Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έδειξαν από την αρχή της διακυβέρνησής τους τις προθέσεις τους απέναντι στο κράτος δικαίου και την αξιοκρατία. Άρχισαν μ’ έναν καταιγισμό Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου, με πρώτη και καλύτερη εκείνη που χάριζε τα χρέη της ΣΕΚΑΠ στον εκλεκτό τους Ιβάν. Συνέχισαν με μια χονδροειδή επίθεση εναντίον των ανεξάρτητων αρχών και ακολούθησε η κατάληψη των διοικήσεων των δημόσιων οργανισμών με ημετέρους.
Στις επιθέσεις αυτές φάνηκε να υποχωρούν μόνον όταν τα ανώτατα δικαστήρια, και ειδικά, το Συμβούλιο της Επικρατείας, έδειξε την έμπρακτη αντίστασή του στις μεθοδεύσεις για την δημιουργία ενός παρακρατικού μηχανισμού στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.
Στον διαδραμόντα χρόνο οργάνωσαν και εφαρμόζουν ένα εκτεταμένο σχέδιο ρουσφετιών. Οι έκτακτοι/συμβασιούχοι κάθε λογής αυξάνονται όπως και οι διοικητές και πρόεδροι των νομικών προσώπων κάθε κατηγορίας. Μαζί με τους μετακλητούς δημιουργούν μια ομάδα πιστών που, κατά τους υπολογισμούς των εκλογομαγείρων του Μαξίμου, μπορούν να τους διασφαλίσουν την επιβίωσή τους στις επόμενες εκλογές.
Έχοντας δημιουργήσει την ελπίδα στις στρατιές των ανέργων, ότι κάποια θέση θα βρεθεί για όλους, οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ υλοποιούν το επόμενο στάδιο του σχεδίου τους, την απόκτηση του «ελέγχου της εξουσίας». Το σχέδιο ήταν έτοιμο, ήδη από το 2016, και το είχαν παρουσιάσει με τον παραπειστικό τίτλο «απο-πολιτικοποίηση της διοίκησης». Προέβλεπε μια αντικειμενική διαδικασία επιλογής της ανώτατης ηγεσίας του δημοσίου (Γενικοί Διευθυντές) καθώς και των γενικών γραμματέων.
Τα διαλαμβανόμενα στο σχέδιο αυτό έπρεπε να «ευλογηθούν» από τους δανειστές, οι οποίοι επιμένουν ότι όσο η δημόσια διοίκηση δεν κόβει τον ομφάλιο λώρο που την συνδέει με το κόμμα που κυβερνά, οι μεταρρυθμίσεις δεν είναι βιώσιμες. Όπερ και εγένετο. Οι δανειστές ευλόγησαν όσα η κυβέρνηση παρουσίασε σ’ ενα νομοσχέδιο με τον ομώνυμο τίτλο («απο-πολιτικοποίηση της διοίκησης») αλλά η εφαρμογή του παραπέμφθηκε για αργότερα. Προσπαθώντας να κρατά ικανοποιημένους τόσο τους δανειστές όσο και τον κομματικό της στρατό, η κυβέρνηση άρχισε να ξηλώνει μεθοδικά όσα είχε ψηφίσει. Η, έστω, αναιμική αξιολόγηση σταμάτησε, επειδή συνάντησε κάποια «τεχνικά» προβλήματα, τα οποία ξεπεράστηκαν όταν εξαλείφθηκαν και οι τελευταίες δειλές συνέπειες για όσους αρνούνται να αξιολογηθούν. Οι κρίσεις για τους προϊσταμένους που υποτίθεται ότι θα ήταν αντικειμενικές αλλοιώθηκαν μέσω τροπολογιών που έφεραν τους τελευταίους πρώτους. Και η, επίσης, αντικειμενική διαδικασία επιλογής των γραμματέων, υποκαταστάθηκε από φωτογραφικές προκηρύξεις εκείνων που είχε προσυμφωνηθεί ότι θα καλύψουν τις αντίστοιχες θέσεις.
Γι’ αυτές, όμως, τις μεταστροφές οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν αναλαμβάνουν την ευθύνη. Επιχειρούν να φορτώσουν τις δικές τους νοθείες και μεθοδεύσεις σε άλλους, και μάλιστα, σε εκείνους που είναι πολέμιοι των ρουσφετιών, με το νόμο. Έτσι εξυφάνθηκε και υλοποιείται το σχέδιο εμπλοκής του ΑΣΕΠ, της ναυρχίδας των Ανεξάρτητων Αρχών, στα ρουσφέτια τους. Θέλοντας να δείξουν στους δανειστές ότι το σύστημα προαγωγών και προσλήψεων δεν ελέχεται απ’ αυτούς αλλά από την Ανεξάρτητη Αρχή, ενέπλεξαν το ΑΣΕΠ σε μια διαδικασία διόρθωσης δικών τους ημαρτημένων. Το ΑΣΕΠ μη έχοντας αμυντικούς μηχανισμούς απέναντι στις κυβερνητικές δολοπλοκίες έπεσε στην παγίδα. Το πρώτο ολίσθημα σημειώθηκε όταν δέχθηκε να «διόρθώσει» ένα νόμο της κυβέρνησης, εκείνον που μοριοδοτούσε τους εργάτες καθαριότητες, ενόψει του διαγωνισμού για την πρόσληψή τους. Το δεύτερο, το οποίο θα τρώσει σοβαρά την αξιοπιστία του ΑΣΕΠ, επιχειρείται με την εμπλοκή του στην επιλογή στημένων υποψηφίων γραμματέων των υπουργείων.
Στις παρούσες συνθήκες, όπου η κυβέρνηση επιχειρεί να αποδυναμώσει την ανεξάρτητη αρχή, απαιτείται από τα μέλη της να επιδείξουν σύνεση και αποφασιστικότητα. Θα είναι ολέθριο σφάλμα είτε να δελεαστούν από τα κελεύσματα των εθνολαϊκιστών είτε να υποκύψουν στους άμεσους ή έμμεσους εκβιασμούς τους.
Το πρώτο δείγμα γραφής του ΑΣΕΠ εν σχέσει με την προάσπιση της ανεξαρτησίας του, είναι αρνητικό. Μένει να δούμε, εάν οι διάδοχοι του Παπαδάκη και του Ανδρονόπουλου θα βρουν τη δύναμη να φανούν αντάξιοι εκείνων που στήριξαν, έργοις και λόγοις, τη μεταρρύθμιση που επέφερε το μεγαλύτερο πλήγμα στο πελατειακό κράτος.
