Ακόμη κι αν κάποιος θέλει να απωθήσει τους αυθόρμητους συνειρμούς για γεγονότα και παραλείψεις που συνέβησαν σε δύο καλοκαίρια, εκείνο του 2015 και το φετινό, δεν μπορεί να το κάνει. Οι ομοιότητες είναι τόσες πολλές που τελικά δεν μπορεί να το αποφύγει.
Ομοιότητα πρώτη: Και τότε, όπως και τώρα, η κυβέρνηση των εθνικολαϊκιστών ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ διατεινόταν ότι είχε βρει μια κατάσταση νοσούσα και απαράδεκτη την οποία «υποχρεώθηκε» να θεραπεύσει. Ηταν ιστορική αποστολή και λόγος της ύπαρξής τους να σώσουν την πατρίδα από τους κινδύνους και τους εσωτερικούς εχθρούς. Την κακή κατάσταση στα οικονομικά είχαν δημιουργήσει οι προκάτοχοί τους-δωσίλογοι και γερμανοτσολιάδες- στην εξουσία, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ. Τα ίδια ακριβώς επαναλαμβάνουν και τώρα, σε σχέση με το ζήτημα των Σκοπίων. Από τον εμφύλιο μέχρι τώρα, καμία κυβέρνηση, εκτός από τους ίδιους, δεν κατάφερε να λύσει το πρόβλημα. Αυτοί είναι το φως, οι προηγούμενοι το έρεβος. Ο μεσσιανικός χαρακτήρας τους καλλιεργείται έντονα και αποτελεί συστατικό στοιχείο της πολιτικής τους ιδεολογίας και συμπεριφοράς.
Ομοιότητα δεύτερη: Επειδή είναι ουρανόπεμπτοι, δεν σφάλλουν. Τρισήμιση χρόνια από τότε που ανέλαβαν την διακυβέρνηση του τόπου, έχουν αναγνωρίσει μόνο τη στιγμιαία αυταπάτη του Ηγέτη να αλλάξει με μια του κίνηση την Ευρώπη και τον κόσμο. Ως τιμωρία για το λάθος του δήλωσε ότι υποχρεώθηκε να ξανασκεφτεί κάποιες κεντρικές επιλογές του. Η αλήθεια είναι ότι μετά την παραδοχή του λάθους του, το 2015, ο Ηγέτης πέρασε στην επόμενη φάση της άνευ όρων αποδοχής όλων των απαιτήσεων, άμεσα διατυπωμένων ή έστω και έμμεσα συναγόμενων, οιουδήποτε. Ναι σε όλους και σε όλα. Ναι στις Βρυξέλλες, στην Ουάσινγκτον, στη Μόσχα, στον Ερντογάν.
Τα δύο μνημόνια των Τσίπρα-Καμμένου έχουν χαρκτηριστεί από τους δανειστές εξοντωτικά και αδικαιολόγητης σκληρότητας. Προφανώς, ο ηθικός κίνδυνος που αποτελούσε τον οδηγό του Schaeuble για την επιμονή του στην άγρια λιτότητα, πολλαπλασιάζεται όταν ο Ηγέτης είναι (αυτ-)απατεώνας. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με το Μακεδονικό. Οι ξένοι τον «πίεσαν» κι αυτός, με χαρά, ενέδωσε. Συνομολόγησε την ύπαρξη των αχράντων του μακεδονισμού, ενώ θα μπορούσε να υποστηρίξει απλώς όσα οι προηγούμενες ελληνικές κυβερνήσεις είχαν οριοθετήσει. Μόνη διαφορά είναι ότι εδώ δεν επανελήφθη η ψυχολογική διαταραχή του Ηγέτη και ό,τι έκαναν το έκαναν συνειδητά, με κρύο αίμα. Ήταν η στιγμή που η τριτοδιεθνιστική τους ιδεολογία, ανακατεμένη με τα προτάγματα των δικαιωματιστών και των εθνομηδενιστών, συνάντησε τα συμφέροντα των εταίρων που εξυπηρετούνται από μια Ελλάδα περιορισμένης κυριαρχίας και ισχνού εθνικού φρονήματος.
Ομοιότητα τρίτη: Η σκληρή μάχη erga omnes. Τιτάνιες προσπάθειες καταβλήθηκαν, το 2015, όταν διαπραγματευόταν ό ίδιος ο Πρωθυπουργός για το νέο μνημόνιο επί 17 ώρες. Μετά τη σκληρή διαπραγμάτευση ακολούθησε το πιο βάρβαρο όλων των μνημονίων. Το 2018 διαπραγματεύθηκε πάλι, μαζί με τον Κοτζιά, πολύ σκληρά ανάμεσα σε 3-4 δεδομένα ονόματα και αφού διάλεξε εκείνο που συμφωνούσαν και οι Σκοπιανοί και σε αντάλλαγμα τους επέτρεψε να αποκαλούνται, όπως θέλουν. Η πολύ σκληρή διαπραγμάτευσή τους οδηγεί στο χειρότερο δυνατό αποτέλεσμα.
Ομοιότητα τέταρτη: Ο Ηγέτης δεν υπολογίζει τους απλούς πολίτες, τους θεσμούς ούτε βεβαίως και τους υπόλοιπους παίκτες του πολιτικού συστήματος. Ροή πληροφορίας προς την αντιπολίτευση δεν υπάρχει και η κοινωνία επιχειρείται, διαρκώς, να χειραγωγηθεί μέσω των φίλιων προς τον ΣΥΡΙΖΑ μέσων. Οι συμφωνίες για βαρύτατα θέματα ολοκληρώνονται στην καλύτερη περίπτωση με fast track διαδικασίες. Ο Ηγέτης είναι διχαστικός, εριστικός, επενδύει στην πόλωση.
Εν κατακλείδι, ο τρόπος διακυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έχει όλα τα χαρακτηριστικά μιας αυταρχικής διακυβέρνησης, που είναι, εν ταυτώ, αναποτελεσματική και βαθύτατα διχαστική. Είναι μια διακυβέρνηση επικίνδυνη και επιζήμια για τα εθνικά συμφέροντα.
