Το «μετά – covid σύνδρομο» και οι προβλέψεις για την επόμενη ημέρα

«Φίλε μου νομίζω ότι θα πρέπει να ξαναγυρίσουμε στις διαδικτυακές συναντήσεις. Όπως κάναμε παλιότερα. Τουλάχιστον μέχρι να δείξει, αφενός που το πάει η Όμικρον και αφετέρου αν η Δέλτα έχει αρχίσει να μπαίνει σε διαδικασία απόσυρσης... Ειλικρινά έχω βαρεθεί και αρχίζω να αισθάνομαι πολύ άσχημα με αυτή την απομόνωση», είπε με φανερή ένταση ο κ. Χ. Η φωνή του από το τηλέφωνο ακουγόταν φορτισμένη με μπόλικο... εκνευρισμό.

Είχε πάρει να ρωτήσει πως είναι η κόρη μου, που αναγκαστικά βρίσκεται σε κατ’ οίκο περιορισμό, γιατί βρέθηκε θετική στον covid μετά από μία μικρή γιορτή σε φίλη της που είχε τα γενέθλιά της. Ευτυχώς όλοι οι υπόλοιποι που βρεθήκαμε μαζί της την επόμενη ημέρα μέχρι στιγμής παραμένουμε αρνητικοί.

«Κατά πως λέγεται η Όμικρον θα μας... ξεμπερδέψει όλους το πολύ μέσα στο πρώτο δεκαπενθήμερο του Φεβρουαρίου γιατί δεν θα υπάρχει άλλος να κολλήσει. Οπότε αν η Δέλτα έχει αρχίσει να υποχωρεί, δύο πράγματα μπορούμε να περιμένουμε, ή να εμφανισθεί καμιά νέα μετάλλαξη και να τρέχουμε πάλι από την αρχή ή κατά το Πάσχα να ήμαστε και πάλι... ελεύθεροι», σχολίασα απαντώντας στον κ. Χ. «Που πάει να πει ότι μάλλον θα πρέπει να καταφύγουμε μέχρι τότε στις διαδικτυακές, όπως είπες», πρόσθεσα.

«Ναι πράγματι, αλλά αν ισχύσει το καλό σενάριο και δεν έχουμε νέες ζόρικες μεταλλάξεις, έχεις σκεφτεί πως θα είναι αυτό το "ελεύθερο" περιβάλλον στο οποίο θα κληθούμε να ζούμε, μετά τον covid;», αναρωτήθηκε ο κ. Χ.

«Τι εννοείς;» τον ρώτησα.

«Για τα οικονομικά μιλάω, όπως καταλαβαίνεις. Σκέψου τον κόσμο που αφήσαμε πίσω μας τον Μάρτιο του 2020 μπαίνοντας στην πανδημία και τον κόσμο που θα έχουμε μπροστά μας μετά τον Μάρτιο του 2021, αν τότε αρχίσουμε να ξεφεύγουμε από το περιβάλλον του covid... Γιατί κάποια στιγμή, με νέες ή χωρίς νέες μεταλλάξεις η πανδημία θα υποχωρήσει βρε αδελφέ.

Σκέψου λοιπόν. Ο κόσμος ξαναγυρίζει... στην ας το πούμε κανονική ζωή με μια διάθεση να την ξαναζήσει, να τη ζήσει με ό, τι στερήθηκε μέχρι τώρα. Κινείται, ξοδεύει και όλα τα σχετικά, χωρίς τον φόβο και την ανησυχία του αν αύριο θα είναι κλεισμένος σε ένα δωμάτιο καραντίνας ή ακόμα χειρότερα δια-σωληνωμένος στην εντατική ή... εκτός αυτής. Με μία διαφορά βέβαια, αυτά που έχει να ξοδέψει δεν είναι αυτά που είχε μέχρι τον Μάρτιο του 2020.

Είναι λιγότερα και αυτά στα οποία θα θέλει να ξοδέψει θα είναι ακριβότερα, πολύ ακριβότερα. Και θα συνεχίσουν να ακριβαίνουν, σε ένα περιβάλλον που οι βόρειοι φίλοι μας θα αρχίσουν να ζητάνε να... μαζευτούμε και να ξοδεύουμε λιγότερα για να πληρώσουμε τα χρέη που κάναμε στην πανδημία και πριν από αυτή...», σχολίασε ο κ. Χ.

