Ένα από τα στοιχεία της διακυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ που αποκαλύπτουν τον καθεστωτικό τους χαρακτήρα είναι η συμβολική χρήση των νόμων.
Από την πρώτη ημέρα της ανόδου τους στην εξουσία προσπαθούν να αλλοιώσουν το νόημα του κράτους δικαίου, παρεμβαίνοντας ανοίκεια στον πυρήνα του, δηλαδή, στη δομή του ίδιου του κανόνα δικαίου.
Σκοπός των εθνολαϊκιστών είναι να μετατρέψουν τον νόμο από μέσον επίλυσης διαφορών ή οδηγό συμπεριφοράς, σε εργαλείο πολιτικής και ιδεολογικής χειραγώγησης των πολιτών. Ο ευκολότερος τρόπος για να γίνει αυτό είναι να δηλώνει ο νομοθέτης στην προμετωπίδα του νόμου αυτή την επιδίωξή του.
Σύμφωνα, όμως, με τις αρχές και τους κανόνες της καλής νομοθέτησης, ο τίτλος του νόμου πρέπει να αποδίδει το περιεχόμενο της ρύθμισης με τρόπο ευσύνοπτο και κατανοητό. Προφανώς, ένας νόμος μπορεί να αποτυπώνει μια πολιτική η ιδεολογική επιλογή του κόμματος στο οποίο ανήκει ο υπουργός. Πλην, όμως, το κόμμα δεν νομοθετεί από τότε που έχει εφευρεθεί η φιλελεύθερη αστική δημοκρατία και η διάκριση των εξουσιών. Το κοινοβούλιο και η κυβέρνηση που νομοθετούν έχουν ως αποστολή να διαφυλάττουν τα δικαιώματα, τις προτιμήσεις και τις διαφορετικές απόψεις, ακόμη και εκείνων των πολιτών που διαφωνούν με τις κυβερνητικές ρυθμίσεις. Δεν πρέπει, λοιπόν, ο νομοθέτης να προσπαθεί να προσηλυτίσει ή καθ’ οιονδήποτε τρόπο να χειραγωγήσει τον πολίτη, αλλά να τον αφήνει ελεύθερο να βγάζει τα συμπεράσματά του για τις επιλογές του.
Όταν, δηλαδή, το 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ ήθελε να εμφανιστεί ως ο σωτήρας των λιμοκτονούντων Ελλήνων δεν θα έπρεπε να το δηλώνει ευθαρσώς στον τίτλο του ν. 4320/2015 στον οποίο αναφέρεται «Ρυθμίσεις για τη λήψη άμεσων μέτρων για την αντιμετώπιση της «ανθρωπιστικής κρίσης» αλλά να αφήσει τους πολίτες να κρίνουν, εάν το πετύχαινε, με βάση το περιεχόμενο των διατάξεων.
Στην προκειμένη περίπτωση το μόνο που πέτυχε ο συριζαίος νομοθέτης ήταν ο τίτλος, καθότι ο νόμος εκείνος που περιελάμβανε τμήματα του αλήστου μνήμης «προγράμματος Θεσσαλονίκης» όδευσε, τάχιστα, στα σκουπίδια.
Το ιδιο, ακριβώς, επεχείρησαν οι συριζαίοι και στον ν. 4325/2015, το πρώτο νομοθέτημα του εμβληματικού Κατρούγκαλου. Στον τίτλο του νόμου αναγραφόταν express is verbis «Εκδημοκρατισμός της διοίκησης και αποκατάσταση αδικιών». Ήταν ο νόμος με τον οποίο επαναπροσλήφθηκαν καποιοι εκ των απολυμένων της προηγούμενης κυβέρνησης. Έκτοτε, ακολούθησε σωρεία αντιδημοκρατικών ενεργειών και αδικιών, αλλά ο συγκεκριμένος νόμος δεν κατάφερε και πολλά στην αντιμετώπισή τους.
Οι διακηρυκτικοί τίτλοι που έχουν έντονο αξιολογικό χαρακτήρα συνεχίζονται απρόσκοπτα, μέχρι και σήμερα.
Ο έτερος, πλην του κ. Κατρούγκαλου, ρέκτης της δημοκρατίας, της ισοπολιτείας και της ισονομίας α λα ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είναι ο κ. Σκουρλέτης. Συνεχίζοντας την παράδοση των συμβολικών νόμων προσθέτει στον τίτλο του συζητούμενου στη Βουλή «Κλεισθένη 1» μετά τις λέξεις «Μεταρρύθμιση του θεσμικού πλαισίου της αυτοδιοίκησης» το πομπέ «Εμβάθυνση της Δημοκρατίας». Υποθέτω ότι πρέπει να ήταν από τις λίγες στιγμές που ασχολήθηκε ο ίδιος με τα αναγραφόμενα στο νομοσχέδιο. Δεν εξηγείται αλλοιώς γιατί οι συντάκτες του, σιωπηρά, παρέκαμψαν την πρόθεσή του και περιέσωσαν της επαγγελματική τους αξιοπρέπεια, μη επαναλαμβάνοντας τις λέξεις αυτές, ούτε μια φορά, στα 255 άρθρα που ακολουθούν.
