Στις αρχές του 2017 αναμένεται να τεθεί σε λειτουργία ο νέος «Τειρεσίας» στην κινητή τηλεφωνία, με την επωνυμία Τελέγνους.
Ο νέος φορέας, ο οποίος έχει την θετική γνωμοδότηση της Αρχής Προστασίας Δεδομένων, θα διαχειρίζεται σύστημα ανταλλαγής πληροφόρησης σχετικά με συνδρομητές των εταιρειών κινητής τηλεφωνίας, οι οποίοι δεν εκπληρώνουν σημαντικές οικονομικές υποχρεώσεις για σημαντικό χρονικό διάστημα.
Η θεσμοθέτηση του νέου οργάνου, αποτελούσε αίτημα των εταιρειών κινητής τηλεφωνίας επί μακρόν, καθώς τα «φέσια» στην αγορά έχουν εκτιναχθεί τα τελευταία χρόνια, ενώ η κατάσταση έχει γίνει χειρότερη με την επιβολή των capital controls.
Tην ίδια στιγμή οι εταιρίες είναι υποχρεωμένες από το νόμο να καταβάλλουν στο δημόσιο το ειδικό τέλος συνδρομητών, ακόμη και αν πρόκειται για ανεξόφλητους λογαριασμούς. Αυτό σημαίνει ότι επιβαρύνονται από ανείσπρακτους φόρους.
Να σημειωθεί ότι από τους φόρους που καταβάλλουν οι εταιρείες κινητής τηλεφωνίας στο δημόσιο, υπολογίζεται ότι το 28% - 30%, αντιστοιχεί σε φόρους για επισφαλείς απαιτήσεις που πιθανότατα δεν θα εισπραχθούν.
Από την άλλη, ο συνδρομητής με βάση το νέο Κανονισμό Φορητότητας μπορεί να αλλάζει πάροχο ακόμη κι αν βρίσκεται σε νόμιμη διακοπή παροχής υπηρεσιών λόγω ληξιπρόθεσμης οφειλής.
Όπως ανέφεραν οι εταιρείες στην Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων, η αλλαγή του κανονισμού φορητότητας συνεπάγεται, ότι οι συνδρομητές που δεν προτίθενται να πληρώσουν κανένα λογαριασμό σε κανένα πάροχο κινητής τηλεφωνίας, θα έχουν πλέον τη δυνατότητα ελεύθερης χρήσης των υπηρεσιών κινητής με τον ίδιο αριθμό για έως και 12 μήνες, μεταβαίνοντας από τον έναν πάροχο στον άλλο μέσω φορητότητας ανά τρίμηνο, εξαντλώντας τα περιθώρια διατήρησης της σύνδεσης σε κάθε πάροχο παρά την ύπαρξη των οφειλών.
Επιπλέον, αυξάνεται ο οικονομικός κίνδυνος των παρόχων για κάθε νέο συνδρομητή μέσω φορητότητας, καθώς χάνεται πλέον η βεβαιότητα ότι ο συνδρομητής αποχωρεί από τον πάροχο-δότη έχοντας τακτοποιήσει τις ληξιπρόθεσμες οφειλές του σε αυτόν.
Όπως υποστηρίζουν οι εταιρίες «ο υφιστάμενος έλεγχος φερεγγυότητας των καταναλωτών κρίνεται ανεπαρκής, καθώς οι διαθέσιμες πληροφορίες περιορίζονται μόνο σε αυτές των δημοσιευμένων αποφάσεων δικαστηρίων (για τυχόν έκδοση διαταγών πληρωμής, πτωχεύσεις εταιρειών, κατασχέσεις ή άλλα επιβαρυντικά συναλλακτικά δεδομένα), καθώς τα στοιχεία αυτά δεν αποτυπώνουν την πρόσφατη οικονομική κατάσταση των πελατών και δεν επιτρέπουν την εξαγωγή αξιόπιστων συμπερασμάτων για τη φερεγγυότητά τους».
Ακόμη, οι εταιρίες διατείνονται ότι είναι οικονομικά ασύμφορη η διεκδίκηση μέσω της δικαστικής οδού περιπτώσεων όχι ιδιαίτερα υψηλών ποσών οφειλής ανά πιστωτή, λαμβανομένου υπόψη των εξόδων που απαιτούνται έστω και για την έκδοση διαταγής πληρωμής (π.χ. έξοδα γραμματίου δικηγόρου, παραστάσεων, έξοδα δικαστικών επιμελητών κ.λπ.) και, για το λόγο αυτό, οι σχετικές απαιτήσεις δεν διεκδικούνται ποτέ από τους πιστωτές.
