οι αγορές στην συνέχεια με την αντίδρασή τους θα δείξουν αν ο φόβος θα μεταλλαχθεί σε ...πανικό, ή σε ομαλοποίηση της κρίσης.
Αν η απάντηση της κας Λαγκάρντ αποδειχθεί λάθος, θα μπορέσει η ΕΚΤ – πέραν των συνεπειών που θα ακολουθήσουν - να εξηγήσει στην συνέχεια το πως γίνεται να κάνει για δεύτερη φορά λάθος στην εκτίμηση του κινδύνου, όπως έκανε το 2021 με την «θέση» της περί προσωρινότητας του πληθωρισμού;
Μια απάντηση τύπου Μάριο Ντράγκι («Whatever it takes») προφανώς θα δείξει οτι η ΕΚΤ είναι πολύ προσεκτική απέναντι στον νέο κίνδυνο και ενδεχομένως προσωρινά να «καθησυχάσουν». Αλλά ταυτόχρονα θα προεξοφλήσουν ενα κύκλο χαλάρωσης της νομισματικής πολιτικής απέναντι στον πληθωρισμό. Και θα αντιδράσουν σύμφωνα με αυτό.
Βέβαια αυτό που δεν μπορεί να αγνοήσει κανείς είναι ότι στην Ευρώπη του Ευρώ, ούτε οι δημοσιονομικές πολιτικές είναι «ενοποιημένες», ούτε οι κεφαλαιαγορές, ούτε καν το Ταμείο Εγγύησης Καταθέσεων δεν είναι ενιαίο, παρά το ότι όλα τα εθνικά ταμεία έχουν τα 100.000 ευρώ ως όριο εγγύησης.
Αυτό σημαίνει οτι όπως και την προηγούμενη δεκαετία την δεκαετία Τρισέ – Ντράγκι, η παρέμβαση της ΕΚΤ, ούτε αυτονόητη, ούτε εύκολη θα είναι, καθώς κάθε (ισχυρή) οικονομία της Ευρωζώνης έχει το δικό της ιδιαίτερο βάρος στην λήψη αποφάσεων και – κυρίως - στην απορρόφηση των «ζημιών» στο ευρωσύστημα.
Μέσα σ' αυτό το περιβάλλον, το μεγάλο ερώτημα είναι το τι θα ακολουθήσει στην Ευρωζώνη, όταν οι συνέπειες των επιλογών της ΕΚΤ, τόσο για τις χρηματιστηριακές αγορές όσο και για τα ομόλογα, θα αρχίσουν να ξεδιπλώνονται στο ευρωπαϊκό έδαφος.
Αυτό το έδαφος που ήδη φιλοξενεί υψηλό πληθωρισμό, τις συνέπειες της ενεργειακής κρίσης, βρίσκεται στα πρόθυρα της ύφεσης και για να μη ξεχνάμε «φιλοξενεί» ένα πόλεμο με το ΝΑΤΟ και την Ρωσία να πρωταγωνιστούν...