Ένα απροσδιόριστο γνωστό άσχημο συναίσθημα με πλημμύρισε ξαφνικά χωρίς να το καταλάβω. Ακολούθησαν λίγα δευτερόλεπτα σιωπής που την διέκοψα εγώ. «Θέλεις να μου πεις κάτι μ’ αυτό;», ρώτησα.

«Και βέβαια θέλω να σου πω. Καταλαβαίνεις τι θέλω να σου πω, γιατί ρωτάς;», είπε και συνέχισε χωρίς να περιμένει άλλο σχόλιο. «Θέλω να πω ότι αν η πανδημία περάσει, ή έστω γίνει ενδημική και φύγει από τη μέση ο φόβος της ατομικής επιβίωσης, η κατάσταση θα γίνει πολύ δύσκολη, παρ’ ότι σε μας εδώ τα πράγματα θα γνωρίσουν μια στιγμής προσωρινής... λάμψης λόγω της τουριστικής έκρηξης.

Σκέψου και πες μου αν κάνω λάθος. Το τέλος της πανδημίας φέρνει διακοπή των προγραμμάτων οικονομικής στήριξης σε επιχειρήσεις, εργαζόμενους, επωφελούμενους της κρατικής κοινωνικής πολιτικής, δηλαδή απότομη αύξηση της ανεργίας, φέρνει αυξημένες πιέσεις από τις Βρυξέλλες και την Φρανκφούρτη για δραστική μείωση των ελλειμμάτων, με άλλα λόγια περιοριστική οικονομική πολιτική συνολικά, φέρνει ακριβότερο χρήμα και επιτόκια συνολικά. Τέρμα το "τσάμπα" χρήμα από την ΕΚΤ, τέρμα οι ειδικές επιδοματικές πολιτικές σε επιχειρήσεις και εργαζόμενους και άντε ξανά στην δημοσιονομική πειθαρχία, έτσι για να μη ξεχνιόμαστε... Και όλα αυτά σε ένα περιβάλλον πολιτικής έντασης, που ο πληθωρισμός σε όλα τα επίπεδα της οικονομικής δραστηριότητας, κρατικής, ιδιωτικής, επιχειρηματικής θα κάνει την ζωή μας πολύ λιγότερο... άνετη για να το πω ευγενικά. Κάνω λάθος;».

Όχι ο κ. Χ δεν έκανε λάθος και το γνώριζε. Περιέγραφε με πραγματικά «χρώματα» την επιστροφή στην περιβόητη κανονικότητα στη μετα covid ζωή μας...

«Επειδή καταλαβαίνω τι σκέπτεσαι», σχολίασε χωρίς να περιμένει να πω κάτι, «λέω να το ονομάσω «μετά – covid σύνδρομο», έτσι για να συνεννοούμαστε από δω και πέρα...» είπε.

«Φίλε μου», παρατήρησα μετά από μία μικρή παύση, «θέλεις να μου πεις ότι καλύτερα ήμαστε με την πανδημία; Αυτό θες να μου πεις; Άσε σε παρακαλώ να τελειώνουμε μ’ αυτό τον εφιάλτη και βλέπουμε μετά πως θα γίνει. Δεν λέω, αυτά που ανέφερες είναι πλέον τα "δεδομένα" της επόμενης ημέρας, αλλά άσε να πάει στο καλό να έρθει πρώτα και μετά το συζητάμε... Τέλος πάντων θα κανονίσω εγώ για την διαδικτυακή μας συνάντηση τις επόμενες ημέρες ίσως και την Κυριακή το πρωί αν είσαι ελεύθερος. Εντάξει;».

Ο κ. Χ απάντησε με ένα διστακτικό «εντάξει» και αποχαιρετιστήκαμε τηλεφωνικά.

Το «μετα – covid σύνδρομο» όμως μου είχε καρφωθεί στο μυαλό και δεν έφευγε για αρκετή ώρα...

Γ. Αγγέλης