«Οι συγχωνεύσεις μεταξύ τραπεζών από διαφορετικές χώρες θα ήταν χρήσιμες». Το μήνυμα αυτό έστειλε ο επικεφαλής του Ενιαίου Εποπτικού Μηχανισμού της ΕΚΤ (SSM) Αντρέα Ένρια μιλώντας στην ιταλική εφημερίδα La Stampa, δείχνοντας πως τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα είναι υπέρ μιας τέτοιας εξέλιξης.
Σχολιάζοντας το γεγονός πως η συγχώνευση μεταξύ της Commerzbank και της Deutsche Bank δεν τελεσφόρησε, αλλά και το ότι η χρηματιστηριακή αξία των δέκα μεγαλύτερων τραπεζών της ζώνης του ευρώ, παραμένει πολύ χαμηλότερη σε σχέση με εκείνη των αμερικανικών τραπεζών, ο Αντρέα Ένρια αναγνώρισε πως οι τράπεζες της ευρωζώνης έχουν σήμερα χαμηλά κέρδη και είναι μη ελκυστικές για τους επενδυτές.
«Η κερδοφορία των ευρωπαϊκών τραπεζών παραμένει χαμηλή και είναι γενικά χαμηλότερη από το κόστος κεφαλαίου τους. Έτσι, η αγοραία αξία τους είναι πολύ χαμηλότερη από τη λογιστική τους αξία. Υπό αυτές τις συνθήκες, είναι δύσκολο να προσελκύσουν επενδυτές. Ορισμένες τράπεζες στην Ευρώπη πάνε καλύτερα από άλλες. Ορισμένες από αυτές κατάφεραν να μειώσουν το κόστος, να επενδύσουν σε νέες τεχνολογίες και να καθαρίσουν γρήγορα τους ισολογισμούς τους και αυτή είναι η κατεύθυνση προς την οποία πιέζουμε», τόνισε ο επικεφαλής του SSM και προσέθεσε: «Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι υπάρχουν και διαρθρωτικά εμπόδια - καθώς εξακολουθεί να υπάρχει ζήτημα πλεονάζουσας παραγωγικής ικανότητας, που εμποδίζει την ανάκαμψη της κερδοφορίας των ιδρυμάτων. Επιπλέον, οι αγορές εξακολουθούν να είναι κατακερματισμένες κατά μήκος των εθνικών γραμμών, και αυτή η έλλειψη ενοποίησης αποτρέπει την καταγραφή αποδοτικών κερδών. Μια διαδικασία τραπεζικής ενοποίησης θα ήταν χρήσιμη».
Από τα παραπάνω προκύπτει πως στο υπό διαμόρφωση τραπεζικό περιβάλλον της ευρωζώνης οι ελληνικές τράπεζες έχουν σημαντικά μειονεκτήματα που τις καθιστούν ακόμη λιγότερο ελκυστικές για τους επενδυτές.
Το μεγάλο απόθεμα «κόκκινων» δανείων που βαραίνουν τους ισολογισμούς τους, η χαμηλή κερδοφορία τους, το γεγονός πως μεγάλο μέρος των κεφαλαίων τους αποτελείται από αναβαλλόμενο φόρο, τα χαμηλής ποιότητας assets τους που δεν τους επιτρέπουν να αντιμετωπίσουν κρίσεις ρευστότητας, αλλά και το μεγάλο πλήθος προσωπικού που απασχολούν, φέρνουν τις ελληνικές τράπεζες στην τελευταία θέση μεταξύ εκείνων που θα μπορούσαν να εμπλακούν σε διασυνοριακές συγχωνεύσεις.
Με απλά λόγια οι ελληνικές τράπεζες δεν έχουν την αξία που θα αναζητούσε μια τράπεζα της ευρωζώνης ή του εξωτερικού προκειμένου να επεκταθεί και να βελτιώσει τις προοπτικές και την κερδοφορία της.
