Είναι αγαπημένη συνήθεια του ελληνικού Διαδικτύου να ασχολείται με τις εξωφρενικές τιμές της Μυκόνου. Είτε πρόκειται για καλαμαράκια των 100 ευρώ όπως έγινε παλιότερα ή το πιο πρόσφατο Kobe Beef των 900 ευρώ, περιστατικά και φωτογραφίες γίνονται viral μέσα σε λίγες ώρες. Το πραγματικό πρόβλημα της Μυκόνου όμως δεν είναι οι ακριβές τιμές, αρκεί πρώτον να υπάρχει τιμοκατάλογος για να γνωρίζει ο πελάτης τι θα πληρώσει και δεύτερον να εκδίδεται απόδειξη.
Εδώ και χρόνια η Μύκονος και σε μικρότερο βαθμό η Σαντορίνη στοχεύουν κυρίως σε αυτό που οι επαγγελματίες και οι ειδικοί του κλάδου αποκαλούν «ποιοτικό τουρισμό» ή όπως το λέμε πιο λαϊκά και πεζοδρομιακά «λεφτάδες». Είναι λοιπόν απολύτως φυσιολογικό πολλά από τα καταστήματα που λειτουργούν εκεί να στοχεύουν μόνο σε αυτό το κοινό προσφέροντας όχι… νερό από τη βρύση αλλά «σολομό και μόνο Fiji» για όσους θέλουν να νιώθουν κροίσοι μέσα στην κρίση.
Μέχρι εδώ όλα καλά. Τα πραγματικά προβλήματα ξεκινούν όταν κάποιος αρχίζει να κοιτάει όχι το πιάτο των 1.000 ευρώ αλλά αυτόν που το μαγειρεύει και αυτόν που το μεταφέρει στο τραπέζι. Έχουμε δει κατά καιρούς ρεπορτάζ και καταγγελίες για τραγικές καταστάσεις που βιώνουν εργαζόμενοι στους τουριστικούς προορισμούς και κυρίως στη Μύκονο. Και δεν μιλάμε μόνο για εξαντλητικά ωράρια και χαμηλές αμοιβές αλλά και για άθλιες συνθήκες δουλειάς και διαβίωσης. Έχουμε ακούσει για ανθρώπους που στοιβάζονται σε κοντέινερ, σκηνές και παραπήγματα γιατί τα κανονικά σπίτια νοικιάζονται σε τουρίστες και για σερβιτόρους που δουλεύουν ξυπόλητοι στην καυτή άμμο. Πρόβλημα είναι ακόμη ότι η απόδειξη για το κρέας των 900 ευρώ δεν είναι αυτονόητη. Κάθε έλεγχος της ΑΑΔΕ τα καλοκαίρια βγάζει «λαβράκια», ειδικά σε Κυκλάδες και Δωδεκάνησα.
Δεδομένης της… Ομερτά και των συστημάτων αλληλοϋποστήριξης που επικρατούν σε αυτούς τους προορισμούς οι περιπτώσεις φοροδιαφυγής και αυθαιρεσίας που δεν αποκαλύπτονται είναι πολλαπλάσιες. Και αυτή είναι μια άποψη που συμμερίζονται πολλοί –αν όχι όλοι- που εργάζονται στις ελεγκτικές Αρχές. Πρόσφατα έμπειρος εφοριακός είχε πει σε μια κουβέντα μεταξύ σοβαρού και αστείου ότι αλλού είναι τα πραγματικά άβατα στη χώρα και όχι στα Εξάρχεια, τουλάχιστον σε ότι αφορά τα δημόσια έσοδα και την εργατική νομοθεσία.
Αν λοιπόν κάποιος θέλει να «εξοργιστεί» με τη Μύκονο –και την κάθε Μύκονο- ας το κάνει για τους σωστούς λόγους. Όχι γιατί κάποιος –που στην τελική μπορούσε και το επέλεξε- πλήρωσε ακριβά τη μπριζόλα του.
