Στην υπόθεση του μικρού αφγανόπουλου όλα τα γνωρίζαμε πριν συμβούν. Όλα είναι προφανή. Και ως προφανή συχνά είναι και πιο δύσκολα.
Γνωρίζαμε ήδη ότι ο ρατσισμός, ως πολιτισμός των ηλιθίων, γίνεται βίαιος χωρίς όρια και κόκκινες γραμμές. Αργά ή γρήγορα στόχος της βίας θα γινόταν ένα παιδί. Δεν είναι δα η πρώτη φορά.
Γνωρίζαμε ήδη ότι η Αγία ελληνική οικογένεια συχνά γεννά θηρία και αποθηριώνει με τις συμπεριφορές της. Για το «καλό των παιδιών της» μπορεί να κάνει τα χειρότερα εγκλήματα, πρώτα σε βάρος των ίδιων των παιδιών.
Γνωρίζαμε ήδη ότι οι σύλλογοι γονέων μπορούν να συμμετέχουν με αίσθηση ευθύνης στο τριμερές της σχολικής κοινότητας σε καιρούς περικοπών και δοκιμασίας για το δημόσιο σχολείο. Μπορούν όμως να είναι και το λίπασμα για μικρές Dogville. Τους είδαμε πολλές φορές τα τελευταία χρόνια να συναγωνίζονται δημοτικά συμβούλια σε χολερικό μίσος.
Γνωρίζαμε ήδη ότι οι δάσκαλοι είναι κι αυτοί κομμάτι του ίδιου παζλ. Κάποιοι, πολλοί, έφτιαξαν γέφυρες, πήγαν πέρα από τα εύκολα, δοκιμάστηκαν. Δικτυώθηκαν με άλλα σχολεία, έφτιαξαν εκπαιδευτικές πλατφόρμες, κάλυψαν τα κενά στην ενταξιακή σχολική διαδικασία. Έβαλαν ακόμα και το σώμα τους ασπίδα, όπως πρόσφατα στη Σαντορίνη.
Άλλοι δάσκαλοι παίζουν τη Λευκή κορδέλα του Χάνεκε. Πολλοί κι αυτοί. Γνήσια εκπρόσωπός τους η ΔΟΕ, επιχειρεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα για τη στάση του Συλλόγου Διδασκόντων στην περίπτωση του Αμίρ. Κρίμα. Έχασε άλλη μια μεγάλη ευκαιρία.
Πολύ εύστοχη η πρωθυπουργική κίνηση προς την οικογένεια του Αμίρ. Υψηλός ο συμβολισμός και ως τέτοιος παίζει το ρόλο του. Όμως ο πρωθυπουργός μπορεί τώρα να κάνει το επόμενο κρίσιμο βήμα. Μπορεί να πάρει τηλέφωνο τον αρμόδιο υπουργό και να του πει ένα απλό πράγμα. «Ώρα να τελειώνουμε με όλα αυτά. Ώρα να κλείσει με τον Αμίρ ο κύκλος που άνοιξε με τους αλβανούς σημαιοφόρους πριν είκοσι χρόνια».
Και μετά να βγει ο υπουργός να ανακοινώσει μια απλή απόφαση πλήρους ανατροπής στο σχολικό επετειακό τελετουργικό. Με μια απλή φράση: «Από το νέο σχολικό έτος οι επέτειοι στο σχολείο θα αποτελέσουν πραγματικές πηγές ιστορικής μνήμης. Με μελέτη, δημιουργικές εργασίες, συζητήσεις, προβολές, μαρτυρίες, επισκέψεις σε τόπους μνήμης».
Θα πει δηλαδή: τέλος οι μαθητικές παρελάσεις. Είναι γέννημα μεταξικό χωρίς κανέναν εκπαιδευτικό χαρακτήρα. Ο στρατιωτικός βηματισμός των μαθητών δεν υπηρετεί την ιστορική μνήμη. Η μνήμη προϋποθέτει αναζήτηση της αλήθειας μακριά από εύπεπτους εθνικούς μύθους.
Καμιά ανάγκη επιβράβευσης των αριστούχων δεν επιβάλλει να διατηρούμε έναν θεσμό που εμπνεύστηκε ο Μουσολίνι, να μετατρέπουμε την τάξη σε άγημα και τους δασκάλους σε λοχαγούς. Υπάρχουν άλλοι τρόποι. Υπάρχουν βραβεία κι αριστεία. Μπορεί το υπουργείο να συμπράξει με άλλους φορείς για να δώσει στους αριστούχους κίνητρα, να κερδίζουν βιβλία, ταινίες, εισιτήρια για παραστάσεις, πρόσβαση σε ηλεκτρονικές βιβλιοθήκες, ίντερνετ και υπολογιστές. Μπορεί η υψηλή επίδοση να επιβραβεύεται με περισσότερο πολιτισμό και γνώση.
Αυτά μπορεί να πει ο υπουργός Παιδείας. Με επίγνωση του βάρους των στιγμών, των δυσκολιών και της σπέκουλας που θα ακολουθήσει. Κι όταν αρχίσουν να φωνάζουν ακροδεξιά μπλογκ, Αδώνιδες και η λοιπή φαιά συμμαχία, μπορεί ακόμα και να φωνάξει: «Διάβολε, τέλος. Δε χαρίζουμε στους μισάνθρωπους άλλες ευκαιρίες να βρωμίζουν τη δημόσια ζωή με το χολερικό τους μίσος».
