Ροή
Ο Τζιανλούκα Βιάλι πέθανε την Παρασκευή στο Λονδίνο σε ηλικία 58 ετών από καρκίνο στο πάγκρεας.
Σε αυτές τις περιπτώσεις-όπως γράφει χαρακτηριστικά η ιταλική αθλητική εφημερίδα La Gazzetta dello Sport- λέμε πάντα: πέθανε μετά από μακρά ασθένεια.
Ο Τζιανλούκα Βιάλι δεν πάλεψε την ασθένεια, τη φιλοξένησε με κομψότητα. Το είχε εξηγήσει άλλωστε ό ίδιος: «Θα ήμουν τρελός να πολεμήσω έναν εχθρό που είναι πολύ πιο δυνατός από εμένα. Ταξιδεύουμε μαζί, τον κρατάω στο πλοίο, με την ελπίδα ότι θα χορτάσει και θα κατέβει».
Για πέντε χρόνια «ο Βιάλι έπαιζε σκάκι με τον Θάνατο, όπως στην Έβδομη Σφραγίδα του Μπέργκμαν, για να κερδίσει χρόνο, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι ο καρκίνος στο πάγκρεας είναι ένα γραπτό ματ. Σε αυτά τα πέντε χρόνια, αντί να καταριέται την απάτητη μοίρα του και να εγκαταλείψει τον εαυτό του στην απελπισία, έχτισε το αριστούργημά του ως άντρας: ήταν παρηγοριά για την οικογένειά του, έδωσε στους άρρωστους ένα παράδειγμα αξιοπρεπούς αντίστασης, ενέπνευσε πολλούς νέους , ξεκινώντας από αυτούς της εθνικής ομάδας του διδύμου Μαντσίνι. Η ομιλία του Αμερικανού προέδρου Ρούσβελτ, την οποία διάβασε στους Ιταλούς διεθνείς δύο ημέρες πριν από τον τελικό του Γουέμπλεϊ, παραμένει η πνευματική του διαθήκη: "Η τιμή ανήκει στον άνθρωπο της αρένας. Ο άνθρωπος που αγωνίζεται με θάρρος, που κάνει λάθη επανειλημμένα, γνωρίζοντας ότι δεν υπάρχει κανένα εγχείρημα αντάξιο του ονόματος που να είναι απαλλαγμένο από λάθη και αστοχίες". Ο Λούκα πάλεψε για πέντε χρόνια στην αρένα, έσφιξε την καρδιά του να αγαπήσει και να αγαπηθεί μέχρι την τελευταία σταγόνα. Τον απασχολούσε να προσθέσει ζωή στις μέρες, όχι μέρες στη ζωή», αναφέρει η ιταλική εφημερίδα.
Η ταινία της καριέρας του Βιάλι κυλάει ανάμεσα σε δύο καρέ που είναι αδύνατο να επικαλυφθούν: στο πρώτο υπάρχει ένα αδύνατο αγόρι, γεμάτο μπούκλες και φαντασία, που ντριμπλάρει ανάλαφρα με ένα γκρι-κόκκινο πουκάμισο. στο τελευταίο υπάρχει ένας πανίσχυρος σέντερ φορ, με φαλακρό κεφάλι και δεμένους καρπούς, με τη μπλε φανέλα της Τσέλσι.
Ο μικρότερος από τα πέντε αδέρφια, ο Λούκα άρχισε να παίζει ποδόσφαιρο στο εξοχικό μιας πλούσιας οικογένειας της Κρεμόνα, με την Κρεμονέζε. Το 1984 η μετακόμιση στη Σαμπντόρια. Ο πρόεδρος Πάολο Μαντοβάνι δεν το αγοράζει, το υιοθετεί, για να τον ενώσει με τον άλλον... γιο, τον Ρομπέρτο Μαντσίνι. Έτσι γεννιέται η Σαμπ του Μαντσίνι και του Βιάλι, ο θρύλος της Σαμπντόρια των «διδύμων» και του «θείου» Βουγιαντίν Μπόσκοφ. Εκεί έγινε ένας... πραγματικός μύθος.
Το 1992 ήρθε η ώρα του αποχαιρετισμού, ο Λούκα μετακόμισε στη Γιουβέντους. Για να γίνει στη συνέχεια «βασιλιάς» Το κοινοποιεί στους συμπαίκτες του. Πολλοί κλαίνε. Ο Μαντσίνι θυμάται: «Τα νιάτα μου τελείωσαν εκείνη τη στιγμή».
Ο Ανιέλι τον «βάφτισε» αμέσως: «Ο Βιάλι είναι ο Μιχαήλ Άγγελος της Καπέλα Σιξτίνα που ως γλύπτης ξέρει πώς να γίνεται ζωγράφος».
Για τον διάσημο Ιταλό δημοσιογράφο Τζιάνι Μπρέρα (1919-1992), είναι ο Στραντιβιάλι (σ.σ: από τον Αντόνιο Στραντιβάλι/ Στραντιβάριους).
Στην Τσέλσι, από το 1996, επίσης ως παίκτης-μάνατζερ που τον μυεί στο νέο επάγγελμα, που παράτησε γρήγορα. Στο Λονδίνο γνώρισε και παντρεύτηκε την Κάθριν. Το όνειρο να περπατήσει βλέποντας τις κόρες του Ολίβια και Σοφία να μεγαλώνουν, αποδείχθηκε πολύ μεγάλο, αλλά τον βοήθησε να συνεχίσει το παιχνίδι του σκακιού.
Στις 11 Ιουλίου 2021 στο Welnbley, γήπεδο όπου Βιάλι και Μαντσίνι είχαν κλάψει από απογοήτευση μετά τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών του '92 από τη Μπαρτσελόνα, 30 χρόνια αργότερα, ο Λούκα και ο Ρομπέρτο αγκάλιασαν ο ένας τον άλλον και έκλαιγαν από χαρά.
Στις 14 Δεκεμβρίου ανακοίνωσε την αναστολή των δεσμεύσεων στην εθνική Ιταλίας. Όλοι κατάλαβαν ότι ήταν «αντίο». Δύο μέρες αργότερα ο Σίνισα Μιχαίλοβιτς πέθανε. Σε 21 μέρες: Μιχάιλοβιτς, Πελέ, Βιάλι.
Όμως ο ψαράς Σαντιάγο, στο περίφημος «ο γέρος και η θάλασσα» έχει δίκιο: «Ένας άνθρωπος μπορεί να σκοτωθεί, αλλά όχι να νικηθεί».
Η νίκη δεν είναι θέμα αναπνοών, αλλά συμπεριφοράς.
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
