Ουδείς έμφρων άνθρωπος μπορεί να αμφισβητήσει την ελκτική δύναμη- πείτε την και «άμεση σχέση», μεταξύ των σταγόνων της βροχής και των τζαμιών των αυτοκινήτων όπου αυτές συγκολλούνται. Αυτός είναι ο ορισμός της συνάφειας στη Φυσική: Μια ιδιότητα της ύλης που επιτρέπει να αναπτύσσεται μια διαμοριακή ελκτική δύναμη μεταξύ των προσκείμενων μορίων διαφορετικών ουσιών.
Ενώ στον ορισμό της φυσικής για την «συνάφεια» δεν υπάρχουν δεύτερες σκέψεις, δεν ισχύει το ίδιο για τις κοινωνικές επιστήμες ιδίως, δε, για την πρακτική εφαρμογή της στην ελληνική δημόσια διοίκηση.
Η «συνάφεια» στην διοίκηση του ανθρώπινου δυναμικού είναι ιδιαιτέρως κρίσιμη, αφού είναι αυτή η έννοια που οριοθετεί τη σχέση ενός ανθρώπου που προσβλέπει σε μια δουλειά στο κράτος ή ενός δημοσίου υπαλλήλου με το επόμενο βήμα στην καριέρα του. Θα πρέπει, μ’ άλλα λόγια, ο πολίτης που θέλει να προσληφθεί σε μια διοικητική θέση ή ο υπάλληλος που θέλει να προαχθεί στην διοικητική ιεραρχία να αποδεικνύουν την ύπαρξη συνάφειας μεταξύ των γνώσεων και των εμπειριών τους με τις απαιτήσεις της συγκεκριμένης θέσης την οποία θέλουν να καταλάβουν. Ποιός είναι ο απλούστερος τρόπος για να γίνει αυτό; Μα, ο ίδιος τρόπος με τον οποίο γίνονται χιλιάδες αντίστοιχες προσλήψεις ή προαγωγές στον ιδιωτικό τομέα: Προσκομίζοντας ένα βιογραφικό, για το οποίο ο κομιστής έχει το βάρος της απόδειξης (στην περίπτωση που τα διαλαμβανόμενα σ’ αυτό αμφισβητηθούν).
Το (αριστερό) πελατειακό κράτος διαστρέφει, όμως, την έννοια της συνάφειας, στερώντας της κάθε αντικειμενικό στοιχείο προσδιορισμού της και καθιστώντας την έννοια που ερμηνεύεται κατά το δοκούν και κατά βούληση.
Ο τρόπος με τον οποίο αυτό γίνεται περιλαμβάνει 3 βασικές ενέργειες:
- Την χρονικοποίηση την έννοιας της συνάφειας.
- Την διεύρυνση του πεδίου της συνάφειας.
- Την επιλογή όσων περισσότερων ημετέρων γίνεται.
Ενώ η συνάφεια ενός τίτλου σπουδών θα έπρεπε να αποτελεί μια πράξη ενός οργάνου και να αναφέρεται στην υπό διεκδίκηση θέση, όπως ο νόμος επιτάσσει, η συνάφεια εξετάζεται, παρ’ όλα ταύτα, σε δύο φάσεις. Στην πρώτη, η συνάφεια ανάγεται στο γνωστικό πεδίο που καλύπτει ο υποψήφιος ενώ στην δεύτερη, στο ειδικότερο αντικείμενο της θέσης. Η προκήρυξη 1Κ/2017, για παράδειγμα, αφορούσε την πρόσληψη γραμματέων στα δικαστήρια. Στην πρώτη φάση της προκήρυξης- που το κράτος οριοθετεί ποιοί μπορούν να λάβουν μέρος στον διαγωνισμό- περιλήφθηκε το 90% των πτυχίων των ελληνικών ΑΕΙ, ενώ στην δεύτερη φάση που εξειδικεύθηκαν οι απαιτήσεις της θέσης, πολλά απ’ αυτά τα πτυχία κρίθηκαν ως μη συναφή. Μπορεί να διερωτηθεί κανείς, τότε, γιατί προσκλήθηκαν όλα τα πτυχία της Επικράτειας; Πρώτον, διότι ο αποκλεισμός κάποιων έχει «πολιτικό κόστος» και, δεύτερον, διότι η διεύρυνση της δεξαμενής των υποψηφίων διευκολύνει τον αποκλεισμό κάποιων. Εν προκειμένω, η επιλογή των συναφών τίτλων (404) έγινε μεταξύ 31.000 κατόχων τους.
Το ίδιο ακριβώς ακολουθείται και στις επιλογές για τις θέσεις προϊσταμένων. Πολλοί εκ των υποψηφίων διαμαρτύρονται διότι στις μαζικές κρίσεις που διεξάγονται αυτή την περίοδο- όλως τυχαίως, λίγους μήνες πριν από τις εκλογές- αίφνης, ανακηρύσσονται ως μη συναφή πτυχία και τίτλοι οι οποίοι, επί χρόνια, θεωρούνταν συναφή.
Η ριζική θεραπεία του προβλήματος είναι γνωστή: Είναι η περιγραφή των καθηκόντων και δεξιοτήτων των υποψηφίων από Ανεξάρτητη Αρχή. Μόνον αυτή η λύση μπορεί να θέσει τέρμα στη νοσηρή ανακύκλωση του πελατειασμού. Μπορεί να πει κανείς ότι τα αντικειμενικά και αξιοκρατικά περιγράμματα θέσεων είναι συναφή με την εδραίωση ενός κλίματος αξιοκρατίας και εμπέδωσης εμπιστοσύνης μεταξύ του κράτους και των πολιτών του (των δημοσίων υπαλλήλων συμπεριλαμβανόμενων).
Η εφαρμογή της, όμως, σκοντάφτει στο ότι θα αποστερήσει το πολιτικό σύστημα και το κυβερνών κόμμα από τις ρουσφετολογικές εξυπηρετήσεις. Υπό την έννοια αυτή, ο ΣΥΡΙΖΑ και η αξιοκρατία δεν είναι καθόλου, μα καθόλου, συναφείς.
