Ροή
Μετά από σχεδόν πέντε χρόνια στην κυβέρνηση και άλλα τριάμισι στην αντιπολίτευση τίποτε δεν έχει αλλάξει. Καμία πρόοδος για τον συμπαθή κατά τα άλλα και προφανώς επικοινωνιακό κ. Τσίπρα και για το νέο του πρόγραμμα Θεσσαλονίκης. Μία από τα ίδια. Να κρατικοποιήσουμε τη ΔΕΗ για να ξαναβρούν πεδίο δόξης λαμπρό οι εργατοπατέρες και να βολεύουμε κόσμο, ή να έχουμε και μια τράπεζα δικιά μας να κάνουμε «δουλειές» και κρατική μέριμνα, όπερ μεθερμηνευόμενο την Εθνική. Δεν έμαθαν τίποτε… Μάλλον εξακολουθεί να ισχύει το ότι οι πολίτες… δεν κατάλαβαν γι' αυτό και καταψήφισαν.
Κατά τα άλλα η συνταγή συνήθης. Θα αυξήσουμε τη φορολογία σε αυτούς του αισχροκερθούν και θα δώσουμε και κάτι παραπάνω λεφτάκια σε μισθούς, συντάξεις, επιδόματα. Θα μειώσουμε και τους έμμεσους φόρους. Για όλους έχει ο μπαξές! Και επειδή η αξιωματική αντιπολίτευση περίμενε βεβαίως ότι θα ζητηθεί κοστολόγιο για τις παροχές που αφειδώς μοίραζε, έγινε και ένας υπολογισμός που έβγαλε το λογαριασμό σε κάπου 5,6 δισ. ευρώ. Σωστό ή λάθος, στο τέλος είναι και αδιάφορο, μια και τα περισσότερα από τα μέτρα που αναφέρει είναι προς το παρόν ανεφάρμοστα.
Ο κ. Τσίπρας έχει ξεχάσει ότι δεν βρισκόμαστε στην εποχή της δραχμής για να θεσμοθετηθεί ξανά ΑΤΑ ως άμυνα των εισοδημάτων από τον πληθωρισμό. Αφήστε που φαίνεται να έχει ξεχάσει τι έπαθε η Ελλάδα όταν ξέφυγε σε έλλειμμα. Έχει επίσης ενδιαφέρον η παραδοχή της κακοποίησης της μεσαίας τάξης. Με την αναφορά σε ηθική υποχρέωση να αποκατασταθεί η αδικία, αλλά χωρίς ουσιαστικά μέτρα στήριξης.
Για μια ακόμα φορά λοιπόν φαίνεται ότι η αξιωματική αντιπολίτευση επέλεξε εκλογική πελατεία. Θα περίμενε ωστόσο κανείς πως θα έχει πλέον μάθει καλύτερα μετά από τόσο μεγάλη εμπειρία η οποία θεωρητικά θα έπρεπε να έχει συσσωρευθεί μέσα από δύο διακυβερνήσεις, από ένα μνημόνιο και μία ενισχυμένη εποπτεία, από σκληρές διαπραγματεύσεις με τους δανειστές που οδήγησαν σε μέτρα όχι στήριξης αλλά λιτότητας. Θα περίμενε κανείς πως πλέον η αξιωματική αντιπολίτευση θα κατανοεί καλύτερα τις πολύ ευαίσθητες συνθήκες που επικρατούν σήμερα, τα νέα δεδομένα που διέπουν τις αγορές, αλλά και τη γεωπολιτική σκηνή.
Θα έπρεπε θεωρητικά επίσης να μπορεί να έχει καταρτίσει ένα σχέδιο που να της δίνει το επιχείρημα για μια ουσιαστική δεύτερη ευκαιρία διακυβέρνησης. Να μπορεί να προτείνει, μετά από αυτό το περιθώριο χρόνου που έχει στην αντιπολίτευση, κάτι το οποίο να είναι καινοτόμο και οικονομικά μοντέρνο. Μία ουσιαστική μεταρρύθμιση… Να μην μοιράζει - τάζει απλά κατιτίς σε… όλους, αλλά να έχει ένα όραμα, ένα σχέδιο, για την επόμενη ημέρα. Ένα σχέδιο για την κοινωνία, για την επιχειρηματικότητα, για το κράτος, για τις επενδύσεις που να δίνει νέα πνοή, αλλά και που να μοιάζει πραγματοποιήσιμο.
Και το πιο μεγάλο πρόβλημα είναι άλλο. Είναι μειονέκτημα για τη χώρα που η αξιωματική αντιπολίτευση δεν αναδεικνύεται, δεν διεκδικεί το ρόλο που της αρμόζει. Και δεν αναφέρομαι σε ζητήματα πολιτικά ή θεσμικά όπως οι υποκλοπές. Γιατί δυστυχώς για τη δημοκρατία μας για όλους υπάρχουν ράμματα….Αναφέρομαι στα θέματα της οικονομίας. Διότι μια καλή αντιπολίτευση κάνει –αναγκαστικά– και την κυβέρνηση καλύτερη. Δημιουργεί ισχυρές προσδοκίες για την επόμενη μέρα, κάτι που, τουλάχιστο μέσα από την παρουσία στη ΔΕΘ του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, πέραν της επικοινωνιακής ικανότητας που διαθέτει, δεν φαίνεται να προκύπτει…
